Jung zasugerował, że idea reinkarnacji może być zakorzeniona w nieświadomości zbiorowej, którą zaproponował jako uniwersalny magazyn ludzkiego doświadczenia i wiedzy, wykraczający poza indywidualną świadomość. Według Junga nieświadomość zbiorowa zawiera archetypowe obrazy, symbole i motywy, które są wspólne dla wszystkich kultur i jednostek, niezależnie od ich osobistych doświadczeń i przekonań.
Zaproponował, że reinkarnacja może być symbolicznym przedstawieniem cyklicznej natury rozwoju i transformacji psychicznej. Tak jak zmieniają się pory roku, a rośliny przechodzą etapy wzrostu, śmierci i odnowy, Jung wierzył, że ludzka psychika może przejść podobny proces odrodzenia i regeneracji przez wiele wcieleń.
Należy jednak zauważyć, że Jung nie udzielił ostatecznych odpowiedzi ani nie wysunął żadnych dogmatycznych twierdzeń na temat reinkarnacji. Podkreślił, że ostateczna prawda, czyli rzeczywistość reinkarnacji, leży poza empirycznym dowodem i weryfikacją i rezyduje w sferze subiektywnego doświadczenia i indywidualnych przekonań. Dlatego też, choć Jung zagłębiał się w koncepcję reinkarnacji jako potencjalnego zjawiska psychologicznego i archetypowego, ostatecznie pozostawił jednostkom wyciągnięcie własnych wniosków i podjęcie decyzji, czy uznają tę ideę za zasadną.