Mijn bruiloft was over minder dan twee maanden. Het was augustus 2014. Mars en Saturnus kwamen samen in het teken van de Schorpioen, die toevallig viel in mijn geboorte 7e huis van huwelijk, en ik was bang en opgewonden in gelijke mate. Mijn aanstaande vrouw had net de stad verlaten voor een spirituele retraite van een week, om kruidengeneeskunde te gaan studeren in de natuur, en ik zat thuis te sudderen in mijn bezorgdheid over de toekomst. Niet alleen was het plannen van onze bruiloft stressvol, maar de realiteit van de geloften zelf drukte zwaar op mijn hoofd.
Ga nu terug in de tijd:het is de eerste week van augustus in 2010, vier jaar eerder, en het is weer een Mars/Saturnus-conjunctie, dit keer in het teken Weegschaal. Ik ben bezig om het uit te maken met mijn toenmalige verloofde. We waren bijna een jaar verloofd, maar eerder die zomer begonnen de zaken uit elkaar te vallen en het werd duidelijk dat we niet bij elkaar pasten. Terwijl Mars en Saturnus samenkomen, zeg ik het voor het eerst hardop.
Het is ondraaglijk warm in ons kleine appartement in West Village in Manhattan. We hebben geen airconditioning. De druk van onze banen, geld en onze onoplosbare verschillen is zo intens dat ik besluit dat ik het appartement uit moet en ga rennen. Als ik het appartement verlaat, ren ik helemaal naar de Hudson-rivier en dan volg ik de snelweg aan de westkant helemaal naar het zuiden van Manhattan, waar de veerboten vertrekken om mensen naar het Vrijheidsbeeld te brengen. Als ik bij Battery Park aankom, bedenk ik me dat ik in de val zit. Ik denk er even over na om op een van de veerboten te springen die naar Liberty Island gaan, alsof het aanraken van de stenen van het eiland een soort magie zal werken.
We zijn financieel van elkaar afhankelijk, emotioneel mede afhankelijk, en de waarheid vertellen over de situatie had niet moeilijker kunnen zijn. Terwijl ik daar in het park stond, bukte ik me en worstelde om te ademen omdat de lucht zo zwaar was en ik uit vorm en buiten adem was. Hoe is het zover gekomen? Hoe had ik mezelf zo helemaal verloren? Hoe had een van ons onszelf verloren? Want voor alle duidelijkheid, we voelden ons allebei gevangen. Ik dacht er weer aan om de veerboot naar Liberty Island te nemen. Zou een soort gebed of mantra of magische bezwering ons niet kunnen helpen? Toen hoorde ik een klein stemmetje. Die simpele, ongecompliceerde, geen bullshit, "zo moet het zijn", soort stem. En er stond:"Je moet gewoon de waarheid spreken en verder gaan." Ik zuchtte gefrustreerd, hief mijn hoofd op en begon terug te lopen naar mijn appartement. Ik begon te klagen over het idee:maar hoe zal het gebeuren, maar wanneer zal ik het doen, maar waar zal ik heen gaan? Toen hoorde ik de stem weer:'Je moet helemaal naar huis rennen, niet stoppen, en je moet gewoon die trap op lopen en je appartement binnenlopen en de waarheid spreken. Als je er te veel over nadenkt, doe je het niet.”
Ik keek omhoog naar de lucht, en toen keek ik terug naar de veerboten die over het water naar Liberty Island zeilden, kinderen die hun hoofdbanden met vrijheidspuntjes van groen schuim droegen, ouders die er uitgeput uitzagen terwijl ze armen vol popcorn en hotdogs, en breakdancers die vrij in het park optreden voor een klein publiek. Toen begon ik weer te rennen, zo hard als ik kon, helemaal terug naar mijn appartement.
Het duurde maanden nadat ik de woorden 'Ik denk niet dat we moeten trouwen' voor het eerst zei, maar uiteindelijk zijn we uit elkaar gegaan. Tijdens die tussenperiode begon ik, naast het lijden onder de druk van de breuk, aan een rigoureuze dagelijkse trainingsroutine. Vanaf de dag dat ik helemaal naar huis rende om mijn verloofde de waarheid te vertellen tot de dag dat we eindelijk uit elkaar gingen en ze wegging, hield ik mijn focus door zo hard mogelijk aan mijn lichaam te werken. Als gevolg daarvan voelde ik me, tegen de tijd dat we uit elkaar gingen, beter over mezelf en mijn lichaam dan ooit tevoren, en de gedachte aan een andere co-afhankelijke stijlrelatie maakte me misselijk. Ik was zelfverzekerd, bevrijd, gelukkig en vrijgezel. En toen ontmoette ik natuurlijk mijn vrouw.
Toen ik haar voor het eerst ontmoette, was het slechts enkele dagen nadat mijn ex was verhuisd. Ik heb een geboortehoroscoop voor haar gelezen via de telefoon. Ze was een yoga-instructeur en kruidkundige uit Maryland en ze werd door een andere klant naar mij verwezen. Ik hield van het geluid van haar stem aan de telefoon, en daarna kwamen we met elkaar in contact via sociale media en zag ik haar foto. Op dat moment sloeg mijn hart een slag over. Ik voelde me enorm tot haar aangetrokken, maar ze was ook precies het soort vrouw dat ik nooit zou hebben benaderd voordat ik in vorm kwam en voordat ik de lessen van mijn breuk leerde. Ze was fysiek fit, zelfverzekerd, aantrekkelijk en ongelooflijk onafhankelijk. In feite leerde ik door haar geboortekaart te lezen dat ze drie planeten had verzameld in het teken Ram, bij het MC van haar geboortekaart. Bovendien was ze een Zon/Maan in Stier. Zelfverzekerd, mooi, spiritueel, aantrekkelijk, stabiel, volbracht en vooral, nogmaals, ze was ongelooflijk onafhankelijk. Het was de eerste keer in mijn leven dat ik een vrouw benaderde die zich ernstig doodsbang maar tegelijkertijd enorm moedig voelde, een gelijke mix van angst en opwinding.
Binnen enkele weken waren we begonnen met het semi-regelmatig uitwisselen van e-mails en praatten we ook 's avonds laat op skype, hoewel we meer dan vijf uur uit elkaar woonden. Ze was ook onlangs uit een relatie gekomen, en hoewel ze zei dat ze me leuk vond, was ze nog niet klaar voor een nieuwe relatie. Ze zou pas weer een serieuze verbintenis aangaan als ze meer tijd voor zichzelf had genomen. Ik bekritiseerde haar en vertelde haar dat ze te trots en te principieel was over haar onafhankelijkheid toen duidelijk was dat we allebei gek op elkaar waren. Toch wees ze me af en we gingen onze eigen weg. Ze ging op een solo spirituele zoektocht naar Peru, en ik ging op een dating razernij in Manhattan. Een paar weken later mailde ze me. Terwijl ze in Peru was, las ze een boek dat ik had geschreven over mijn eigen spirituele ervaringen in Peru. Ze mailde me en nodigde me uit om gastles astrologie te geven en een lezing te geven uit mijn boek tijdens een yoga-retraite die ze leidde in het voorjaar van 2011. Ze zei dat ze veel over zichzelf had geleerd in Peru, en ze zei dat ze blij was dat we nog vrienden. Ik stemde toe, hoewel ik me nog steeds verbitterd voelde over het feit dat ik door haar romantisch werd afgewezen. Eerlijk gezegd was ik ook verbitterd dat ze volwassener had gehandeld dan ik. Natuurlijk was het voor geen van ons beiden logisch om meteen in een andere serieuze relatie te duiken. Ik ergerde me aan het feit dat ze op dat punt sterker was geweest dan ik.
Toen ik haar uiteindelijk persoonlijk ontmoette tijdens de yoga-retraite, was de aantrekkingskracht tussen ons nergens heen gegaan. Mars en Saturnus stonden tegenover elkaar en ik kon zien dat ze me aardig vond, ook al deed ze haar uiterste best om gefocust te blijven op haar leiderschapstaken. Ik plaagde haar elke kans die ik kon en probeerde kieren in de wapenrusting van haar achterhoudingen te zetten, maar ze was volledig met ijzer bekleed en ondoordringbaar. Toen we eindelijk aan het inpakken waren om te vertrekken, vond ze me in de beslotenheid van mijn hut en zei:"Dus ik denk dat we een keer moeten rondhangen." Ik kon zien dat ze niet zeker wist of ze zichzelf, haar principes of haar onafhankelijkheid verraadde. Ik kon zien dat ze niet zeker wist of ze het juiste deed, en om de een of andere reden irriteerde het me, en dus zei ik:"Ik denk dat ik me voorlopig op mezelf moet concentreren. Maar bedankt.”
In mijn hoofd tijdens de busrit naar huis diezelfde avond dacht ik bij mezelf:"Dat klopt. Je hebt geen mensen nodig die denken dat je de tweede beste bent.” Toen kondigde de chauffeur plotseling via de luidspreker in de bus aan dat Osama Bin Laden was gedood door Amerikaanse troepen in Pakistan. Een golf van gejuich en geklap ging door de bus, en een schertsende man van ongeveer twee keer mijn lengte stond op in het gangpad en pompte zijn vuisten op en neer en riep:"YEAHHH BABY YEAH!" Hij keek me recht aan, anticiperend dat ik dat zou doen. op de een of andere manier op hem reageren, en dus stond ik op en we stootten op onze borst. Hij begon te zingen:"U. S.A. – U.S.A.”
Ik ging zitten en binnen tien minuten schaamde ik me diep voor mezelf. 'Waarom heb je niet gewoon ja tegen haar gezegd? Jij verdomde idioot. Je zou blij moeten zijn dat ze zo onafhankelijk is. Je gedraagt je als een idioot.'
En hoewel ik mezelf de waarheid vertelde, terwijl ik daar in de bus zat te luisteren naar mensen die VS, VS scanden, zou het nog steeds even duren voordat de waarheid de situatie vat. Het kostte me letterlijk een aantal weken om haar eindelijk te bellen en haar excuses aan te bieden en haar vervolgens weer mee uit te vragen. Ze stemde toe en zei dat ze datzelfde weekend eigenlijk naar New York zou komen. Ze zei dat het leuk zou zijn om af te spreken voor lunch of diner.
Flash forward:we gaan eindelijk aan tafel voor het avondeten en het eerste wat ze tegen me zegt is:"Ik ben blij dat we eindelijk als vrienden aan tafel zitten." Ze benadrukt het woord 'vrienden' zoals een leraar op een basisschool tegen een onhandelbaar kind zegt dat hij terug moet naar zijn stoel. Ik ben geschokt om haar dit te horen zeggen omdat ik denk dat we een date hebben. 'Wacht even,' zeg ik. "Ik bedoel. Ik had ja moeten zeggen toen je me mee uit vroeg aan het einde van de retraite. Ik was gewoon koppig. Ik wil je zien." 'O,' zegt ze. "Ik dacht dat je vrij duidelijk was over je gevoelens." De blik op haar gezicht zegt:"Je hebt je kans verspeeld."
"Ik ben hier toch voor iemand anders", voegt ze er terloops aan toe. "Ik ging ervan uit dat we elkaar als vrienden zouden ontmoeten." Ik zie aan haar gezicht dat ze blij is me op mijn plaats te zetten. "Juist", zeg ik. 'Excuseer me even. Ik moet de badkamer gebruiken."
Ik sta in de badkamer en kijk in de spiegel. “Onverdomd echt. Hoe vaak gaan we zo heen en weer?”
Het antwoord was opnieuw. Later die zomer maakte ze het uit met de man met wie ze omging. Ik wist dat het niet was gelukt, want ik kreeg een sms van haar met de tekst:"Ik denk aan je." De tekst bevatte een foto van haar die haar tong naar me uitstak. En hoewel mijn hart een slag oversloeg en ik alleen maar glimlachte toen ik de foto zag, kostte het al mijn kracht, veel meer kracht dan het soort kracht dat ik gedurende meer dan een jaar had opgebouwd met gewichtheffen, om de drang te weerstaan om te zeggen:"Sorry. Ik zal niet je op één na beste zijn." Maar in plaats daarvan vertelde ik de waarheid. Ik antwoordde:"Wil je met me trouwen?" Ze antwoordde:'Haha. Ik wist dat je zoiets zou zeggen.'
Toen we elkaar voor het eerst kusten, zaten we op de achterbank van een taxi en reden we de westkant van de snelweg op, dezelfde die ik op en neer had gesprint voordat ik zei:"Ik denk niet dat we zouden moeten trouwen' met mijn ex. Nadat we gekust hadden, zei ik:"Nou, dat heeft lang genoeg geduurd." En ze zei:"Goede dingen duren lang om goed te krijgen."
Flash Forward:in augustus 2014, terwijl mijn aanstaande echtgenote op retraite was en ik alleen thuis was, dacht ik tijdens een andere Mars/Saturnus-conjunctie na over de aard van mijn aanstaande huwelijksgeloften, en het was in deze tijd dat ik me realiseerde (door het bestuderen van eerdere transits) dat veel van de belangrijke stadia van onze relatie tijdens Saturnus/Mars-periodes waren gekomen. Het is niet verrassend dat Saturnus de heerser is van het 7e huis van mijn vrouw en Mars de heerser van mijn 7e huis (voor degenen die het niet weten, het 7e huis is het huis van het huwelijk).
Toen ze terugkwam, planden we onze geloften en de details van de ceremonie, en tijdens dat proces deelde ik met haar de symboliek van wat ik had ontdekt over ons liefdesverhaal en alle voorgaande Mars/Saturnus transits. Elk was een uitdaging tussen ons, maar een gelijktijdige verdieping van onze eerlijkheid, liefde en toewijding aan elkaar. Ze vroeg me:"Betekent dat dat we gewoon egoïstische en koppige en competitieve mensen zijn?" En ik zei:"Misschien. Maar denk dat het ook betekent dat wanneer twee mensen zichzelf serieus nemen, en elkaar serieus nemen, en hun werk serieus nemen, er echt diepe en blijvende dingen kunnen worden gemaakt."
Aangezien Mars en Saturnus dit jaar weer samenkomen, en mijn vrouw en ik net de ouders zijn geworden van een prachtig klein meisje, bid ik dat onze geloften aan elkaar steeds dieper zullen worden.
Gebed:Versterk onze toewijding aan het goddelijke, aan onszelf en onze spirituele roeping, en aan elkaar. Moge elke moeilijkheid ons de mogelijkheid bieden om ons te concentreren op wat er echt toe doet.