Wodospad Merkurego:
Rtęć nie zwilża, co oznacza, że ma niskie powinowactwo do materiału rurki kapilarnej (zwykle szkła). W tym przypadku siły spójności w cząsteczkach rtęci są silniejsze niż siły przyczepności pomiędzy rtęcią a powierzchnią szkła. Powoduje to większe przyciąganie między cząsteczkami rtęci, powodując utworzenie przez nie wypukłego menisku (zakrzywionej powierzchni) na górze kolumny cieczy w rurce kapilarnej. Siła grawitacji działająca na gęstsze kropelki rtęci ściąga je w dół, powodując opadanie rtęci do rurki.
Woda podnosi się:
Woda natomiast wykazuje właściwości zwilżające, co wskazuje na silne przyciąganie do powierzchni szkła. Siły przylegania pomiędzy cząsteczkami wody a szkłem są silniejsze niż siły spójności w wodzie. W rezultacie kropelki wody mają tendencję do rozprzestrzeniania się po powierzchni szkła, tworząc wklęsły menisk. Ta krzywizna wytwarza skierowaną ku górze siłę kapilarną, która przeciwstawia się grawitacji i ciągnie wodę do góry w rurze. Napięcie powierzchniowe cząsteczek wody na styku z powietrzem również odgrywa rolę w utrzymaniu tego ruchu w górę.
Podsumowując, różnica w zachowaniu zwilżania rtęci i wody określa, czy rtęć będzie się podnosić, czy opadać w rurce kapilarnej. Rtęć opada z powodu swoich sił spójności, które dominują nad siłami przylegania, podczas gdy woda podnosi się z powodu silnych sił przylegania, a powierzchnia szkła pokonuje przyciąganie grawitacyjne.