Bij de Europese heksenjachten, die voornamelijk tussen de 15e en 18e eeuw plaatsvonden, waren beschuldigingen van hekserij vaak gebaseerd op bijgeloof, angst en religieuze hysterie. Mensen die van hekserij werden beschuldigd, werden vaak gemarteld totdat ze moesten bekennen, en vervolgens op de brandstapel verbrand of anderszins geëxecuteerd.
In veel gevallen waren de beschuldigde heksen oudere of zwakke vrouwen, of leden van gemarginaliseerde groepen zoals armen of geesteszieken. Heksenjachten werden ook gebruikt als middel om persoonlijke geschillen te beslechten of om politieke rivalen uit te schakelen.
Het einde van de Europese heksenjachten was te wijten aan een aantal factoren, waaronder de opkomst van het Verlichtingsdenken en het groeiende scepticisme ten aanzien van hekserij. In de 19e en 20e eeuw werden in sommige landen de heksenjachten nieuw leven ingeblazen, zoals nazi-Duitsland, waar mensen die ervan werden beschuldigd heksen te zijn, naar concentratiekampen werden gestuurd.
Heksenjachten komen tegenwoordig nog steeds voor in sommige delen van de wereld, vooral in Afrika en Azië. In sommige landen kunnen mensen die van hekserij worden beschuldigd het slachtoffer worden van geweld of zelfs de dood.