Koncepcja Ponurego Żniwiarza zyskała szersze uznanie w XIV wieku, kiedy przez Europę przetoczyła się pandemia czarnej śmierci, pochłonęła miliony istnień ludzkich. Ciągła obecność śmierci i powszechny smutek, jaki ona wywołała, doprowadziła do gwałtownego wzrostu artystycznych i literackich przedstawień Ponurego Żniwiarza.
Pod wpływem wierzeń chrześcijańskich Ponury Żniwiarz był często przedstawiany jako agent Boga odpowiedzialny za prowadzenie dusz zmarłych do zaświatów. Jednak postrzegano go również ze strachem i drżeniem, jako przypomnienie nieuchronności śmierci i niepewności tego, co ją czeka.
Z biegiem czasu wizerunek Ponurego Żniwiarza ewoluował, włączając elementy z różnych kultur i tradycji. W niektórych interpretacjach artystycznych przedstawiano go w płaszczu z kapturem, kościstej lub czaszkowej twarzy i zapadniętych oczodołach. Atrybuty te podkreślały tajemniczy i nieziemski charakter śmierci.
Ponury Żniwiarz stał się wszechobecną postacią w sztuce, literaturze i kulturze popularnej, służąc jako symbol śmiertelności i wizualne ucieleśnienie koncepcji śmierci. Pomimo ponurych skojarzeń, Ponury Żniwiarz również budził pewną fascynację i stał się przedmiotem ciekawości i kontemplacji, przypominając ludziom o nietrwałości życia i wartości doceniania każdej chwili.