Afgelopen zondagmiddag zat ik in mijn kantoor naar de oproeping van de jury te staren die al bijna een maand op mijn bureau lag. Ik had allerlei fantasieën meegemaakt over hoe ik aan de verantwoordelijkheid zou kunnen ontsnappen. Ik zou ze kunnen vertellen dat ik een paranormaal begaafde ben en dat er geen manier voor mij is om onbevooroordeeld te zijn als ik de waarheid ken voordat het proces zelfs maar is begonnen. Natuurlijk zouden ze denken dat ik gek was, maar als ze de achtergrond van mijn verhaal zouden controleren, zouden ze ontdekken dat ik een astroloog ben en als ze het verschil niet weten tussen woorden als 'paranormaal begaafd' en 'astroloog', zouden ze waarschijnlijk denken:'oké, deze man maakt geen grapje." Hoewel die fantasie waarschijnlijk degene was waar ik het meest aan dacht, waren er verschillende andere die even gestoord waren.
Toen ik niet nadacht over manieren om te voorkomen dat ik bij de rechtbank moest verschijnen, dacht ik aan de andere kreten die rond de websites zweefden die ik had gevonden tijdens het onderzoeken van de ins en buiten de juryplicht. Zoekopdrachten uitvoeren als:"Wat gebeurt er als je je meldt bij de jurydienst?" Ik zag vaak zinnen als:"Het is je grondwettelijke recht en een van de grootste plichten en eerbewijzen die we als burgers hebben, naast stemmen."
“Stemmen”, dacht ik bij mezelf. “Iedereen is momenteel behoorlijk fanatiek over stemmen. Ik schaam me hoe serieus ik dat grote voorrecht neem, aangezien ik nog nooit buiten de presidentsverkiezingen heb gestemd."
Toen begon ik na te denken over keuze en toeval. Ze zeggen dat stemmen een recht is. Het recht om onze keuzes binnen onze democratie uit te oefenen. Ze zeggen dat het een recht is om als jurylid te dienen, een recht om onze keuze of ons oordeel op te nemen in het proces van gerechtigheid in onze gemeenschap. En toch wil niemand het doen. Iedereen denkt erover na hoe hij eruit kan komen. En is het niet interessant hoe juryleden willekeurig worden gekozen?
In feite deed het proces van de juryselectie me veel nadenken over het draaiende rad van fortuin. Eerst word je opgeroepen. Vervolgens bel je in om te kijken of je groepsnummer is geselecteerd. Als dat niet het geval is, ben je een paar jaar van de haak. Als dat zo is, moet je je met honderden andere mensen bij de rechtbank melden. Van daaruit word je willekeurig opnieuw geselecteerd in jurypools. Van daaruit worden je vragen gesteld en al dan niet geselecteerd om in een jury te zitten. De zaak waar u voor dient, kan al dan niet een civiele of strafzaak zijn, en het kan al dan niet kort of heel lang duren. U kunt wel of niet eindigen met $ 15 per dag en merkt dat u voor een lange periode niet kunt werken.
Naarmate de dagen verstreken en de datum van mijn dagvaarding dichterbij kwam, kreeg ik het gevoel dat het zinloos was om tegen de dagvaarding in te gaan. In mijn hoofd was het allemaal zo overdreven geworden dat het metafysisch was. Ik overwoog nu of het lot of het fortuin al dan niet onderbroken, afgewend of gestuurd kon worden door middel van participatieve magie, of dat wat geschreven is gewoon geschreven is. In zekere zin ging ik van een simpele menselijke irritatie met het idee om bij de jury te moeten verschijnen naar een beschouwing van de kosmische wet. Dat is wat er gebeurt als je een astroloog te veel tijd geeft om na te denken over iets waarvan hij weet dat het in de toekomst gaat komen.
Dus eindelijk, zondagmiddag, slechts enkele uren voordat ik het gerechtsgebouw kan binnengaan om te zien of mijn groep is opgeroepen voor maandagochtend, besluit ik een uurgrafiek te casten om te zien of mijn nummer wordt gebeld. Tot nu toe heb ik niet geprobeerd onder mijn juryplicht uit te komen omdat ik ervoor kies te geloven wat ze zeggen over de eer om als jurylid te dienen. Ik heb er ook voor gekozen om te geloven dat als mijn nummer wordt gebeld, dat om een goede reden is, en dat ik niets kan doen om te voorkomen dat mijn lot wordt getrokken. Ik vertrouw erop dat deze dingen worden bestuurd door een hogere macht.
Ik stel de vraag:"Moet ik morgen in een jury zetelen?" en het antwoord is een heel duidelijk, heel eenvoudig, heel direct, "ja."
Ik ben nu bang. Hoe lang zal het zijn? Ik ben een zzp'er. Ik heb een baby van vier maanden. Mijn vrouw en ik moeten allebei fulltime werken om de eindjes aan elkaar te knopen. Dus ik doe wat velen van ons waarzeggerij-studenten geneigd zijn te doen ... we proberen het orakel te verdraaien om aan onze behoeften te voldoen. 'Misschien,' zeg ik tegen mezelf, 'zei het orakel gewoon dat mijn groep morgen voor dienst wordt opgeroepen. Het betekent niet dat ik uiteindelijk zal dienen.'
Eindelijk is het zondagavond 18:00 uur en het is tijd voor mij om de rechtbank te bellen om te zien of mijn nummer is gebeld. En ja hoor, de stemopname zegt:"Alle groepen moeten zich morgenochtend om 7.30 uur bij het gerechtsgebouw melden. Alle groepen.”
Dus de volgende ochtend arriveer ik om 7.30 uur bij het gerechtsgebouw, samen met honderden andere mensen, van wie velen intens uitleg geven aan volslagen vreemden, bijna smekend bij mensen die ze niet niet eens weten over hun uitgebreide excuses. "Ik hoor hier niet te zijn", hoor ik tientallen mensen tegen elkaar zeggen terwijl we allemaal een enkel bestand naar een grote wachtkamer streamen.
Natuurlijk zijn het niet allemaal excuses. Twee vrouwen met ongelooflijk overgewicht en duidelijk ziek, zien eruit alsof ze op het punt staan een hartaanval te krijgen en op de een of andere manier hebben ze een zwijgend effect op elke klagende persoon die ze passeren op weg naar de voorkant van de rij. Ze zijn allebei verontschuldigd en zien eruit alsof ze flauwvallen op de terugweg uit het gerechtsgebouw, waardoor klagers weer het zwijgen worden opgelegd op hun weg naar buiten.
Op weg naar de wachtkamer is er een metaaldetector waar we allemaal doorheen moeten lopen. Als we dichterbij komen, haal ik de Jupiter-hanger eruit die ik om mijn nek draag voor geluk, en ik kus hem. Ik denk bij mezelf:"Ik ben hier. Ik ben niet aan het rennen. Dus doe me alsjeblieft een solide en laat mijn nummer vandaag passeren, zodat ik naar huis kan. Doe wat magie voor me Jupiter."
Ik moet de Jupiter-hanger afdoen omdat hij de metaaldetector zal doen afgaan, dus stop ik hem in mijn rugzak en loop door de veiligheidscontrole. Er piept niets en om de een of andere reden beschouw ik het als een goed voorteken.
Eindelijk zijn we allemaal samengekomen in een grote kamer en een vrouw geeft ons een oriëntatie. Ze is grappig. Ze zegt dingen als:"Praat niet met ons over dat je hier niet hoort te zijn. We horen het elke dag, vijf dagen per week, van honderden mensen die denken dat jij weet wat beter ruikt dan alle anderen. Dit is een recht. Dit is een plicht. Dit is een eer. En je zult meer leren en hier beter doorheen komen als je niet probeert om het leven van anderen vandaag tot een hel te maken."
Ik ben blij een astroloog te zijn, want ik beschouw dit alles op een kosmisch niveau en het voelt bijna alsof ik een handvol paddenstoelen heb gegeten.
Uiteindelijk begint dezelfde vrouw aan de volgende selectieronde. Ze begint namen af te roepen voor de juryleden. Mijn naam is de tiende naam die in het allereerste zwembad wordt genoemd. Mijn pool is slechts 18 personen, van wie er 6 zullen worden geselecteerd voor een civiele zaak. Ik denk bij mezelf:"Jij een gat. Je kunt het orakel niet voor de gek houden. Natuurlijk werd mijn nummer gebeld. Ik word gekozen als jurylid. Dat is precies wat het uurwerk gisteravond zei.'
Vervolgens zit ik in een rechtszaal, met een groene kaart in mijn hand met het nummer "10" erop geschreven. De rechter heet ook Groen. Er worden ons allerlei vragen gesteld en het verbaast me dat mensen er alles aan doen om niet geselecteerd te worden. Mensen staan om me heen te liegen, met een recht gezicht, over hun vermogen om neutraal en eerlijk te blijven in hun oordeel. Het soort dingen waar ik aan had gedacht om te zeggen:"Ik ben paranormaal begaafd en ik kan niet neutraal blijven", vliegen rond als een groep zevendeklassers die het principe proberen uit te leggen waarom ze tijdens de pauze het bos in renden. Ik denk bij mezelf:"Het is niet te laat om de paranormale lijn te geven. Het is duidelijk dat iedereen maar dingen verzint, dus waarom zou ik dat niet doen?' Maar in plaats daarvan beantwoord ik de vragen eerlijk, en binnen een kwartier is het veld teruggebracht van 18 naar 10.
Eindelijk worden onze nummers gebeld en ben ik een van de zes die zijn geselecteerd om deel te nemen aan een civiele rechtszaak die over een uur begint. De anderen kijken opgelucht, maar dan glimlacht de rechter veelbetekenend en zegt:'Voor degenen onder u die zeiden dat u niet neutraal kunt blijven. U blijft tot 16.30 uur vanmiddag neutraal in de wachtkamer van de jury boven, en u wordt mogelijk nog geselecteerd voor een ander proces en dat proces kan mogelijk veel langer duren dan dit proces, waarmee we vanmiddag klaar moeten zijn. Sommigen van jullie zouden wat beter moeten nadenken over wat het betekent om neutraal te blijven. Je bent ontslagen.”
Dan worden we beëdigd en begint de zaak. Twee van de juryleden die aan weerszijden van mij zitten, worstelen om de hele middag wakker te blijven. Het is een civiele rechtszaak met een auto-ongeluk. Eindelijk worden we naar een kamer geleid en krijgen we de relevante wet voor het nemen van onze beslissing. Wat boven alles duidelijk is, is dat het grootste deel van mijn medejuryleden nog steeds gefrustreerd is dat ze zijn gekozen. De meerderheid van mijn medejuryleden wil gewoon snel een beslissing nemen en naar huis gaan.
Ik zal niet zeggen dat ik de enige stem van de rede in die kamer was, maar tegen de tijd dat het tot beraad kwam, voelde ik me opgewonden. Mijn tijd zat er bijna op. Ik was niet gevlucht. Ik had niet geprobeerd eraan te ontsnappen, en het was echt niet zo erg. Het kon erger zijn. Dus waarom niet de tijd nemen om de feiten van de zaak eerlijk en redelijk te overwegen en proberen, echt proberen, tot een eerlijke beslissing te komen? En dus zei ik:"Kijk, we zijn bijna klaar voor vandaag. Ik wil ook naar huis. Maar laten we eens kijken wat hier eerlijk is.” Een andere vrouw die een groene jurk droeg, herhaalde mijn gevoelens (zij was niet een van degenen die in slaap viel), en we liepen de kamer rond en deelden onze gedachten over de zaak. Toen een gesprek eenmaal op gang kwam, raakte iedereen eindelijk verloofd en binnen een uur hadden we een redelijk oordeel.
Tijdens de busrit terug naar de parkeerplaats zaten we allemaal bij elkaar, en alles was stil, behalve het geluid van de regen die op het dak van de bus viel.
“Het was leuk jullie allemaal te ontmoeten”, zei ik toen ik uit de bus stapte.
'Misschien worden onze nummers over drie jaar allemaal weer gebeld,' zei de vrouw in de groene jurk tegen me. Ze begon te lachen en sloeg haar hand op haar knie.
"Je weet maar nooit!" Ik heb geantwoord.
Toen ik thuiskwam, ging ik op mijn kantoor zitten en pakte mijn rugzak uit. Terwijl ik in de bodem van de tas aan het graven was, voelde ik de ketting van mijn Jupiter-hanger en ik glimlachte. Ik pakte de ketting en trok hem uit de tas. Ik hield het tegen het licht... tot mijn verbazing was de Jupiter-steen in het midden van de hanger verdwenen! In plaats daarvan was slechts een open gat. Een lege sluiting. Ik groef in mijn tas op zoek naar de steen, maar geen geluk. Geen Jupiter.
Wederom bekroop me het gevoel alsof ik een handvol bijzonder vreemde paddenstoelen had gegeten. "Wat betekend dat in hemelsnaam?" Ik vroeg me af.
En de hele week heb ik ermee gezeten. En de hele week heb ik ervoor gebeden. Tot vanmorgen tijdens mijn gebeds- en meditatietijd besefte ik dat mijn ervaringen in het gerechtsgebouw een weerspiegeling waren van de plaatsing van Saturnus in Boogschutter. Saturnus staat momenteel in een door Jupiter geregeerd teken. Saturnus staat momenteel in een teken dat wordt geassocieerd met doctrines en dogma's en wet en waarheid. Saturnus die wordt geassocieerd met het lot, en plicht, en de beperkingen van tijd en ruimte. Saturnus die wordt geassocieerd met wet en orde. Saturnus die verheven is in het teken van de weegschaal van gerechtigheid.
Toen ik vanmorgen over deze astrologische archetypen zat na te denken, kwamen er verschillende bijbelpassages in me op, en dus heb ik ze opnieuw bekeken als onderdeel van mijn jaarlange studie van het Oude en Nieuwe testament.
De eerste was een passage uit het boek Romeinen. Paulus schrijft over religieuze wetten, en hij zegt:“Want zonder de wet is de zonde dood. Ooit leefde ik los van de wet; maar toen de geboden kwamen, kwam de zonde tot leven en stierf ik. Ik ontdekte dat juist het gebod dat bedoeld was om leven te brengen, in feite de dood bracht. Omdat de zonde mij de gelegenheid greep die het gebod bood, mij misleidde en mij door het gebod ter dood bracht.”
Hier zou ik willen zeggen dat Paulus het heeft over de moeilijkheid om de deugden en folies van Saturnus te begrijpen. Voor zover de wet een set van moeten of moeten is, is de wet inherent beperkend of verbiedend. De wet is inherent een veroordeling van wat moreel of spiritueel niet correct is. Als we deze verboden of behoren of zouden moeten aanzien voor het leven zelf, dan neemt de verbiedende aard van de wet de macht van het leven over en aanbidden we in plaats daarvan de dood.
Met andere woorden, de wet is niet wat het leven en de liefde zo levend en liefdevol maakt. Plicht jegens de wet is niet wat ons vervult. In feite roept het over het algemeen rebellie op, en ironisch genoeg juist juist de onjuistheid waartegen het zich wil beschermen. Daarom is een leven dat wordt geleefd door geloof in de geest, naast de deugden van genade, vergeving en bemoediging, de beste manier om een deugdzaam leven te leiden. Deugd komt niet alleen voort uit plicht. Het komt voort uit de vrijheid die we hebben om het goede te kiezen omdat het goed is. En als we in deze 'geest' blijven, of wat door zoveel religieuze tradities 'de weg' wordt genoemd, dan leven we zowel volgens de wet als tegelijkertijd voorbij de dodelijke val.
Evenzo zegt Jezus in het boek Mattheüs:"Denk niet dat ik gekomen ben om de wet af te schaffen... Ik zeg u de waarheid, totdat hemel en aarde verdwijnen, niet de kleinste letter, niet de minste pennenstreek, zal hoe dan ook uit de wet verdwijnen, totdat alles is volbracht.” En toch was het grootste deel van de boodschap van Jezus een argument tegen het idee dat we verlichting of redding of bevrijding kunnen vinden door louter wettisch volgen van morele of spirituele wetten of codes.
Zoals gewoonlijk, of we nu christenen of boeddhisten zijn of iets daartussenin, verwijzen deze geschriften naar tijdloze wijsheid. Het exacte soort wijsheid dat wordt weerspiegeld in de huidige dynamiek tussen Jupiter en Saturnus, terwijl Saturnus in het teken van Jupiter staat.
Er is geen ontkomen aan de realiteit van de wet. De realiteit van taken en verantwoordelijkheden wordt niet uit de weg gegaan. Van wat we 'karma' of oorzaak en gevolg zouden kunnen noemen. Er is geen ontkomen aan de realiteit van de omstandigheden waarin we zijn geboren, de sociaal-economische omstandigheden waarin we leven en zoveel andere factoren in ons leven die grotendeels buiten onze controle liggen. Er is geen ontkomen aan bepaalde uitkomsten in ons leven die zijn geschreven, beloofd of voorbestemd op het uur van onze geboorte. Het valt niet te vermijden dat ons nummer soms wordt gebeld, en het valt niet te vermijden dat wanneer we proberen te vluchten voor het lot de zaken vaak erger worden.
Net zoals ik probeerde het orakel te verdraaien om te zeggen wat ik wilde dat het zei, en net zoals geen magische bezwering of hanger me zou helpen om mijn lot te omzeilen, en net zoals de juryleden die probeerden uit hun dienst te treden, een plicht moesten ondergaan die erger was dan wat ze zouden hebben gekregen als ze gewoon de waarheid hadden verteld ... de Saturnijnse realiteit is hier en "niet tot de minste slag van een pen ... pas alles is bereikt', zal het verdwijnen.
Maar tegelijkertijd komt het leven niet voort uit de dood. Leven en dood zijn geen tegenstellingen omdat het leven geen tegendeel heeft. En dit is waar de bevrijding uit de strikken van de Saturnijnse wet plaatsvindt. Omdat de wet geen leven geeft. Het kan orde scheppen, of gerechtigheid, maar het geeft zelf geen leven. En pas als we ons vergissen in het idee dat het leven voortkomt uit de wet, proberen we onze spiritualiteit erop te zetten. Alsof de kruisiging de ultieme waarheid is, in plaats van de opstanding. Alsof de onvermijdelijkheid van de winter de ultieme waarheid is, in plaats van de voortdurende aard van het leven door alle seizoenen heen, gesymboliseerd door de vernieuwing van de lente.
Dus na deze verzen vanmorgen opnieuw te hebben bekeken, kwam ik tot een paar eenvoudige conclusies over mijn ervaring in het gerechtsgebouw. Ten eerste, hoewel de wet, of het lot, of de plicht, of het lot in sommige opzichten onvermijdelijk is, is het niet door een blinde en strikte of zelfingenomen naleving ervan dat we verlichting vinden. Twee:proberen aan de wet te ontsnappen door middel van leugens, bedrog, bedrog of rebellie, geeft de wet alleen maar meer zielzuigende macht over ons. Drie:de geest van het leven en de letter van de wet kunnen samenwerken als de wet ondergeschikt is aan de geest, en niet andersom. Als we ervoor kiezen om de beperkingen en plichten van het leven tegemoet te treden met een geest van vreugde, nederigheid en liefde, dan zijn we vrij, zelfs als het lijkt alsof we dat niet zijn.
Astrologie (voor mij) draait allemaal om dezelfde conclusies die ik heb geleerd uit mijn ervaring bij het gerechtsgebouw.
Eindelijk baalde ik er nog steeds van dat mijn Jupiter-hanger kapot was. Ik ben zeker niet tegen de participatieve magie van edelstenen. In feite zie ik het gebruik ervan als een manier om de betrokkenheid van de ziel bij het dagelijks leven te vergroten. Dus besloot ik de bijbel een vraag te stellen als een daad van waarzeggerij.
“Wat was de betekenis van mijn verloren Jupiter-hanger? Is er een ander soort steen die misschien beter voor mij werkt?”
Ik bad en sloeg toen willekeurig open bij 1st Peter Hoofdstuk Twee:"Als je tot hem komt, de levende steen, verworpen door mensen maar gekozen door God en kostbaar voor hem, ook jij , zoals levende stenen, worden gebouwd in een geestelijk huis om een heilig priesterschap te zijn ... nu voor degenen die geloven, is deze steen kostbaar, maar voor degenen die niet geloven, "is de steen die de bouwers verwierpen de deksteen geworden."
Amen!
Gebed:leer ons te leven naar de geest van het leven, en moge de wet liefde en leven ondersteunen, en niet andersom.