Deze poëtische zin suggereert dat mensen innerlijke kwaliteiten, verlangens en ambities hebben die diep persoonlijk zijn en vaak niet openbaar worden gemaakt. Deze elementen zijn als ‘verborgen schatten’ in het hart, die in stilte en geheimhouding worden bewaard. De regel benadrukt de diepgaande aard van dergelijke gedachten, hoop, dromen en genoegens, wat impliceert dat ze gekoesterd en privé zijn. Het onthullen van deze diepste verlangens kan de charme en magie die met hun verborgen aard gepaard gaan, verdrijven, wat erop wijst dat kwetsbaarheid en ontmaskering hun betekenis zouden kunnen verminderen.