Podczas europejskich polowań na czarownice, które miały miejsce głównie między XV a XVIII wiekiem, oskarżenia o czary często opierały się na przesądach, strachu i histerii religijnej. Osoby oskarżone o czary często poddawano torturom, aby przyznały się do winy, a następnie palono je na stosie lub wykonywano w inny sposób egzekucje.
W wielu przypadkach oskarżonymi czarownicami były starsze lub niedołężne kobiety lub członkinie grup marginalizowanych, takich jak biedni lub chorzy psychicznie. Polowania na czarownice wykorzystywano także jako sposób na rozstrzyganie osobistych sporów lub eliminowanie rywali politycznych.
Zakończenie europejskich polowań na czarownice było spowodowane wieloma czynnikami, w tym wzrostem myślenia oświeceniowego i rosnącym sceptycyzmem wobec czarów. W XIX i XX wieku w niektórych krajach odrodziły się polowania na czarownice, np. nazistowskie Niemcy, gdzie osoby oskarżane o bycie czarownicami wysyłano do obozów koncentracyjnych.
Polowania na czarownice nadal mają miejsce w niektórych częściach świata, szczególnie w Afryce i Azji. W niektórych krajach osoby oskarżone o czary mogą paść ofiarą przemocy, a nawet śmierci.