Maar voordat ik erachter kwam waar het geluid vandaan kwam, kon ik alleen maar denken aan Neptunus/Mercurius en het idee dat een geest het gordijn had laten vallen. Iets van buiten…
Maar voordat het vallende gordijn me wakker maakte, een letterlijk vallen van een letterlijke sluier, droomde ik lucide over de ogen van mijn dochters. Elke avond voor het slapengaan kijkt ze me lang in de ogen. Dan voedt ze een beetje... rolt haar hoofd terug naar mama... en rolt dan haar hoofd achterover om me weer aan te kijken. Ik zie haar mij zien en ik zie mezelf in haar zoals zij mij ziet. Het is een van de meest stille en heilige ervaringen die ik ooit heb gehad. In mijn droom vroeg ik wat er in of achter de sluier van haar ogen zit? Wat zien we allemaal in of buiten elkaars ogen als we zo aandachtig kijken?
Toen werd ik wakker en ging op zoek naar een Mercurius/Neptunus-geest terwijl het eigenlijk gewoon dezelfde oude spanstang was die er weer af viel. Een eenvoudig gordijn dat op de eenvoudige vloer valt. Geen geest. Die staaf lijkt altijd te slippen als de temperatuur drastisch verandert.
Toen ik weer ging liggen had ik een moment van helderheid...alsof ik doorzag en door middel van een stil licht...er is niets achter of binnen. Er is geen geest of geest in de machine. Alleen de geest waardoor licht wonderen doet bij lichten.
Nu kan ik niet slapen...of eigenlijk ben ik maar half wakker...maar ik voel me gezien...echt gezien..als door een miljoen kleine lichtjes... en ik stel me voor dat Mercurius en Neptunus in Vissen ook in elkaars ogen kijken, half wakker en half slapend... nooit iets buiten of in elkaar.