1. Wierzenia religijne:Kościół propagował pogląd, że czary są formą herezji i kultu diabła. Wiara w czarownice opierała się na nauczaniu Kościoła o zjawiskach nadprzyrodzonych i istnieniu sił zła. Czarownice były postrzegane jako osoby, które zawarły pakt z diabłem i były zdolne do dokonywania aktów magii, które kwestionowały moc i autorytet Kościoła.
2. Malleus Maleficarum:Opublikowane w 1487 roku przez dwóch dominikanów, Malleus Maleficarum („Młot na czarownice”) stało się najbardziej wpływową książką o czarach w okresie renesansu. Zawierała szczegółowe instrukcje dotyczące identyfikowania, przesłuchiwania i karania czarownic. Malleus Maleficarum przedstawiało czarownice jako zagrożenie dla społeczeństwa i zachęcało do rozpowszechnienia mentalności polowań na czarownice.
3. Czynniki społeczne:W okresie renesansu panował powszechny strach przed dewiacjami i nonkonformizmem. Czarownice często kojarzono z marginalizowanymi grupami społecznymi, takimi jak kobiety, uzdrowicielki i osoby żyjące na marginesie społeczeństwa. Grupy te były postrzegane jako potencjalne źródła nieporządku i często budziły strach i prześladowania.
4. Władza polityczna:Kościół wykorzystywał oskarżenia o czary jako środek kontroli społecznej i władzy politycznej. Tłumiąc odmienne głosy i alternatywne przekonania, Kościół zachował swoją władzę i wpływ na społeczeństwo. Procesy o czary były wygodnym sposobem eliminowania osób, które kwestionowały ustalony porządek lub wyznawały przekonania odbiegające od doktryny Kościoła.
5. Przesądy:Okres renesansu charakteryzował się mieszanką wierzeń chrześcijańskich z przedchrześcijańskim folklorem i przesądami. Wiele osób autentycznie wierzyło w istnienie czarownic i ich czarodziejską moc, co jeszcze bardziej przyczyniło się do negatywnego stosunku Kościoła do nich.
6. Napięcia gospodarcze i społeczne:Czasy trudności gospodarczych, niepokojów społecznych lub klęsk żywiołowych często kojarzono z oskarżeniami o czary. Zrzucając winę za te problemy na czarownice, ludzie mogliby znaleźć kozła ofiarnego swoich nieszczęść, kierując swój gniew i lęki na marginalizowaną grupę.
Należy zauważyć, że nie wszyscy w Kościele popierali prześladowania czarownic. Pojawiły się głosy odrębne, w tym niektórzy humaniści i uczeni, którzy opowiadali się przeciwko stosowaniu przemocy i tortur wobec oskarżonych o czarownice. Jednak dominująca postawa Kościoła w okresie renesansu przyczyniła się do powszechnego strachu, prześladowań i egzekucji tysięcy osób oskarżonych o czary.