Dzisiaj Księżyc w Pannie znajduje się naprzeciwko Słońca w Rybach.
Ta pełnia księżyca podkreśla znaki Jowisza i Merkurego i może podkreślać uczenie się i wiarę, racjonalny umysł i budowanie systemów lub metod wiedzy, sztuki lub informacji, a nawet relacje między uczniem i nauczyciel lub dwie półkule mózgu, lub użycie naszego technicznego intelektu przeciwko duchowemu wglądowi, lub szersze zrozumienie poprzez sny, wyrocznie i symboliczną świadomość.
Ta pełnia księżyca jest jak przypomnienie teorii muzycznej w muzyce, metrum, różnej długości nut i naprzemiennych ciszy, niezawodnej precyzji półkroków i całych kroków, ale także dłoni który gra rękę, która gra pieśń, wybija życie poza szalami i refreny, dając życie prawu.
To metafora, za pomocą której widzimy muzykę w słowach. I podobnie, prawa poświęcone ołtarzom pamięci stają się promieniami światła, za pomocą których widzimy poza ołtarzem.
A w naszym życiu ten Księżyc w pełni poślubia Jowisza i Merkurego, przewodnika i każdą pojedynczą część, każdą pojedynczą stronę. Czy zatem w naszym życiu nie skłaniamy się zbytnio ku muzyce bez podstawowego zrozumienia teorii muzyki lub konstrukcji ołtarza? W jaki sposób bardziej wyrafinowane lub podstawowe zrozumienie tego, co robimy w różnych salach koncertowych naszego życia, wydobywa muzykę z muzyki? W jaki sposób bardziej refleksyjna świadomość techniczna lub udoskonalenie organizacyjne wnosi czystość do posiadanych przez nas umiejętności lub miejsc, w których pracujemy, lub małych rzeczy, które śpiewamy każdego dnia?
Z drugiej strony, w jaki sposób udoskonalenie techniczne przeszkadza w duchu tego, co robimy? W jaki sposób nasz nacisk na literę prawa lub „powody” przeszkadzają w muzyce? Są to ważne tematy do rozważenia w czasie pełni księżyca i współbrzmią ze słowami poety i astrologa Maniliusa, którego „Astronmica” jest jednym z najstarszych zachowanych traktatów o astrologii. Jego pisarstwo dopasowuje wyjaśnienie nauki astrologii do wiersza poetyckiego. Wyjdziemy dzisiaj z jego słowami jako naszą modlitwą podczas pełni księżyca.
Modlitwa:„Z radością przemierzam powietrze i spędzam życie zwiedzając bezkresne niebo, ucząc się konstelacji i przeciwnych ruchów planet. Ale sama ta wiedza nie wystarczy. Bardziej żarliwą radością jest dokładne poznanie samego serca potężnego nieba, zaznaczenie, w jaki sposób kontroluje narodziny wszystkich żywych istot poprzez swoje znaki, i opowiedzenie tego wierszem z Apollem, dostrajając moją pieśń. Przede mną świecą dwa ołtarze, nad którymi płonie ogień; w dwóch sanktuariach modlę się, najlepiej z podwójną pasją, o moją pieśń i jej temat. Poeta musi śpiewać z ustaloną miarą, a ogromna sfera niebieska dzwoni mu w uchu, rzadko pozwalając nawet słowom prozy dopasować do ich właściwego sformułowania”.
Manilus, z Astronomica