Starożytny Bliski Wschód:
W starożytnej mitologii Mezopotamii gryf jest kojarzony z bogiem Ningiszzidą, często przedstawianym jako gryf z ludzką głową. Gryf jest postrzegany jako symbol mocy i siły, strzegący skarbów i świętych świątyń.
Mitologia grecka i rzymska:
Gryfy często pojawiają się w mitologii greckiej, służąc jako strażnicy złota i innych skarbów. W słynnej opowieści o Argonautach gryfy zaciekle chronią złote runo. Dodatkowo grecki poeta Hezjod wymienia gryfy jako obrońców bogów.
Mitologia scytyjska:
Scytowie, starożytny lud Azji Środkowej, bardzo szanowali gryfy. Uważali gryfa za święte stworzenie, reprezentujące słońce, moc i królestwo. Sztuka scytyjska często przedstawia gryfy w różnych formach i rolach.
Europejska literatura średniowieczna:
W średniowiecznym europejskim folklorze gryfy nadal były przedstawiane jako strażnicy, ale kojarzono je również z rycerskością, odwagą i szlachetnością. Często pojawiały się w herbach i symbolach heraldycznych.
Mitologia perska:
W perskiej kulturze i folklorze gryf znany jest jako „Simurgh”. Zajmuje znaczącą pozycję w literaturze perskiej, zwłaszcza w poemacie epickim „Shahnameh”. Simurgh jest postrzegany jako mądre, życzliwe stworzenie oraz przewodnik bohaterów i poszukiwaczy duchowych.
Te legendy o gryfie pokazują, jak to wspaniałe stworzenie urzekło ludzką wyobraźnię w różnych kulturach i okresach, symbolizując siłę, ochronę i mistyczną mądrość.