Laten we vandaag nog eens kijken naar de conjunctie Zon/Neptunus.
Vanmorgen las ik het boek Job opnieuw, en een paar passages sprongen eruit als bijzonder relevant gezien zowel de Zon/Neptunus-conjunctie als de enorme hoeveelheid somberheid en onheil die ik heb gezien met betrekking tot de presidentsverkiezingen in mijn Facebook-feed (meestal rond Donald Trump). De meest terugkerende uitspraak die ik lees gaat ongeveer als volgt:"We krijgen eindelijk wat ons te wachten staat als we Trump, of zo en zo, als president kiezen."
Toevallig bevond ik me vanmorgen midden in de discussie in het boek Job waar Jobs vrienden hem proberen te overtuigen dat de reden dat hij zoveel ongeluk heeft meegemaakt, zijn persoonlijke zonden. Ze vertellen hem in wezen dat hij geestelijk niet zuiver genoeg is en dat hij door God wordt gestraft voor zijn zonden. Job berispt zijn vrienden en suggereert dat als ze onderzocht zouden worden, God niet minder fouten zou vinden, en toch hebben ze niet verloren wat Job heeft verloren.
Een van de diepere lessen van het boek Job houdt daarom verband met het feit dat we de exacte oorzaken van onze rampen niet kennen. Hoeveel minder kunnen we ze sociaal kennen als we zo vaak verbaasd zijn over hun aanwezigheid persoonlijk? Is het niet overduidelijk dat immorele en egoïstische mensen in deze wereld vaak enorm worden beloond, terwijl goede mensen lijden? Dus hoeveel verdient het woord "verdienen" echt?
En trouwens, het woord verdienen betekent eigenlijk zoiets als "volledig dienen" of "recht hebben vanwege goede service". Hoe dan ook, dienstbaarheid vormt de kern van het woord "verdienen", en dienstbaarheid zelf betekent "arbeiden", evenals "een viering van openbare aanbidding", "eerbetoon" en "een nuttige daad". Het woord dienstbaarheid wordt ook onheilspellender geassocieerd met slavernij en dienstbaarheid.
De combinatie Zon/Neptunus doet denken aan thema's als martelaarschap, lijdende dienaren, slachtoffers, verlossers, schuld en schuldgevoelens.
We moeten daarom rekening houden met de volgende thema's:
* Iemand tot een verlosser of redder maken
* Onze verliezen of ongeluk aan iemand of iets in het bijzonder de schuld geven, inclusief onszelf
* Denken dat ons lijden of onze dienst recht geeft ons iets toe
* Denken dat iemands fouten of gebreken hem onwaardig maken of straffen of slechte resultaten opleveren
* Denken dat zelfcorrectie of verbeterd gedrag ons recht geeft op iets terug
* Denken dat religieus of spirituele toewijding is alleen echt als het wordt gedaan zonder klagen, tegenslagen of worstelen
Al deze thema's weerspiegelen misschien de persoonlijke strijd die we als mensen hebben om de uitgestrektheid van het universum en onze nietigheid daarin te begrijpen. We verzinnen verhalen die onze acties, ons fortuin en ongeluk verheerlijken of rechtvaardigen, en toch zijn dit allemaal waanideeën voor zover alle dingen een doel op zich zijn, zoals golven en stralen van licht, die opkomen en tegelijkertijd verdwijnen op de glinsterende kosmische oceaan.
En toch... er blijft een grote paradox. Want wanneer ons leven lijkt op deze onbeduidendheid, als een voortdurende liturgische dans, stroomt alles over van betekenis, met gratie, met schoonheid, en met een waarheid die de eindeloze vulling of lediging overstijgt, zowel het verdienstelijke als het onverdiende. En voor mij raakt dit de kern van het woord 'service'. Ons leven aan deze paradox verbinden is een daad van dienstbaarheid in zoverre we beter in staat zijn om degenen te helpen die gefixeerd zijn op het wiel van verdienen en niet verdienen. Er is geen 'ik zei het je toch' of 'zodra we er zijn', alleen maar aandacht voor het werk en het loslaten van verdienen.
Hieraan zijn we ironisch gekoppeld, door liefde geketend aan de daad van bevrijding. En het is oké voor ons om ons hierin te verheugen of om de last ervan te dragen, en soms beide tegelijk. We zijn mensen en onze geest en ons lichaam zullen voorbijgaan, net zo zeker als we niet verantwoordelijk zijn voor het verstrijken van de tijd, voor het begin of het einde ervan.
Dus als het gaat om de politieke race en vele andere calamiteiten die momenteel over de hele wereld plaatsvinden, zijn dit de dingen waaraan ik in gebed werd herinnerd, zodat ik niet laat je niet meeslepen in de woede, en de vloeken van verdienen en niet verdienen.
Aan het einde van het boek Job, nadat Job loyaal is gebleven aan God ondanks dat hij niet wist waarom er zoveel slechte dingen zijn gebeurd, en ook niet in het ego viel In de valkuil van het aanvaarden van totale verantwoordelijkheid voor alle pijnlijke dingen die zijn gebeurd (alsof het resultaat van zijn zonden), vergelijkt God zichzelf met een gigantisch zeemonster en gebruikt hij de beelden van een enorme oceanische kracht om alle beweringen over wat we " verdienen.”
Gebed:
“Kijk naar de kolos…die ik samen met jou heb gemaakt…
onder de lotusplanten ligt hij, verscholen tussen het riet in het moeras.
De lotussen verberg hem in hun schaduw; de populieren bij de beek omringen hem. Als de rivier woedt, is hij niet gealarmeerd; hij is veilig, al zou de Jordaan tegen zijn mond opwellen. Kun je een koord door zijn neus steken of zijn kaak doorboren met een haak? Zal hij je om genade blijven smeken? Zal hij met zachte woorden tot je spreken? Zal hij een afspraak met je maken om hem voor het leven als slaaf te nemen? Kun jij zijn hoofd vullen met harpoenen of vissperen? Als je een hand op hem legt, zul je je de strijd herinneren en het nooit meer doen! Elke hoop om hem te onderwerpen is vals; alleen al de aanblik van hem is overweldigend. Niemand is fel genoeg om hem wakker te schudden. Wie is dan in staat om tegen mij stand te houden? Wie heeft een vordering op mij die ik moet betalen? ...Niets op aarde is zijn gelijke - een wezen zonder angst. Hij kijkt neer op allen die hooghartig zijn; hij is koning over allen die trots zijn.”
Vacature:41