Specjalna medytacja na temat Słońca i Księżyca oraz wagi tematu zmartwychwstania.
Pierwszej nocy, kiedy wypiłem ayahuascę, około dwanaście lat temu, wiara chrześcijańska, z którą się wychowałem, umarła, a na jej miejsce wskrzeszono coś, czego nadal nie mogę nazwać lub zdefiniować. W środku tej głęboko przerażającej nocy wizyjnych spotkań, przyszła do mnie wizja Jezusa chodzącego po wodzie wśród starych greckich kolumn. Pierwszą i jedyną myślą, jaką naprawdę miałem, było to, że Jezus był człowiekiem. Niesamowite, ale ludzkie.
W kościele kładzie się duży nacisk na zmartwychwstanie Chrystusa, ponieważ reprezentuje ono triumf nieśmiertelnego nad śmiertelnikiem, gdzie śmiertelnik jest związany z odwieczną opowieścią o naszym wrodzonym słabość i grzeszność. Ale to, co zobaczyłem, kiedy zobaczyłem Jezusa, nie było muskularnym bohaterem wieczności ani triumfem duchowości nad ciałem. To, co zobaczyłem, było uderzająco ludzkie. Słabość, słabość i śmiertelność podążały za nim w pociągu zwierzęcej godności, ponieważ moje szybko drgające fizyczne zmysły zostały pobudzone i obudzone na jego obecność, a to było jednocześnie znajome, witalne i niebezpieczne. Pamiętam, że dosłownie czułem, jakby jego obecność po raz pierwszy od lat wsadziła mnie z powrotem w moje ciało.
Rano coś umarło i coś zmartwychwstało i nie miało to nic wspólnego z grzechem ani nawet z chrześcijaństwem, tylko z życiem. Dobry i kruchy strach przed życiem, drżenie oddechu, krew i śluz i niepewna wytrzymałość tego wszystkiego. Drzewa, błoto i rój dżungli wokół mnie.
Niedługo po powrocie do domu zodiak po raz pierwszy w życiu nabrał dla mnie sensu. Niebiański wieniec zwierząt i ludzi okrążających ziemię. Korona życia zwierzęcego przemierzająca codziennie firmament. Jezu Chryste, przemówiło do mnie! Mówił o tym samym życiu, które spotkałem, płynące żyłami dżungli. Menażeria spacerująca po wodach nocnego nieba.
Czego jeszcze wtedy nie wiedziałem, to że Słońce i Księżyc rodzą zodiak. Gdy każdy cykl synodyczny między Słońcem a Księżycem dobiega końca, Słońce przeszło przez 1/12 gwiaździstego pasa:jeden niebieski dom, którego gospodarzem jest jedno z podróżnych świateł, emisariuszy Słońca i Księżyca.
Tymczasem każdego miesiąca, gdy Księżyc kończy swój cykl, przechodzi przez wszystkie dwanaście części koła plus jeden znak. Odnosząc się do stosunkowo doskonałego lub idealnego stworzenia dwunastu podziałów przez Słońce, Księżyc odbija światło Słońca, odbiega od idealnej synchronizacji i wykazuje stałą zmienność i zmiany, rodząc nie tylko matematyczne części jakiegoś „doskonałego” okręgu , ale rzeczywiste żywe istoty zodiaku, jedna po drugiej:baran i byk, dziewica i krab, bliźniaki i ryby.
Wszystko to oznacza, że zmartwychwstanie to nie tylko ponowne zestrojenie się z czymś doskonałym, z czym straciliśmy kontakt, to także doskonałość, która stale się dopasowuje nam, rodząc się nieustannie w nas i przez nas, w każdej cennej i strasznej chwili. Nie powinniśmy oczekiwać niczego więcej i niczego mniej od tej mocy, którą nazywamy życiem.
Podsumowując, pamiętam, jak podczas tej samej pierwszej ceremonii patrzyłem na Księżyc i myślałem, że wygląda lepiej niż kiedykolwiek wcześniej. Po jakimś czasie zdałem sobie sprawę, że jestem w transie, patrząc tylko na jego odbicie w małej kałuży wody, którą nieświadomie wylałem na podłogę obok mojej maty. To była ta sama woda, po której „widziałem” chodzącego Jezusa. Prosty kubek wody wylany na drewniane deski.
Modlitwa:Dziękuję za planety i rośliny, za zwierzęta ziemskie i gwiazdy, za chwałę życia dokładnie takiego, jakie jest i jakimikolwiek środkami, które nam przyniesiesz dom, teraz i na zawsze!