Met Neptunus en Saturnus dicht bij elkaar en Mars die het Pluto/Uranus-vierkant activeert, moet een thema dat in me opkomt, een thema dat de laatste tijd een deel van mijn gebeden is geweest, doen met de oude rollen van priesters binnen een gemeenschap. Vorige week ging ik naar een katholieke mis omdat ik me realiseerde dat ik er nog nooit eerder was geweest, in ieder geval niet sinds ik een keer bij mijn grootmoeder was geweest toen ik een kind was.
Ik ging naar de dienst, en hoewel ik nogal wantrouwend werd bekeken, was het grootste deel van de bevolking welkom. Ik kon me nauwelijks een van de gebeden herinneren (ik kende er een paar), en er was meer afwisselend staan en zitten dan in de protestantse kerken waarin ik opgroeide. Toch was het fijn om tussen de kerkbanken en glas-in-loodramen te zijn, de iconen en afbeeldingen, de gezangen en het orgel en koor. Wat esthetiek betreft, vulde de ervaring me met iets moois, mysterieus en goeds.
Toen gaf de priester zijn boodschap, en het was met ontzag en majesteit om "in zijn ware aard voor de heer te staan". Hij deed zijn uiterste best om overweldigend grote ideeën en beelden over ons universum te beschrijven in vergelijking met de grootte van onze aarde, en elke keer dat hij een lange kosmische beschrijving afrondde, zei hij:"Hoeveel groter zal God zijn als we voor hem staan?" In wezen was zijn boodschap aan het einde:"Laten we deze uitgestrektheid elke dag herinneren, zodat we er niet door worden omvergeworpen op de dag des oordeels." Het laatste deel was overdreven naar mijn smaak, maar ik waardeerde het om iemand te horen spreken over de enorme omvang en omvang van de dingen.
Daarna, toen ik thuis zat, en een aantal dagen daarna, hoewel ik geen interesse in de bediening heb, voelde ik me bedroefd dat de "priesterlijke" rollen die zo veel mensen die ik ken, op zich nemen in hun dagelijks leven niet zo erkend, gerespecteerd of ondersteund worden in onze wereld. Tenzij je wordt ondersteund door een grote instelling zoals een kerk of liefdadigheidsinstelling, een overheidsprogramma, enz., is het erg moeilijk om een persoonlijke priesterroeping te volgen. Ik denk aan acupuncturisten, massagetherapeuten, yogaleraren, astrologen en kruidkundigen, en ik zie een menigte van mijn mede-"geestelijken". Ik zie de offergewaden en ik zie levens van diepe toewijding. Ik zie dagelijks verschillende heilige geschriften worden beoefend of gereciteerd, en ik zie veel opoffering en dienstbaarheid aan anderen, en toch zie ik een enorm pijnlijker en verwarrender pad om in wezen ondersteund te worden in deze roepingen.
Ik zie bijvoorbeeld een veel grotere hoeveelheid sociaal stigma rond deze rollen, en ik zie de strijd om de kost te verdienen in de wereld, of om serieus genomen te worden door vrienden en zelfs familie. Ik zie de worsteling om de juiste manier te vinden om geld te verdienen of onszelf te promoten door deze beroepen, en ik zie dat er strengere normen op oneerlijke wijze op ons worden toegepast zonder de erkenning dat we in veel opzichten "op onszelf" staan.
Ik zie dit als een dynamiek van Saturnus/Neptunus, maar ik voel ook dat er op dit moment zoiets als het omgekeerde gebeurt in de wereld van de politiek. Het lijkt alsof politici, als ambtenaren, veel te veel profiteren van de verkeerde mensen of op de verkeerde manieren. De politieke rol wordt door de meesten van ons niet langer gezien of gevoeld als de rol van een ambtenaar van het volk, maar eerder als geheime ambassadeurs van grote bedrijven, hebzucht en het industrieel-militaire complex.
De wereldwijde verontwaardiging hiertegen lijkt duidelijk in zowel de golf van terroristische/fundamentalistische ideologieën die gericht zijn op de westerse beschaafde wereld als in de gewone mensen VAN de westerse wereld die in het openbaar los gaan. Het is alsof we er niet meer op kunnen vertrouwen dat het publieke domein een veilige en beschermde plek is, en dat heeft grotendeels te maken met het idee dat ambtenaren geen echte ambtenaren meer zijn. En in bredere zin vraag ik me af of dit niet te maken heeft met een nog subtieler systeemprobleem... we ondersteunen de juiste soorten openbare diensten of ambtenaren niet genoeg.
Ik zeg dit omdat ik, toegegeven, ook met diepe dankbaarheid overweeg de steunbetuiging die ik tot nu toe via mijn inzamelingsactie heb ontvangen. Het succes van deze inzamelingsactie inspireert me grotendeels om andere studenten astrologie of andere beoefenaars van andere disciplines te helpen de moed te vinden om hulp te vragen en toegewijd en geïnspireerd te blijven op hun pad, zelfs als het moeilijk is om alleen te zijn .
Eén ding dat ik constant in gedachten heb proberen te houden als uitgangspunt van mijn praktijk, is het idee dat:"Het werk de beste betaling is. Het goddelijke is mijn kostbaarste bezit.” Dit is een eeuwige leerstelling die vele religieuze beoefenaars, priesters of ambtenaren al millennia heilig hebben gehouden. Maar het werkt alleen in de mate dat we in een samenleving leven die deze rol of roeping als uniek erkent en doet wat ze kan om degenen die tot deze geloften geroepen zijn te ondersteunen.
Hoe moeilijk is het voor ons om dit te doen als we hebben gezien dat deze ambten en geloften zo misbruikt zijn? Hoe moeilijk is het voor iemand zoals ik om die geloften altijd heilig te houden, terwijl ze in een wereld leven die mij (astrologen) geen andere tempels of orakelgezichten biedt dan degene die ik (of wij) voor onszelf maak?
Hoe moeilijk is het om onze "roeping" te vinden, maar dan te moeten vechten tot het punt van uitputting om het zowel te ondersteunen als het altijd en in één keer boven boord te houden?
Vandaag is mijn gebed voor de opwekking, het herstel en de genezing van alle ambtenaren.
Gebed:herinner ons aan wie en wat we dienen, en help de integriteit van de oude rollen en plichten binnen onze gemeenschappen te herstellen