Klasycznym przykładem wgłobienia w rozwoju embrionalnym jest tworzenie się cewy nerwowej kręgowców. Podczas neurulacji ektoderma nerwowa, tkanka, z której powstaje układ nerwowy, zagina się do wewnątrz wzdłuż linii środkowej, tworząc pustą rurkę, która ostatecznie stanie się rdzeniem kręgowym i mózgiem zwierzęcia. Ten proces inwazji jest napędzany różnymi siłami fizycznymi, takimi jak adhezja komórek, zmiany kształtu komórek i przegrupowania cytoszkieletu.
Wgłobienie bierze również udział w rozwoju innych tkanek i narządów embrionalnych, takich jak jelita i płuca, gdy wystają one z zarodka i tworzą struktury rurkowe, które ostatecznie stają się odpowiednio przewodem pokarmowym i układem oddechowym. Ponadto inwazja zachodzi na poziomie mikroskopowym podczas podziału komórki, gdy błona komórkowa zagina się do wewnątrz, dzieląc komórkę na dwa oddzielne przedziały. Jest to proces znany jako cytokineza, w wyniku którego powstają dwie odrębne komórki potomne.
Co więcej, inwazja odgrywa kluczową rolę w mechanizmach odżywiania niektórych organizmów. Wiele organizmów jednokomórkowych, takich jak ameby, wykorzystuje wgłobienie do połknięcia ofiary. Organizm otacza zamierzony posiłek przedłużeniem błony komórkowej, zasadniczo pochłaniając cząstkę pożywienia wewnątrz komórki. Ta uwewnętrzniona wakuola pokarmowa pozwala na efektywne trawienie połkniętego materiału.
Badacze i naukowcy intensywnie badali inwazję w biologii rozwoju i biologii komórki, próbując rozwikłać zawiłe mechanizmy molekularne i komórkowe leżące u podstaw tych procesów. Zrozumienie inwazji ma kluczowe znaczenie dla rozszyfrowania złożonej natury rozwoju embrionalnego i zrozumienia, w jaki sposób organizmy nabywają swoje funkcjonalne struktury i systemy.