Een vervolgbericht over de zwaartekrachtsgolven van gisteren. De ontdekking werd gedaan op 14 september, terwijl Jupiter zich binnen een graad van exacte oppositie met Neptunus bewoog. De voorspelling van mijn dagelijkse horoscoop over een belangrijke wetenschappelijke ontdekking die rond deze transit wordt gedaan, vond plaats op 11 september, slechts een paar dagen eerder. Ik werd opnieuw verliefd op astrologie toen ik gisteravond dit extra detail ontdekte (niet gehoord dat de ontdekking eerder was gedaan, maar wachtte op bevestiging!). Astrologie is echt magisch!
Ondertussen vroeg iemand me gisteren in antwoord op mijn bericht:"Dus wat is uw antwoord op het 'waarom' van deze ontdekking? Een terechte vraag. Het is niet genoeg om aan te geven wat er mis is met iets. Mijn post van gisteren suggereerde dat we een grotere spirituele verbeeldingskracht nodig hebben wanneer dergelijke ontdekkingen worden gedaan, zodat we niet alleen zeggen "hoe" iets werkt, maar we ook speculeren over het "waarom", wat ons kan leiden naar diepere fantasierijke, spirituele of filosofisch terrein. In antwoord op die vraag schreef ik gisteren dit:“Ik denk graag aan een 1,3 miljard jaar oude gebeurtenis uit het verleden die door het weefsel van tijd en ruimte golft en onze ideeën over de werkelijkheid zelf verandert, als een weerspiegeling van het idee dat de kosmos is een emanatie van een schepper/godheid wiens oorspronkelijke en eeuwige creatieve daad/natuur op dezelfde manier weergalmt door tijd en ruimte, en ons uitnodigt om de schepper beter te begrijpen of te leren kennen, als een schepper die zowel binnen als buiten de tijd is. Zoals Plato zei:"Tijd is het bewegende beeld van de eeuwigheid."
Voor mij zijn metaforen niet alleen metaforen, ze zijn voedsel voor de ziel. Metafoor is verbeelding. Metafoor is beeld. Metafoor is ziel. De metafoor is het waarom en de antwoorden op het waarom dat voortkomt uit elke gebeurtenis terwijl deze zowel opkomt als verdwijnt, zich als golven door het weefsel van de tijd voortbewegen. En elke keer dat we het heelal een vraag stellen over zijn aard, over onze eigen aard, is de vraag een uitdrukking van een 13,7 miljard jaar oude gebeurtenis, het ontstaan van een vloedgolf, die door de tijd golft en zichzelf antwoordt terwijl het terugkijkt:een geschapen universum als de antwoorden op zijn eigen vragen.
Meer. Gebeden zijn als muziek. Ze spreken tegen ons zoals wij ze spreken. Ze zingen voor ons precies omdat we ze zingen. Deze zwaartekrachtsgolf is een oproep en antwoord uit een 1,3 miljard jaar oud gebed. Het is dus belangrijk dat onze reactie bestaat uit aanbidding, gebed en zang. We stellen ons niet alleen "voor dat het meer is dan een fysieke gebeurtenis", zoals de wereld van Beakman met een geverfde kinderhoekgitaar. In plaats daarvan luisteren en reageren we, zoals vogels die heen en weer roepen in een bos. Onze instinctieve reactie is de biddende reactie, als we maar de tijd nemen, de juiste tijd, om te luisteren naar een gebeurtenis die 1,3 miljard jaar oud is, maar slechts een paar seconden duurt. Onze oren moeten dus anders luisteren. Ons hart moet anders luisteren. En onze reactie moet de reactie zijn van een schepping die er toen was en nu ook hier is. Al het gebed is een reactie op iets dat ons eerst roept, en onze reactie is onze deelname aan de aard van wat eerst kwam, wat als laatste komt, en wat voortleeft door deze verbintenis voorbij de tijd.
Gebed:Bid ons