Księżyc zmierzający w kierunku opozycji Saturna przywodzi dziś na myśl ideę liturgii. Słowo liturgia oznacza coś w rodzaju „urzędnika publicznego”, „kult publiczny” lub „święte postępowanie”. Saturn był tradycyjnie postrzegany, gdy był dobrze umiejscowiony, jako planeta związana z pobożnością religijną i wielkimi kontemplacjami, ludźmi, których życie było czymś, co moglibyśmy nazwać „liturgicznym”, gdzie przepływ codziennego życia (Księżyc) odzwierciedla psychologiczne lub duchowe zobowiązania wielbiciel (Saturn).
Jedną rzeczą, której zbyt często brakuje w świecie „duchowym, a nie religijnym”, jest życie liturgiczne. Nawet jeśli gesty są małe lub niepozorne, kiedy poświęcamy czas na tworzenie rytualnych aktów oddania przez cały dzień, a kiedy świadomie wykonujemy i powtarzamy te czynności, wprowadzamy przekonania w czyn. W rezultacie nasze życie przybiera kształt naszych przekonań, a nasze przekonania kształtują nasze życie.
Jeśli „duchowy, a nie religijny” oznacza „robię to, co chcę” lub „Jestem głębokim myślicielem, kiedy mi to odpowiada” lub „Wierzę w czymś, ale nie zależy mi na tym, aby coś z tym zrobić”, to może powinniśmy wziąć pod uwagę, że nie jest to tak modne zdanie, jak lubimy myśleć, że jest.
Idealizm wszelkiego rodzaju staje się destrukcyjny, gdy nasze życie nie tworzy kontemplacyjnych ołtarzy dla powracających myśli. Drobne sposoby, w jakie organizujemy nasze życie, aby odzwierciedlały nasze przekonania, krążą w obrazach naszych przekonań, przenosząc je przez całe środowisko naszego życia, jak system nawadniający, który utrzymuje witalność całego siedliska.
Gdy nasze życie wyraża liturgię naszych wierzeń, niesiemy również nasze najbardziej charyzmatyczne wierzenia z innym rodzajem pewności. Najbardziej zaciekłe pasje, jakie mamy, znajdują dom i nie mamy pokusy, by za nie rekompensować… próba podbicia innych, ponieważ nasze ideały nie mają ojczyzny ani miejsca spoczynku. Święte obrazy lub wszelkiego rodzaju idee znajdują swój dom w tym, jak utrzymujemy je przy życiu każdego dnia, w małych i skromnych działaniach, tak małych, że prawie zapominamy, że tam są, ale zwłaszcza wtedy, gdy nam się nie udaje lub gdy świat ich nie spełnia . Nadal zapalamy świece, odmawiamy nasze modlitwy, biegamy, piszemy w naszym dzienniku, spędzamy czas na medytacji lub czytamy, śpiewamy nasze piosenki na dobranoc lub czytamy naszym dzieciom ich ostatnią książkę na dany dzień, lub siedzimy razem na kolację i wyłącz telewizor.
Jedna z moich ulubionych praktyk jest najprostsza. Każdego ranka wypijam jedną filiżankę herbaty i zapalam świeczkę na biurku, aby rozpocząć dzień pracy. Kiedy dzień pracy się kończy, zdmuchuję świecę i zobowiązuję się już nie pracować. Ta prosta czynność w jakiś sposób rozprzestrzenia się przez moje życie każdego dnia i chociaż nie mogę dokładnie powiedzieć, co to dla mnie robi, wiem, że to kocham i przypomina mi, dlaczego robię to, co robię ze swoim życiem . Są chwile, kiedy kończę proste czynności lub zadania w ciągu dnia i kiedy zaczynam zadanie, myślę o zapaleniu świecy, a kiedy kończę, myślę o jej zdmuchnięciu, co pozwala mi być obecnym.
Czasami mylimy to wszystko z wielkimi fantazyjnymi rytuałami i przesadnymi ceremoniami i zachowaniem w naszym życiu przez cały dzień. Mylimy życie w kostiumach ze sposobem na życie. Dlatego dziś wyróżnia się słowo „liturgia”. Świat na jawie to świat polityczny, świat społeczny, a najmniejsze rytuały, które włączamy do naszego życia, przenoszą się w świat jako akty służby publicznej.
Dziś ponownie zobowiążmy się do kilku prostych rzeczy, które możemy robić każdego dnia, aby pozostać w duchu drogi życia wiecznego… aby nasze czyny stały się liturgiczne, a nasza liturgia twarzą pokornego urzędnika państwowego.
Modlitwa:Wypełnij małe przestrzenie modlitwami