Opisując nadzieję jako sen na jawie, Arystoteles podkreśla, że ma ona wspólne cechy zarówno z czuwaniem, czyli stanem świadomego przebudzenia, jak i snem, czyli stanem doświadczania myśli, obrazów i emocji podczas snu. W tym kontekście nadzieja obejmuje zarówno świadomą świadomość, jak i wyobrażeniowy aspekt snu, w którym jednostki wyobrażają sobie realizację swoich aspiracji i pragnień.
Innymi słowy, cytat Arystotelesa sugeruje, że nadzieja jest formą aktywnej wyobraźni, która łączy elementy racjonalnego myślenia i pragnień emocjonalnych. Wiąże się to z trzymaniem się optymistycznych oczekiwań i dążeniem do pożądanego rezultatu, podobnie jak można doświadczyć żywych obrazów we śnie. Nadzieja zapewnia jednostkom energię mentalną i emocjonalną, dzięki której mogą pokonywać przeszkody i dążyć do swoich celów, nawet w niepewnych okolicznościach.
Pojęcie nadziei jako snu na jawie podkreśla także psychologiczną i motywacyjną moc nadziei w kształtowaniu ludzkich zachowań. Nadzieja podtrzymuje jednostki w trudnych chwilach i zapewnia źródło odporności w obliczu niepowodzeń. Obejmuje wzajemne oddziaływanie racjonalności, wyobraźni i aspiracji, motywując ludzi do podejmowania działań i wytrwałości w dążeniu do swoich marzeń i ambicji.