Het sterrenbeeld Weegschaal werd voor het eerst gecatalogiseerd door de oude Griekse astronoom Ptolemaeus in de 2e eeuw na Christus. De weegschaal werd vaak geassocieerd met de godin Dike, de personificatie van gerechtigheid. In de oude Griekse mythologie was Dike de dochter van Zeus en Themis en werd ze vaak afgebeeld met een weegschaal in haar hand. De weegschaal werd ook geassocieerd met de god Hermes, die vaak werd afgebeeld met een caduceus in zijn hand, een gevleugelde staf verstrengeld met twee slangen, die ook werd geassocieerd met evenwicht en handel.
Babylonische en Sumerische oorsprong
De oorsprong van het sterrenbeeld Weegschaal is terug te voeren op de oude Babylonische en Sumerische culturen. De Babyloniërs noemden het sterrenbeeld Zibanu, wat 'evenwicht' of 'weegschaal' betekent. De Sumeriërs noemden het Zib-ba-an-na, wat vermoedelijk 'de weegschaal van de hemel' betekent.
Middeleeuwse en Renaissance-tijdperken
In de middeleeuwen en de renaissance werd Weegschaal vaak geassocieerd met het concept van rechtvaardigheid en werd hij vaak afgebeeld als een vrouw die een weegschaal vasthield. In de 16e eeuw publiceerde de Italiaanse astronoom Johannes Kepler een boek genaamd "Astronomia Nova", waarin een nieuwe theorie over de beweging van planeten werd voorgesteld. In dit boek gebruikte Kepler het sterrenbeeld Weegschaal om zijn ideeën te illustreren.
Moderne tijden
Het sterrenbeeld Weegschaal wordt nog steeds door astronomen herkend en is een van de 12 sterrenbeelden van de dierenriem. Het bevindt zich op het zuidelijk halfrond en kan het beste worden bekeken in de lentemaanden. Weegschaal is ook de thuisbasis van het Weegschaalstelsel, een spiraalstelsel dat zich op ongeveer 52 miljoen lichtjaar afstand van de aarde bevindt.