Hier moet je op letten:
* Van alle planeten is Neptunus misschien wel de meest archetypische van het stel. Het is alsof het de taak van Neptunus is om in het algemeen de symbolische aanwezigheid van iets goddelijks of eeuwigs in ons dagelijks leven te vertegenwoordigen. Dit betekent niet dat alle andere planeten de eeuwigheid niet op hun eigen unieke manier weerspiegelen (ze zijn tenslotte elk reflecterend licht!) maar om welke reden dan ook is Neptunus een soort ambassadeur van het numineuze, het etherische en transcendente , het archetypische en het imaginaire tegelijk. Het zijn bijvoorbeeld onze ontmoetingen met de transits van Neptunus die het onderscheid tussen geest en materie het sterkst benadrukken. De wereld zonder geest voelt dood en droog aan en het leven is het niet waard geleefd te worden (denk bijvoorbeeld aan het personage gespeeld door Robin Williams in Dead Poets Society, die zijn studenten aanmoedigt om een diep en romantisch bestaan te leiden). Aan de andere kant kan Neptunus de verleiding vertegenwoordigen om helemaal los te komen van de materiële wereld... om in een wereld te leven die gescheiden is van het lichaam, ver verwijderd van de materiële realiteit, van de natuur en van de feiten van onze zintuigen. In die zin vertegenwoordigt Neptunus opnieuw het archetype van het archetypische. We hebben een bewuste relatie met de goden nodig, met fantasie, beeld en mythe, maar we moeten voorzichtig zijn, want deze zelfde krachten kunnen ons ook uit elkaar scheuren, onze kleine schepen laten overstromen en ons desoriënteren in de materiële wereld.
* Wanneer talloze planeten, om nog maar te zwijgen van onze recente volle maan en nu nieuwe maan, door een oppositie met Neptunus gaan, heeft misschien wel de allerbelangrijkste vraag te maken met onze relatie tot de eeuwigheid, die Neptunus weerspiegelt als een symbool van het imaginaire, mythische en archetypische.
* Heel eenvoudig gezegd, hoe leven we van dag tot dag met de wetenschap dat we eigenlijk eeuwige zielen zijn, nooit geboren, nooit stervend? Wat is het doel van het leven in een lichaam dat oud zal worden, waarschijnlijk ziekte zal ervaren en zal sterven? Wat is het doel van het leven in een wereld waar bijna alles wat we proberen te verkrijgen omwille van geluk uiteindelijk zal wegglippen en de meeste pijn die we proberen te vermijden tot op zekere hoogte onvermijdelijk is?
* Meestal gaan we tot het uiterste. We gaan tot het uiterste omdat de situatie buitengewoon oncomfortabel is en er geen manier is om de realiteit ervan te omzeilen. Het eerste uiterste is het uiterste van ontkenning. Als we de eeuwigheid ontkennen, hebben we de neiging om ons het meest intens te identificeren met ons moment tot moment, van dag tot dag, plezier en pijn. We kunnen onze dagelijkse omstandigheden niet in het licht van de eeuwigheid zien, omdat we het gevoel van onze eigen eeuwige natuur door middel van onze dagelijkse keuzes ontkennen of negeren, en ons leven in de eerste plaats gaat over prestaties, werk, plezier en het vermijden van pijn. In deze extreme toestand verschijnen de doorgangen van Neptunus op een zeer voorspelbare manier. Neptunus zal de omstandigheden van ons leven overspoelen, zodat onze verdediging of barrières voor het eeuwige worden overstemd of weggespoeld. Het eeuwige stroomt door wanneer onze verdediging ertegen niet langer mogelijk is omdat onze verdedigingsstructuren tegen de eeuwigheid, tegen vergankelijkheid, tegen lijden, pijn of zelfs diepe gelukzaligheid, niet in staat zullen zijn om de stroom van levensgebeurtenissen die er doorheen zullen stromen te weerstaan. . Let bijvoorbeeld eens op de golf van enorme natuurrampen in de afgelopen maand. Dit zijn gebeurtenissen die letterlijk ons collectieve bewustzijn overspoelen en ons herinneren aan de grotere, onderling verbonden aard van de dingen. Deze grote overstromingen en enorme schokken weerspiegelen het archetypische rijk en onze afkeer van de eeuwigheid in het algemeen.
* Als we overweldigd worden door pijn, lijden en vergankelijkheid, keren we ons terug naar de eeuwigheid. In de een of andere vorm keren we terug naar het eeuwige als we lijden. We vinden onze religie terug. We vinden onze yoga. Zowel de woorden religie als yoga zijn werkwoorden die we behandelen als zelfstandige naamwoorden. Ze betekenen allebei opnieuw samenvoegen of samen jukken. Wanneer Neptunus ons leven overspoelt, herinneren we ons de eeuwigheid omdat onze verdediging ertegen overweldigd is, en wanneer we in het uiterste van ontkenning leven, in niets anders dan het nastreven van materieel plezier en het vermijden van materiële pijn, dan maakt Neptunus onze materiële genoegens eindelijk hol, leeg en onbevredigend, het berooft ons van onze illusies, of het maakt uiteindelijk de realiteit van pijn onvermijdelijk of zelfs noodzakelijk, diep, zinvol, extatisch en transcendent.
* Het andere Neptuniaanse uiterste is om in volledige en totale ontkenning van de materiële wereld te leven. Zo verliefd zijn we op de reflecties van de eeuwigheid die we zien in de glinsterende wateren van de materiële wereld, dat we in een ziekelijke spirituele coma raken. Geobsedeerd door onze eigen spirituele aard, wordt onze spiritualiteit een soort zelfingenomen kalmeringsmiddel, een verdoofde, zalige, ontkenning van de meest fundamentele en algemene fysieke feiten. We zijn hier. We leven. Het lot wacht op ons. In deze extreme staat van spirituele dissociatie, geloven we dat omdat het materiële rijk vergankelijk, droog, saai, alledaags of teleurstellend is, omdat ons lichaam zal sterven, omdat er zoveel egoïsme is, we geloven dat deze wereld achter ons moet worden gelaten, en vroeg of laat, met zelfingenomen woede. “Verbrand het!” we schreeuwen. En zo worden we ideologen, hypocrieten, zelfingenomen Peter Pans, levend in een materiële waanvoorstelling waarvan we nooit, nooit meer willen terugkeren.
* Het algemene effect van Neptunus op de spiritueel materialist is dat hun leven wordt overspoeld met onvermijdelijke materiële confrontaties die geen grotere betekenis hebben. Idealen worden ontmanteld, lichamelijke ziekten worden onvermijdelijk, bottom-lines en feiten botsen als ruwe kometen, en spiritueel leven faalt, hypocrisie neemt ons mee uit voor koffie maar laat ons niets drinken met cafeïne, en we worden gevraagd om het gewicht te voelen, om daadwerkelijk de last dragen, om de gelukzaligheid van het gebroken brood te ervaren. Onze bereidheid om hier te zijn, als eeuwige zielen, wordt evenzeer geleerd als gekozen, omdat het blijkt dat een dienaar zijn de enige manier is om de eeuwige beker te ontvangen.
* Denk tot slot eens aan het bizarre idee dat de symboliek van Neptunus niet echt 'het eeuwige' is, maar wel over de 'objecten' van de eeuwigheid. Neptunus is in dit opzicht als een transpersoonlijke maan. Neptunus weerspiegelt het licht van de eeuwigheid op grote schaal en laat het voor ons verschijnen als een tastbaar object, een coherent symbool of ervaring, een belichaamd wezen dat we 'kosmos', 'verbeelding' en 'mythe' noemen. En toch is het fysieke lichaam van Neptunus vaak het moeilijkst te onderscheiden te midden van zijn reflecties. Neptunus zelf is spookachtig en pikzwart achter de glinsterende blauwe glas-in-loodafbeeldingen.
* Het is niet verwonderlijk dat Neptunus voor het eerst werd ontdekt in combinatie met Saturnus. Wij zijn eeuwige wezens die de eeuwigheid niet kunnen haasten. Wij zijn eeuwige wezens die het lichaam niet kunnen desacraliseren, hoewel het niet zal blijven bestaan. We zijn eeuwige wezens die dringend behoefte hebben aan goddelijkheid. We zijn eeuwige wezens die zo vaak doodsbang zijn voor onze eigen beelden, zo vaak erin verloren gaan.
* Wat is liefde dan? Liefde is het enige dat groter is dan God. Omdat blijkt dat de eeuwigheid, die God, wordt geregeerd door de liefde van zijn eeuwig geschapen objecten. Wij zijn de liefdevolle objecten van goddelijke genegenheid... alles. In onze eindeloze geobjectiveerde toestanden is het enige dat telt dat elke actie de woorden van intimiteit, van nabijheid, van een roep en antwoord liefdeslied worden. We hoeven geen balans te vinden tussen spiritueel zijn en materieel zijn, we zijn geen studenten van oneindige calculus... we hoeven alleen maar te zingen.
Gebed:leer ons zingen zodat we onszelf opnieuw als dienaars van de eeuwigheid kunnen vinden. Leer ons zingen zodat we objecten van liefde kunnen worden, die je levende aanraking kunnen binnengaan.