Dziś myślę o mojej córce i mojej żonie, babci, matce i siostrze, moich kuzynach, teściowej i wszystkich moich adoptowanych ciotkach i kuzynach z mojego strona żony rodziny. Moje życie było splecione ze sobą, wspierane i kochane tak ogromnie dzięki tym pięknym, silnym i inteligentnym kobietom. Nikt nie powinien traktować kobiet niesprawiedliwie i nikt nie powinien używać władzy do wykorzystywania lub krzywdzenia drugiego człowieka, kropka.
Więc dzisiaj medytacja na Księżycu podczas jego jesieni…
Antioch z Aten, wczesny astrolog hellenistyczny, napisał:„I znowu, dlaczego mówi się, że w miejscu, gdzie Księżyc jest wywyższony, nic nie jest przygnębione; a gdzie Księżyc jest przygnębiony, tam nic nie jest wywyższone? Mówimy, że dzieje się tak, ponieważ Księżyc jest fortuną wszystkich. A kogo los wywyższa, nikt nie może poniżyć; a tego, kogo los przygnębia, nikt nie jest w stanie wywyższyć”.
Najpierw powinniśmy zadać sobie pytanie, dlaczego wcześni astrolodzy postrzegali Księżyc jako „fortunę wszystkiego?” Odpowiedź jest złożona. Księżyc był postrzegany jako planeta najbliższa sferze Ziemi (zwanej sferą podksiężycową) i jako taka była swego rodzaju ambasadorem spraw ziemskich. Same ziemskie sprawy rządzą się zasadą nietrwałości i zmiany. Żyjemy w świecie powstawania i przemijania. Podobnie wielu wczesnych astrologów, w pewnym stopniu pod wpływem myśli platońskiej, wierzyło, że materialny świat powstawania i przemijania odbity (jak odblaskowe światło Księżyca) to, co jest istotne, wieczne, niezmienne i boskie.
Księżyc jest zatem potężnym symbolem naszego codziennego życia na ziemi. Świat, w którym wzloty stają się niskie, a niskie wysokie, powtarzające się i powtarzające. Księżyc jest najszybszą planetą, której oblicze stale się zmienia, a także ta, której szerokość geograficzna, powyżej i poniżej ekliptyki, również zmienia się najszybciej. Odbijające się światło Księżyca przypomina coś oryginalnego, coś niewypowiedzianego, coś tu i tam, a jednak ulotne, równie szybko znikające, jak się pojawia.
Księżyc odzwierciedla ciążę, gdy jej twarze zmieniają się każdego miesiąca, a ona nieustannie gromadzi światło innych gwiazd i rozprowadza je. Jest gawędziarzem, tkaczką sieci i bio-matrycą życia.
Ona jest faktem, że nasza dusza i dusza świata zawiera w sobie coś głębokiego i witalnego, a jednocześnie stale znika lub chowa się za codziennymi wahaniami. Pielęgnuje duszę, stale pamiętając o jej esencji… zastanawiając się jednocześnie i patrząc w przyszłość, poprzez jej liczne zastosowania i separacje do innych gwiazd. Była powiązana z koncepcją „pronoia” przez wczesnych greckich astrologów…znaczącym spiskiem i porządkowaniem wydarzeń…coś w rodzaju opatrzności.
Jako szczęście Księżyc reprezentuje również pogląd, że nic nie dzieje się „z nami”, ale raczej wszystko, co się dzieje, odzwierciedla to, czym już jesteśmy, co już jest. W tym sensie jest uściskiem matki, od łona do grobu.
Kiedy Księżyc spada, żadna inna planeta nie jest wywyższona. Mówimy to, ponieważ Ona jest fortuną wszystkiego, a tego, co upadło, nie można zmienić, a jedynie przyjąć, zatrzymać i zaakceptować. Bo wie, że to też jest dziecko, które warto trzymać. To też jest życie, które warto żyć. To też jest uświęcone. To też jest czyjeś dziecko w potrzebie. To nie jest ogniste tak kaznodziei alleluja, bohatersko wspinającego się po wzgórzu na Kalwarię i przekonującego wiernych, że warto umrzeć w walce, ale raczej tęczowe bóle porodowe bogini, bezsenne noce, które znosi gdy mała kopie i wywraca ją na lewą stronę. Tutaj, w marsjańskiej czerni Skorpiona, ta bogini jest bardziej antybohaterem. Nie cierpi z powodu przyczyny, cierpi z powodu słabości życia, które nie ma przyczyny ani celu poza sobą. Konieczność stworzenia wymuszonej odwagi. Życie domagające się bólu, takiego jak słabnący lont lub uderzenie krzemienia, które poprzedza i słabnie, słabnie przed światłem… zawsze pierwotne i zawsze istniejące przed i po tym, co myślimy, że życie ma być przeżywane DLA. Tu czeka i tu wie, to też minie. Tutaj czeka, a tutaj wie, że ten słabnący lont nie może zostać sam.
Ale nie popełnij błędu, to też minie, nie jest bierność. Bo kiedy położnych przybywają setki tysięcy, poród jest na wyciągnięcie ręki. I chociaż nic nie może podnieść tego, co rzuciła fortuna, wie, że nadejdzie czas, kiedy to, co zostało zrzucone, zostanie ponownie podniesione.
Modlitwa:Niech bogini będzie z nami. Obyśmy pamiętali i pielęgnowali życie duszy w dobrych i złych czasach.