W pierwszym tysiącleciu p.n.e. Chaldejczycy opracowali system obserwacji nieba, który obejmował podzielenie ekliptyki (ścieżki rocznego ruchu Słońca po niebie) na dwanaście równych części, z których każda była powiązana z określoną konstelacją gwiazd. Te dwanaście sekcji, znanych jako znaki zodiaku, zostało nazwanych na cześć najważniejszych konstelacji, z którymi się łączyły.
Babilończycy przypisywali symboliczne znaczenia i cechy każdemu znakowi zodiaku w oparciu o obserwacje ciał niebieskich i ich postrzegany wpływ na sprawy ludzkie. System zodiaku opracowany przez Chaldejczyków odegrał kluczową rolę w ich praktykach astrologicznych, które obejmowały badanie pozycji i ruchów ciał niebieskich w celu przewidywania wydarzeń i ich wyników.
Z biegiem czasu system zodiaku został przyjęty i udoskonalony przez inne cywilizacje, w tym Greków i Rzymian. Grecki astronom Klaudiusz Ptolemeusz rozwinął ten system i ostatecznie stał się on podstawą zachodniej astrologii, która rozprzestrzeniła się na cały świat.
Należy zauważyć, że koncepcja znaków zodiaku i astrologii nie ma podstaw naukowych i jest uważana za pseudonaukę. Położenie gwiazd i ciał niebieskich nie ma bezpośredniego wpływu na ludzkie zachowanie i wydarzenia.