De oorsprong van de term "dood nummer" is niet helemaal duidelijk, maar er wordt aangenomen dat deze zijn oorsprong vond in het begin van de 20e eeuw, toen telefoonnetwerken handmatig werden bediend. Destijds verbonden telefonisten fysiek gesprekken door kabels in stopcontacten op een schakelbord te steken. Wanneer een lijn werd verbroken of niet langer in gebruik was, markeerde de telefoniste deze in zijn administratie als "dood" of "buiten dienst".
In de loop van de tijd werd de term 'dood nummer' op grotere schaal gebruikt om te verwijzen naar elk telefoonnummer dat niet langer actief was. Het wordt nu vaak gebruikt in verschillende contexten, waaronder telecommunicatie, klantenservice en verkoop, om aan te geven dat een nummer niet bereikbaar is of niet kan worden gebruikt om te bellen of gebeld te worden.