Toen ik een kind was, had ik twee posters aan de muur direct achter mijn bed, dat waren twee matrassen die op de grond waren gelegd, omdat ik niet hield van het kleine jongensachtige van mijn bedframe. Aan de ene kant, rechtsboven achter mijn hoofd, was een afbeelding van een wit en roid-woede uitziende Jezus, die een knokkel-vuist push-up deed met het kruis op zijn rug, een doornenkroon op zijn hoofd, en de woorden "The Lords Gym:bankdrukken het gewicht van de wereld." Daarnaast was er een foto van de albumhoes van Melancholy and the Infinite Sadness, van de Smashing Pumpkins, een foto van een verstoord uitziende Victoriaanse vrouw, misschien hysterisch of in trance, die tevoorschijn komt uit het hart van een ster die zich tussen de planeten bevindt. .
Die twee foto's zijn eigenlijk een afbeelding van de ecologie uit mijn kindertijd en al het andere. Ik ben geboren en getogen in een Methodistenkerk. Een holle houten kamer, met hoge plafonds, en een altaar met doopwater en kaarsen, en een landkoor, en plechtige hymnes gezongen over een geëxecuteerde man die stierf en het gewicht van de wereld optilde als een echte christen. Dat en de gewichtsruimte van het voetbalteam van de middelbare school, ergens op de achtergrond, slechts een paar straten verderop, als een belofte aan de vrijdagavondhorizon van 17 of 18 jaar oud.
Het is een zegen dat ik mijn ogen niet kon afhouden van de verstoorde en in vervoering gebrachte vrouw die geboren werd uit de ster, tussen de planeten. Het is een zegen dat ze er ook was. Omdat zij degene was die me hielp om op de een of andere manier het verdriet, de woede en de wanhoop samen te laten komen... de verwarring, de ontkenning en de zwakte naast de bankdrukkende Jezus.
Omdat we worden gesierd door onze zwakheden, niet onze sterke punten. We worden gevraagd om in te storten onder het gewicht van de wereld, en hysterisch geboren te worden door sterren.
Er wordt ons gevraagd om de vroedvrouwen van Christus te worden, niet Christus zelf.
We worden gevraagd om ons voor te stellen dat we op water lopen, in plaats van de dichtheden te meten die we wel of niet kunnen dragen, de dichtheden waarvoor iemand wel of niet verantwoordelijk is.
We zijn verplicht om te weerleggen wat we zeggen dat we weten, wat we zeggen dat we zijn, wat we zeggen dat liefde is... breder, steeds helderder en veel verder dan wat we kunnen verdedigen, of eren, of verheffen voor onszelf.
We worden gevraagd om te stoppen met oordelen en het uitdelen van universum-onderscheidingen... en om stilzwijgend terug naar de sterren te worden gestoord.
Ik zeg nu dat elk van deze woorden brandende vuren en push-ups zijn in die goede oude tuin, met mijn altijd falende redder, steeds opnieuw geboren in sterren en sterren en sterren. In sterren en sterren en sterren.
Spaceboys en spacegirls.