Zajrzyjmy dzisiaj do jednego konkretnego wydania Merkurego/Plutona, i to jest duch gniewu. Zwłaszcza w mowie, myślach lub umyśle.
Dzisiejszego ranka podczas medytacji i modlitwy spędziłem czas na rozmyślaniu o walce, jaką miałem z byciem rodzicem, i to jest kwestia rozdrażnienia. To konkretne słowo przyszło do mnie dziś rano z natchnionego miejsca i skłoniło mnie do zbadania sprawy. Odkąd pamiętam, byłem dobrą, porywającą osobą, ale jestem też bardzo zmotywowany, współzawodniczy, potrafię być niecierpliwy i drażliwy. Odkąd nasza mała dziewczynka jest tu na świecie, obecność tych cech we mnie sprawia, że czuję się inaczej. To jedno z najbardziej przerażających uczuć, jakie kiedykolwiek miałem… biorąc pod uwagę, że moje wzburzenia lub nastroje mogą niekorzystnie wpłynąć na tę bardzo małą i wrażliwą istotę. To prawda, że nie jestem obelżywą ani okropną osobą i znowu jestem w naprawdę dobrym miejscu, ale nie zmienia to faktu, że obecność gniewu, irytacji lub zniecierpliwienia, zwłaszcza jako mężczyzny, nagle wydaje się starożytna. choroba, w której boję się brać udział. To tak, jakby wszystkie problematyczne części mojej osobowości były teraz mityczne i rodowe, a mój występ jako osoby ma teraz inny ciężar niż wcześniej. Słowo, do którego doszedłem, to znowu „rozdrażnienie”. Czuję się zirytowany myślą, że moje wady nie są teraz moimi własnymi, ale potencjalnie dziedzictwem kogoś innego.
Wyszukałem więc to słowo i znalazłem dwie interesujące informacje. Jednym z nich jest to, że słowo „zirytować” oznacza „szorstkować” lub „irytować gniewem”. Słowo to kojarzy się również z dręczeniem przez złe duchy lub z wpływem irytacji i gniewu na przekazywanie złych duchów innym. Skojarzenie, jakie tworzymy z powietrzem i oddychaniem w słowie, przywołuje na myśl te duchowe cechy.
Następną rzeczą, jaką znalazłem, był werset z 6. rozdziału Listu do Efezjan. Instrukcja dla ojców:„Ojcowie, nie irytujcie swoich dzieci, ale kierujcie nimi w nauce i szkoleniu Bożym”. Starożytne greckie słowo, które tłumaczymy jako rozdrażnienie, oznaczało również „dokuczliwy”. Nie „drażnij” swoich dzieci. Idea wersetu mówi, że gniew i irytacja są złymi duchami, które szorują innych i przekazują niewłaściwy rodzaj wpływu.
Muszę przyznać, że jako osoba, która docenia archetypowy relatywizm, uważam, że myśląc o Merkurym/Plutonie, zastanawiam się nad ideą, że gniew jest „zły”. Ta ostrość lub agresywność w mowie to nie tylko inna estetyka… jak inna forma muzyki czy sztuki. A może „zły” to słowo samo w sobie poirytowane. Niezależnie od tego, moja nerwowość, zwłaszcza moja nerwowość nastroju i mowy, nie jest już w stanie czuć się tak prawą wobec siebie, jak „To tylko archetypowa część mojej osobowości i wszystkie są boskie i dobre”. Raczej, kiedy widzę, że moja córka płacze, gdy robię się podenerwowany lub ostry język, przenoszę się do innej świadomości. Moje pierwsze uczucie to bardzo święte poczucie winy i wstydu. Nie „złe” poczucie winy lub wstydu, ale pouczające poczucie winy i wstydu:słuchaj siebie, słuchaj siebie tak, jak ona słyszy ciebie. Czy naprawdę chcesz dalej tak mówić?”
Żadne wymówki, że słyszy tylko ton, a nie zadowolenie, nie przekonują mnie, że sposób, w jaki mówię, jest w porządku. Jednak jako intelektualista/bystry człowiek jestem przerażony myślą, że bez tej agresywnej mentalnej przewagi, tego ostrego języka, tego sarkazmu lub cynizmu, nie jestem silny. Że poświęcam coś, co czyni mnie silnym, stając się łagodniejszymi słowami, myślami i mową. Na tym polega mój prawdziwy opór, jeśli mam być ze sobą szczery. Ale moja maleńka córeczka wcale tak tego nie widzi. Właściwie mogę powiedzieć, że czuje się bezpieczniejsza, trzymana przez coś silniejszego, kiedy jestem delikatniejsza, kiedy jestem jeszcze bardziej cierpliwa i kiedy odkładam na bok zdenerwowaną irytację… bez względu na to, jak mądry lub mądry się czuję.
Pomysł, że przepuszczamy złe duchy przez nasze wzburzenie i gniew, jest dla mnie oczywisty, gdy widzę, jak irracjonalnie, a jednocześnie instynktownie tego doświadcza. Zaczyna się bać, jakby coś było w powietrzu. Nie czuje się bezpieczna, jakby coś było w powietrzu. Jest poruszona, jakby zirytowana czymś podróżującym w powietrzu.
„Ojcowie, nie drażnijcie swoich dzieci, ale kierujcie nimi…”
„Ojcowie, nie drażnijcie swoich dzieci, ale kierujcie nimi…”
Pamiętam, że brałem udział w wielu ceremoniach ayahuasca, czułem się bezradny i jak niemowlę, i to pomogło mi postawić się w jej sytuacji. Brak racjonalnego centrum, dobre dźwięki, rytm i ciepło, które prowadzą nas przez doświadczenie strachu lub chaosu. Sztuką jest uświadomienie sobie, że chociaż możemy czuć, że w miarę dorastania zyskujemy racjonalne centrum i dzięki temu nie potrzebujemy już dobrych dźwięków, ciepła i rytmu, nadal to robimy. Pokojowe negocjowanie życia ma wszystko wspólnego z kontynuacją tych właśnie cech, nieustanną dywersyfikacją i stawaniem się zadyszanym, niewidzialnym i silniejszym… budowaniem tego, co ogólnie można by nazwać „centrum serca”. Kiedy mówimy, że życie ma być przeżywane świadomie lub jak modlitwa, teraz widzę to w zupełnie innym świetle. Widzę moją córkę i widzę, jaka jest wrażliwa, i mam się na baczności przed irytacją.
Tak więc, jeśli zdarzyło Ci się brać udział w elementach komunikacyjnych irytacji, wyobraź sobie, że jesteś wystarczająco silny, aby być miłym, wystarczająco mądrym, by być cierpliwym i wystarczająco sprytnym mieć dobry humor. Są to prawdy, które ponownie stają się naszymi prawami narodzin, gdy praktykujemy je z przekonaniem wiary za naszymi plecami, wznosząc pokój jak potężny wiatr. W dzisiejszych czasach słyszę to jako dobrą porywającą „ćśś, ciśśś” i łagodne kołysanie fal oceanu, które przywraca ją do pokoju z szeroko otwartymi oczami.
Modlitwa:weź nasze umysły, weź nasze słowa, weź nasze myśli i zapieczętuj je w delikatnej skale Twojej miłości.