Początki gargulców sięgają starożytnego folkloru i architektury, gdzie przedstawiano je jako groteskowe lub fantastyczne stworzenia z otwartymi ustami i tryskaczami wody wystającymi z dachów lub ścian budynków. Woda wypływająca z ich ust pomogła zapobiec uszkodzeniu konstrukcji przez wodę, a ich wściekłe wyrazy twarzy i imponujące sylwetki służyły jako symboliczny środek odstraszający w celu odparcia zła.
W architekturze średniowiecznej, zwłaszcza gotyckiej, gargulce stały się widoczne jako elementy dekoracyjne i ochronne. Często umieszczano je na kościołach i katedrach, a także na zamkach i ważnych budynkach świeckich. Wierzono, że obecność gargulców na tych konstrukcjach ochroni mieszkańców przed złymi wpływami, demonicznymi stworzeniami i wszelkimi potencjalnymi krzywdami.
Gargulce często były misternie rzeźbione, przedstawiały różne potworne i groteskowe cechy, w tym głowy mitycznych bestii, smoków, demonów, drapieżnych ptaków i nie tylko. Te zastraszające wyrażenia miały reprezentować potężną obronę przed duchowymi zagrożeniami, a ich umiejscowienie w wrażliwych punktach budynku było postrzegane jako sposób na odparcie wszelkich negatywnych energii lub złych sił, które mogłyby chcieć wejść.
Chociaż wiara w gargulce jako strażników zła ma w dużej mierze charakter symboliczny, nadal są one popularnymi elementami architektonicznymi składającymi hołd tradycji, folklorowi i ekspresji artystycznej. Ich obecność na historycznych i współczesnych konstrukcjach przypomina o trwałej fascynacji i znaczeniu kulturowym związanym z gargulcami oraz ich symboliczną ochroną przed złem.