To normalne:
* Czuć się starym, zmęczonym, smutnym, ciężkim lub przygnębionym
* Czuć, że coś osiągnęło kres lub granicę
* Czuć się rozczarowany lub zobacz coś takim, czym jest, a nie tym, czego chciałeś lub miałeś nadzieję, że będzie
* Zobaczyć piękno na końcu lub wygaśnięcie czegoś (Wenus jest teraz w znaku Saturna w tym samym czasie!)
* Poczuć, że poczucie celu lub misji jest przytępione, zamglone, ponure lub słabe
* Uświadomienie sobie, że jesteś u podstaw lub na dole czegoś, rozpoznanie, jaka praca jest przed tobą
* Być pociągniętym do starości, do dojrzałości, do mądrości i doświadczenia
* Pragnąć lub tęsknić za chwilą samotności, aby rozmowa wokół ciebie ucichła
* Czuć się szczególnie udręczona wyobrażeniowa tęsknota
* Poczuć melancholię, by piękno czaiło się, ale jakoś powstrzymywane
* Poczuć się zrezygnowanym z tego, jak się sprawy mają…aby impreza się skończyła
* Poczuć się jak skner lub defetysta
* Rozpoznać pustkę i zaproszenie do zakończeń
* Aby być gotowym do posadzenia czegoś, wyczyszczenia czegoś lub rozpoczęcia tylko od podstaw
Kontempluj Saturna:
Kiedy Słońce, światło noetyczne, połyka Saturna, to tak, jakby koniec się kończył lub granica rozpoznała swoje własne granice. Większość ludzi nie zdaje sobie sprawy z tego, że Saturn często był planetą powiązaną z kontemplatorami, mistykami, astrologami, a nawet artystami. Powód tego jest dość złożony. Saturn jest panem czasu, ale Saturn jest także ponadczasowym archetypem. Oznacza to, że ludzie głęboko saturnowi to ci, którzy dostrzegają ograniczenia czasu i doczesnego świata bardziej niż inni. Renesansowy astrolog Ficino uważał, że to ostre rozpoznanie wiecznej/archetypowej natury czasu i ograniczeń czasowych powoduje nadmierne lub stłumione stany wyobraźni, które prowadzą do melancholii, którą z kolei można leczyć poprzez wylewy wyobraźni.
Astrologowie, mistycy, artyści lub osoby kreatywne, które rozwijają zdrową relację z Saturnem (można powiedzieć), to ci, którzy rozpoznają nie tylko ograniczenia świata, w którym żyjemy, ale także bezczasowość tych granic… granice tych granic, ponieważ granice są ostatecznie archetypowe i wieczne, tak samo jak są „dosłowne” lub „naprawdę realne”. Wielu artystów, mistyków i astrologów zaczyna swoją relację z Saturnem od patrzenia na świat i dostrzegania ograniczeń oraz szukania uwolnienia od tych ograniczeń poprzez oporne wylewy wyobraźni. Ale z czasem, jeśli artysta, mistyk lub astrolog nieustannie będzie postrzegał wyobraźnię jako coś, czego można użyć w odpowiedzi na nudne ograniczenia świata lub w opozycji do tych granic, pogłębią swoją melancholię, ponieważ tłumienie granic czyni te granice ironicznie cięższymi. i bardziej represyjne. To, co naprawdę uwalnia nas od ograniczeń Saturna, to nasza zdolność rozumienia samych granic jako wyobrażonych… Saturna jako granic wyobraźni, a nie granic dosłownych. W tym sensie Saturn to romans granic, piękno ograniczeń, które uświadamiają sobie własne ograniczenia, gdy stoją przed ponadczasowym lustrem wieczności.
Modlitwa:Naucz nas piękna i romansu tych zakończeń i ograniczeń. Naucz nas widzieć Ciebie, wiecznie niezmiennego, w każdej dacie wygaśnięcia.