Een bijzondere meditatie over de zon en de maan en het belang van het thema van de opstanding.
De allereerste nacht dat ik ayahuasca dronk, nu ongeveer twaalf jaar geleden, stierf het christelijk geloof waarmee ik was grootgebracht en in plaats daarvan herrees iets dat ik nog steeds niet kan benoemen of definiëren. In het midden van deze diep angstaanjagende nacht van visionaire ontmoetingen, was het visioen dat bij me opkwam er een van Jezus die op het water liep te midden van oude Griekse zuilen. De eerste en enige gedachte die ik echt had, was dat Jezus een mens was. Ongelooflijk, maar menselijk.
Er wordt in de kerk veel nadruk gelegd op de opstanding van Christus, aangezien het de triomf van de onsterfelijke over de sterveling vertegenwoordigt, waarbij de sterveling is verbonden met een eeuwenoud verhaal over onze inherente zwakheid en zondigheid. Maar wat ik zag toen ik Jezus zag, was niet de gespierde held van de eeuwigheid, of de triomf van spiritualiteit over het vlees. Wat ik zag was opvallend menselijk. Breekbaarheid, zwakte en sterfelijkheid volgden hem in een trein van dierlijke waardigheid omdat mijn snelle, fysieke zintuigen gealarmeerd en wakker waren voor zijn aanwezigheid, en het was vertrouwd, vitaal en gevaarlijk tegelijk. Ik herinner me dat ik letterlijk het gevoel had dat zijn aanwezigheid me voor het eerst in jaren weer in mijn lichaam bracht.
In de ochtend was er iets gestorven en iets opgewekt, en het had niets te maken met zonde of zelfs het christendom, maar alles met leven. De goede en fragiele levensangst, het trillen van de adem, het bloed en slijm en de onzekere stevigheid van dit alles. De bomen en de modder en de zwerm jungleleven om me heen.
Niet lang nadat ik thuiskwam, kreeg ik voor het eerst in mijn leven een gevoel van betekenis voor de dierenriem. Een hemelse krans van dieren en mensen die de aarde omringen. Een kroon van dierenleven die dagelijks door het firmament loopt. Jezus Christus, het sprak me aan! Sprak over hetzelfde leven dat ik door de aderen van de jungle had ontmoet. Een menagerie die op het water van de nachtelijke hemel loopt.
Wat ik toen nog niet wist, was dat de zon en de maan de dierenriem voortbrengen. Terwijl elke synodische cyclus tussen de zon en de maan zichzelf voltooit, heeft de zon 1/12e van de sterrengordel gereisd:één hemelhuis, gehost door een van de reizende lichten, de afgezanten van de zon en de maan.
Ondertussen reist de maan elke maand als de maan haar cyclus voltooit door alle twaalf delen van de cirkel, plus één teken. Omdat het betrekking heeft op de relatief perfecte of ideale creatie van de twaalf divisies door de zon, reflecteert de maan het licht van de zon, wijkt af van de perfecte synchronisatie en vertoont constante variabiliteit en verandering, waardoor niet alleen wiskundige delen van een "perfecte" cirkel ontstaan , maar de werkelijke levende wezens van de dierenriem, één voor één:een ram en een stier, een maagd en een krab, de tweeling en de vissen.
Dit alles wil zeggen dat opstanding niet alleen gaat over onszelf opnieuw afstemmen op iets perfects waarmee we geen contact meer hebben, het gaat ook om de perfectie die zichzelf voortdurend opnieuw aanpast voor ons, zichzelf voortdurend in ons en door ons geboren laten worden, op elk kostbaar en verschrikkelijk moment. We mogen niets meer en niets minder verwachten van deze kracht die we leven noemen.
Tot slot, ik herinner me tijdens diezelfde eerste ceremonie dat ik naar de maan keek en dacht dat die er perfecter uitzag dan ik hem ooit eerder had gezien. Na een tijdje realiseerde ik me dat ik in trance was, alleen kijkend naar de weerspiegeling ervan in een kleine plas water, die ik onbewust op de vloer naast mijn mat had gemorst. Het was hetzelfde water waarop ik Jezus had "zien" lopen. Een simpel kopje water gemorst op houten planken.
Gebed:Dank u voor de planeten en de planten, voor de dieren van de aarde en de sterren, voor de glorie van het leven precies zoals het is, en met welke middelen u ons ook brengt thuis, nu en voor altijd!