1. Oskarżenia i zeznania:
- Oskarżenia innych osób, które twierdziły, że były świadkami czarów lub doznały krzywdy w wyniku czarów, często uważano za dowód.
- Zeznania „ekspertów”, takich jak samozwańczy odkrywcy czarownic lub autorytety religijne, miały istotny wpływ na wynik procesów.
2. Znaki fizyczne:
- Oskarżonego można zbadać pod kątem fizycznych oznak związanych z czarami, takich jak „znaki czarownicy” (pieprzyki, znamiona lub niezwykłe skazy), które uważano za znamiona diabła lub oznaki paktu z diabłem.
3. Próby i próby:
- Do ustalenia winy używano prób, takich jak testy pływania lub trzymanie gorących przedmiotów. Jeżeli oskarżony zanurzył się w wodzie, uznawano to za dowód niewinności, natomiast utrzymanie się na powierzchni uznawano za dowód czarów.
4. Spowiedź:
- Zeznania uzyskane w wyniku tortur lub presji psychicznej często wykorzystywano jako dowód przeciwko oskarżonemu.
5. Stowarzyszenie z Czarami:
- Powiązania z czarami, takie jak posiadanie książek o magii lub praktykowanie podejrzanych rytuałów, można uznać za dowód.
6. Dowody widmowe:
- W niektórych przypadkach akceptowano dowody widmowe, w przypadku których świadkowie twierdzili, że widzieli oskarżonego w postaci ducha, wyrządzającego krzywdę lub angażującego się w czary.
Należy zauważyć, że metody te nie opierały się na naukowym lub racjonalnym rozumowaniu, ale na przesądach, strachu i uprzedzeniach. Dowody, na których się opierano, były często subiektywne, niewiarygodne i podatne na manipulację, co prowadziło do licznych niesłusznych wyroków i niesprawiedliwości.