Het is normaal:
* Zich oud, moe, verdrietig, zwaar of somber voelen
* Het gevoel hebben dat iets zijn einde of limiet heeft bereikt
* Zich gedesillusioneerd voelen of zie iets voor wat het is in plaats van wat je wenste of hoopte dat het zou zijn
* Om schoonheid te zien aan het einde of aan het verstrijken van iets (Venus staat op dit moment tegelijkertijd in het teken van Saturnus!)
* Het gevoel hebben dat je doel of missie afgestompt, vertroebeld, somber of zwak is
* Om te beseffen dat je aan de basis of de bodem van iets staat, om te herkennen welk werk er voor je ligt
* br />* Zich aangetrokken voelen tot ouderdom, tot volwassenheid, tot wijsheid en ervaring
* Tijd alleen wensen of verlangen, naar het gebabbel om je heen om te kalmeren
* Om je vooral opgesloten te voelen bij fantasierijk verlangen
* melancholiek voelen, dat schoonheid op de loer ligt maar op de een of andere manier wordt tegengehouden
* zich gelaten voelen bij de manier waarop de dingen zijn... dat het feest voorbij is
* zich als een scrooge voelen of defaitistisch
* Om de leegte te herkennen en uitnodiging van eindes
* Om klaar te zijn om iets te planten, iets te zuiveren of alleen te beginnen met de essentie
Overweeg Saturnus:
Als de zon, het noëtische licht, Saturnus opslokt, is het alsof er een einde komt, of een limiet zijn eigen limieten heeft erkend. De meeste mensen zijn zich niet bewust van het feit dat Saturnus vaak een planeet is geweest die verband houdt met contemplatieven, mystici, astrologen en zelfs kunstenaars. De reden hiervoor is nogal complex. Saturnus is de heer van de tijd, maar Saturnus is ook een tijdloos archetype. Dit betekent dat mensen die diep Saturnus zijn, degenen zijn die de beperkingen van tijd en de tijdelijke wereld scherper herkennen dan anderen. Deze acute erkenning van de eeuwige/archetypische aard van tijd en tijdelijke beperkingen werd door de Renaissance-astroloog Ficino beschouwd als een buitensporige of opgekropte fantasierijke toestand die zou leiden tot melancholie, die op zijn beurt zou kunnen worden behandeld door uitstortingen van fantasierijke creativiteit.
Dus astrologen, mystici, kunstenaars of creatievelingen die een gezonde relatie met Saturnus ontwikkelen (je zou kunnen zeggen), zijn degenen die niet alleen de grenzen van de wereld waarin we leven erkennen, maar ook de tijdloosheid van die limieten ... de limieten van die limieten, aangezien limieten uiteindelijk archetypisch en eeuwig zijn, net zo goed als ze 'letterlijk' of 'echt echt' zijn. Veel kunstenaars, mystici en astrologen beginnen hun relatie met Saturnus door naar de wereld te kijken en beperkingen te zien en te zoeken naar verlossing van die beperkingen door middel van een hardnekkige uitbarsting van verbeeldingskracht. Maar als de kunstenaar of mysticus of astroloog na verloop van tijd de verbeelding voortdurend ziet als iets dat kan worden gebruikt in reactie op of in strijd met de saaie grenzen van de wereld, zullen ze hun melancholie alleen maar verdiepen als de verdringing van grenzen die grenzen ironisch genoeg zwaarder maakt en repressiever. Wat ons echt bevrijdt van de beperking van Saturnus is ons vermogen om grenzen zelf te begrijpen als fantasierijk... Saturnus als denkbeeldige grenzen in plaats van letterlijke grenzen. In die zin is Saturnus de romantiek van grenzen, de schoonheid van beperkingen die hun eigen beperkingen realiseren terwijl ze voor de tijdloze spiegel van de eeuwigheid staan.
Gebed:leer ons de schoonheid en romantiek van deze eindes en limieten. Leer ons u te zien, eeuwig onveranderlijk, op elke vervaldatum.