Sinds we de tijd hebben genomen om het Saturnus/Neptunus-vierkant diepgaand te behandelen, laten we de dynamiek nog een keer veranderen en deze keer bekijken vanuit het perspectief van Neptunus' verheerlijking of romantisering van Saturnus.
Laten we beginnen met onszelf een simpele vraag te stellen... is er op dit moment iets in uw leven dat conservatiever, gefocust, serieuzer, gestructureerd, gedisciplineerd, nuchter of toegewijd wordt? Is er een nieuwe manier van denken of zien die voortkomt uit het verleden en die u momenteel bezighoudt of waar u meer over leert? Is er een nieuwe vorm van kunst of wetenschap of filosofie of religie waar je recentelijk meer in geïnteresseerd bent geraakt? En dan een tweede vraag die misschien niet zo logisch is ... wat is het met de "stijl" of "esthetiek" hiervan die je nu zo aanspreekt? Is er iets dat je mooi vindt aan datgene waar je nieuw in geïnteresseerd bent? En ben je je net zo bewust van dat onderdeel van je interesse als de ideeën, de aanpak, de discipline of de structuur zelf?
Ik heb dit idee de laatste tijd voor mezelf moeten overwegen, omdat ik al een jaar zeer geïnteresseerd ben in traditionele astrologie, maar zelden heb stilgestaan om na te denken over de esthetiek, de kunst, of het 'beeld' van de traditionele astrologie. Waarom behaagt het mijn ziel, of welke beelden van schoonheid biedt het mij? Het kan bijzonder moeilijk zijn om over dit niveau van dingen na te denken met Saturnus in Boogschutter, omdat het element vuur de geest lijkt te dwingen tot acties in plaats van de subtielere en meer vrouwelijke reflecties van, laten we zeggen, water. Niettemin brengt Neptunus binnen het Saturnus/Neptunus-vierkant zeer veel op de vurige Centaur een bepaald subtiel lichaam van beelden en verbeeldingskracht aan. In feite kan men gerust stellen dat een goede renaissance plaatsvindt als gevolg van de verbeelding van een verleden tijdperk dat sterk terugkeert... naast het feit dat de filosofische veronderstellingen weer relevant worden.
Een paar avonden geleden las ik Manilius voor aan mijn dochter voordat ik naar bed ging. Mijn vrouw maakte een opmerking die me ertoe bracht mijn exemplaar te pakken en het haar voor te lezen. Ze zei:"Als je echt aan iets denkt, kijk je altijd omhoog alsof je naar iets in de lucht kijkt, ook al weet ik dat je je niet echt concentreert op iets boven je hoofd." Ik zei:"Ik denk dat ik daarom een astroloog ben." Toen zei ik:'Maar weet je, de dichter doet echt hetzelfde. Ze zijn in de praktijk van het denken met een geworpen blik in een bepaalde richting. Naar een object toe, de aarde in, de lucht in. Wanneer we in een bepaalde richting denken of reflecteren, vooral bij het oplossen van problemen, betrekken we de poëtische kant van het brein bij het probleemoplossende gedeelte. Zo denk ik erover. En de symboliek van astrologie is ook zo.”
Mijn vrouw zei:"Is er traditioneel een verband tussen poëzie en astrologie?" En ik zei:"In feite is die er!"
(Stel je nu een van die tekenfilms voor waarin een overdreven opgewonden toon opspringt en hun benen begint te draaien in een woedende cirkel die nergens heen gaat). Ik ging en pakte mijn exemplaar van Manilius en ik zei:"kijk dit eens Virginia." Mijn vrouw zei:"En ik ook!?!" “Ja, jij ook, maar dat is belangrijk voor haar astrologische opleiding. Nooit te vroeg om te beginnen.”
Manilius was een astroloog uit de eerste eeuw die zijn astrologische leerboek in verzen schreef. Aan het begin van zijn project schrijft hij:"Door de magie van een lied om uit de hemel door God gegeven vaardigheden en vertrouwelingen van het lot, de sterren, die door de werking van de goddelijke rede het geblokte fortuin van de mensheid diversifiëren; en om de eerste te zijn die met deze nieuwe soorten de knikkende, met bladeren bedekte bossen van Helicon beroert, terwijl ik nieuwe aanbiedingen breng die niemand voor mij heeft verteld:dit is mijn doel... Nu is de hemel de bereider om degenen te begunstigen die zijn geheimen zoeken, verlangend om door middel van het lied van een dichter de rijkdommen van de lucht te tonen ... Het is mijn vreugde om door de lucht te reizen en mijn leven door te brengen met het verkennen van de grenzeloze luchten, lerend over de sterrenbeelden en de tegengestelde bewegingen van de planeten. Maar deze kennis alleen is niet genoeg. Een nog vuriger genot is het om het hart van de machtige hemel door en door te kennen, om te merken hoe het de geboorte van alle levende wezens controleert door middel van zijn tekens, en om daarvan in coupletten te vertellen met Apollo die mijn lied stemt. Twee altaren met vlammen ontstoken schijnen voor mij; bij twee heiligdommen bid ik, omringd door een dubbele passie, voor mijn lied en voor het thema ervan. De dichter moet op een vaste maat zingen, en de enorme hemelbol galmt bovendien in zijn oren, waardoor zelfs prozawoorden nauwelijks in hun juiste frasering kunnen worden gepast.'
"Wauw, dat is zo mooi", zei mijn vrouw na afloop.
"Ik weet niet zeker hoeveel astrologen lyriek probeerden te combineren met theorie, maar het is op zijn minst geruststellend te weten dat mensen het heel lang geleden probeerden."
Toen zei mijn vrouw:"Dat doet me sterk denken aan de manier waarop u over astrologie denkt en schrijft."
Toen drong het tot me door... juist... een van de meest voor de hand liggende redenen waarom ik momenteel zo geïnteresseerd ben in de studie van traditionele astrologie, is omdat ik het mooi vind. Kunnen we ooit de kracht van schoonheid onderschatten binnen welke ideeën, filosofieën of verplichtingen we ook in ons leven hebben?
Saturnus vergeet soms de poëzie van de benadering.
Gebed:toon ons de poëtica van onze overtuigingen...herinner ons aan het gedicht binnen de filosofie