Vandaag denk ik aan mijn dochter en mijn vrouw, mijn grootmoeder, mijn moeder en mijn zus, mijn neven, mijn schoonmoeder en al mijn geadopteerde tantes en neven van mijn vrouwskant van de familie. Mijn leven is met elkaar verweven en zo enorm gesteund en geliefd vanwege deze mooie, sterke en intelligente vrouwen. Niemand mag vrouwen oneerlijk behandelen, en niemand mag macht gebruiken om misbruik te maken van een ander mens, punt uit.
Dus vandaag een meditatie over de maan in haar herfst...
Antiochus van Athene, een vroege Hellenistische astroloog, schreef:"En nogmaals, waarom wordt er gezegd dat op de plaats waar de maan verheven is, niets depressief is; en waar de maan depressief is, is er niets verheven? We zeggen dat het komt omdat de maan het geluk van iedereen is. En wie het geluk verheft, mag niemand deprimeren; terwijl hij die het fortuin bedrukt, niemand kan verheffen.”
Eerst moeten we ons afvragen waarom vroege astrologen de maan zagen als "het geluk van iedereen?" Het antwoord is ingewikkeld. De maan werd gezien als de planeet die het dichtst bij het rijk van de aarde stond (het submaanrijk genoemd), en als zodanig was ze een soort ambassadeur voor aardse zaken. Aardse zaken zelf worden beheerst door het principe van vergankelijkheid en verandering. We leven in een wereld van komen en gaan. Evenzo geloofden veel vroege astrologen, tot op zekere hoogte beïnvloed door het platonische denken, dat de materiële wereld van komen en gaan weerkaatste (zoals het reflecterende licht van de maan) datgene wat essentieel, eeuwig, onveranderlijk en goddelijk was.
De maan is dus een krachtig symbool voor ons dagelijks leven hier op aarde. Een wereld waar het hoge laag wordt gemaakt en het laag hoog wordt, herhalend en herhalend. De maan is de snelste planeet, degene wiens gezicht voortdurend verandert, en degene wiens breedte, boven en onder de ecliptica, ook het snelst verandert. Het reflecterende licht van de maan herinnert aan iets origineels, iets onuitsprekelijks, iets hier en daar en toch vluchtig, net zo snel verdwijnend als het verschijnt.
De maan weerspiegelt de zwangerschap terwijl haar gezichten elke maand veranderen en ze constant het licht van de andere sterren verzamelt en verspreidt. Zij is de verhalenverteller, de webwever en de bio-matrix van het leven.
Ze is het feit dat onze ziel, en de ziel van de wereld, iets dieps en vitaals bevat, terwijl het ook voortdurend verdwijnt of zich verschuilt achter de dagelijkse schommelingen. Ze voedt de ziel door haar essentie constant te herinneren ... terug te reflecteren en tegelijkertijd vooruit te kijken door haar vele toepassingen en scheidingen naar de andere sterren. Ze was verwant aan het concept van 'pronoia' door de vroege Griekse astrologen... de betekenisvolle samenzwering en ordening van gebeurtenissen... zoiets als voorzienigheid.
Als fortuin vertegenwoordigt de maan ook het idee dat er niets "met ons" gebeurt, maar dat alles wat er gebeurt een afspiegeling is van wat we al zijn, wat al is. In die zin is ze de omhelzing van de moeder, van baarmoeder tot graf.
Als de maan in haar val is, is er geen andere planeet verheven. We zeggen dit omdat zij het geluk van alles is, en wat gevallen is, kan niet worden veranderd, maar alleen worden omarmd, vastgehouden en geaccepteerd. Want ze weet dat ook dit het kind is dat het waard is om vast te houden. Ook dit is het leven dat de moeite waard is. Ook dit is geheiligd. Ook dit is iemands kind in nood. Dit is niet het vurige ja van een halleluja-prediker die heldhaftig de heuvel op sjokt naar Golgotha en de gemeenteleden ervan overtuigt dat het de moeite waard zal zijn om vechtend te sterven, maar eerder de regenboogkleurige weeën van de godin, de nachten van slapeloosheid die ze doorstaat terwijl de kleine haar binnenstebuiten schopt en keert. Hier in het Marszwart van Schorpioen is deze godin meer een antiheld. Ze lijdt niet voor een oorzaak, ze lijdt voor de zwakheid van het leven, dat geen oorzaak of doel buiten zichzelf heeft. Noodzaak het creëren van een gedwongen moed. Levenseisende pijn zoals de haperende lont of de vuursteen die eraan voorafgaat en hapert, hapert voor het licht... altijd primair en altijd bestaand voor en na datgene waarvan we denken dat het leven geleefd moet worden VOOR. Hier wacht ze en hier weet ze, ook dit gaat voorbij. Hier wacht ze en hier weet ze dat dit haperende lont niet alleen kan worden gelaten.
Maar vergis u niet, ook dit gaat voorbij is geen passiviteit. Want als de vroedvrouwen met honderdduizenden arriveren, staat de bevalling voor de deur. En hoewel niets kan verhogen wat het fortuin heeft neergeworpen, weet ze dat er een tijd zal zijn waarin dat wat neergeworpen is opnieuw zal worden opgeheven.
Gebed:Moge de godin bij ons zijn. Mogen we het leven van de ziel herinneren en koesteren, in goede en slechte tijden.