De maan staat vandaag in de late Waterman en is van toepassing om de zon in de late Weegschaal te driehoeken. Ondertussen zetten Venus, Jupiter en Mars hun drievoudige conjunctie voort als vroege morgensterren, en Mercurius beweegt zich in een vierkant met Pluto. Ondertussen nadert Saturnus een vierkant met Neptunus. Dus vandaag een meditatie die door Saturnus/Neptunus is geïnspireerd...

Terwijl ik momenteel de astronomie van het berekenen van geboortehoroscopen bestudeer, ben ik verrast door hoeveel de wiskundige kant van astrologie ons te bieden heeft. Om te beginnen, zelfs nadat je hebt geleerd hoe je de nodige wiskunde moet doen voor het maken van een diagram, voeren we nog steeds niet het grootste deel van het werk uit dat ons wordt geleverd door de Ephemeris, de Atlas en een boek met tabellen.

Terwijl ik me een weg door dit materiaal baan, komt het me voor dat moderne astrologen (waaronder ikzelf) last kunnen hebben van het 'zeg maar iets'-syndroom. We kunnen de symbolen te veel laten zeggen, want in plaats van het pijnlijke en nauwkeurige werk van astronomische berekening of kennis in ons vak, hebben we nu de concepten van de transpersoonlijke, de multidimensionale en kosmische multivalente psyche, naast dieptepsychologie, persoonlijke groei , kwantumonzekerheid en het idee van een eindeloze/oneindige kosmos. We kunnen alles zeggen en gewoon een beetje naar elkaar knikken ... "Ja, jij weet het ook, nietwaar! Deze shit is allemaal oneindig. Alles is alles. Je bent een Schorpioen, dus ik weet dat je het weet!”

Het is niet mijn bedoeling om een ​​idool te maken van de wiskunde en wetenschap van astrologie, dat zou vervelend zijn, maar gisteren, toen ik eindelijk mijn hoofd begon te wikkelen rond een aantal van de fysieke wetten en concepten die de structuur van een grafiek samenbrengen, ik had een kleine "Eureka!" moment. Ik kan het nog niet allemaal onder woorden brengen omdat ik deze concepten nog steeds aan het bestuderen ben, maar het was voldoende om te zeggen dat het iets te maken had met de pijn, de bevalling en het besef hoeveel Saturnus (jij zou kunnen zeggen) werkt midden in ons vakgebied.

In onze obsessie met persoonlijke groei en vrije wil, of de supersexy 'evolutie', vergeten we soms dat astrologie grotendeels gaat over het begrijpen van de aard van het lot en het lot. Of we de geboortehoroscoop nu zien als een reeks mogelijkheden, een schets voor evolutionair potentieel, een blauwdruk van karakter of een zeer deterministische voorspelling van levensgebeurtenissen, we suggereren inherent dat bepaalde elementen van het leven voorbestemd zijn.

Sommige mensen hebben dit idee van 'lot' in verband gebracht met het idee van de daimon, of de zielengids/afbeelding. Vanuit dit standpunt is de geboortekaart gevuld met de beelden van ons pad naar de realisatie van dit overkoepelende goddelijke beeld dat in ons leeft. Onze vrije wil maakt deel uit van hoe dit goddelijke beeld tot stand komt, maar het is ook tot op zekere hoogte buiten onze controle. Zoals Auden ooit schreef en James Hillman graag citeerde:"We worden geleefd door krachten die we pretenderen te begrijpen."

Aan de andere kant, waarom zijn we zo geobsedeerd door het bereiken van een gouden beeld van ons potentieel? We houden ervan om ons leven voor te stellen als een verhaal over groei en ontwikkeling, maar zijn er geen andere metaforen of mythen voor ons beschikbaar? Ik hoorde onlangs een astroloog iets zeggen als:"mensen stoppen met evolueren, en het is een grote ziekte." Maar ik heb vaak het gevoel dat het probleem precies het tegenovergestelde is:"Mensen zullen niet stoppen met proberen te evolueren, en het is een grote ziekte." Er is iets heerlijk bevrijdends aan het loslaten van de eindeloze en eentonige taak om te proberen iets te worden waarvan we zo zeker zijn dat we 'hier zijn om te worden'. Er is iets bevrijdends aan het idee dat onze levens niet van onszelf zijn, en dat door contemplatie van de grotere hemelse wetten waaraan we niet anders kunnen dan eraan deel te nemen, we worden bevrijd ... zelfs terwijl we steeds meer van onze vrijheid verliezen aan de visie van ons lot of de onvermijdelijke aard van omstandigheden. Dat is pas een echte paradox!

Ik beschouw mezelf niet als deterministisch in ultrastrikte zin, en ik hecht natuurlijk nog steeds veel waarde aan kwantumonbepaaldheid, multivalentie, oneindigheid en alle andere verbijsterende concepten die de standaard "lineaire ” ideeën van oorzaak en gevolg of het beeld van een strikt mechanisch universum of schepper. Voeg hieraan toe dat ik denk dat astrologie niet moet proberen om elk laatste deterministisch detail van ons leven in kaart te brengen, noch het idee van participatieve magie of het co-creatieve vermogen van bewustzijn mag elimineren. Het simpele besef dat ik de laatste tijd bij het bestuderen van de ongelooflijk rigoureuze maar mooie wiskunde en wetenschap achter astrologiekaarten de laatste tijd heb gehad, is dat we, zonder onszelf te herinneren aan de limieten en grenzen die ons vak fundamenteel vormen, te vrij zweven in de ethers van relatief onbegrensde concepten over onszelf, het universum, evolutie, onbepaaldheid en vrije wil. Als resultaat is ons vakgebied soms niets meer dan een ambigue gevoelsmassa van eindeloze bijvoeglijke naamwoorden die niets en alles tegelijk beschrijven... die allemaal vaag iets te maken hebben met 'persoonlijke groei' of 'spiritualiteit'.

Het is alsof de beschermheilige van ons vakgebied de afgelopen eeuwen is verschoven van Saturnus naar Neptunus, maar we hebben ons dit niet goed gerealiseerd vanwege de onzichtbaarheid, afstand en enorme verbeeldingskracht van Neptunus heeft ons zo ver "voorbij" Saturnus gebracht dat we ons nu fundamenteel op gespannen voet met Saturnus voelen terwijl we bedwelmd zijn door Neptunus ... alsof trigonometrie de nieuwe zondigheid is en precisie of recept of rede de nieuwste vorm van fascisme is.

Ik ben de laatste tijd ongelooflijk geïnspireerd door het werk van Chris Brennan, Benjamin Dykes, Christopher King en een aantal andere traditionele astrologen, wiens werk ik zelf over het algemeen had gevonden in tegenstelling tot om geen andere duidelijke reden dan mijn liefde voor oneindigheid, psychedelische bewustzijnstoestanden en mijn algemene angst voor details, wiskunde en meer uitdagende niveaus van lezen en studeren. Maar zodra Saturnus vorige winter Boogschutter binnenging en zijn vierkant naar Neptunus begon, merkte ik dat ik plotseling ongelooflijk moe werd van de humanistische, onbepaalde astrologie met vrije wil. Ik merkte dat ik uitgeput raakte door de grenzeloze concepten van evolutie, goddelijk potentieel, co-creativiteit en psychologische oneindigheid. Ik voelde me oneindig tot de dood, zou je kunnen zeggen. En op zijn minst verlangde ik ernaar om iets nieuws en uitdagends voor mijn veronderstellingen te bestuderen. Sindsdien heb ik het gevoel dat Saturnus en Neptunus, als beschermheren van twee totaal verschillende tijdperken van astrologie, in mijn leven hebben samengewerkt om een ​​nieuwe vorm van astrologische praktijk en onderzoek tot stand te brengen. Natuurlijk ben ik in een fase in dit proces waarin ik het gevoel heb dat ik een soort van terugkeer om te begrijpen wat men "de waardigheid van Saturnus" zou kunnen noemen. Met de Maan in het favoriete teken van Saturnus vandaag, voelt het gepast om deze kleine ode aan Saturnus te schrijven. Tegelijkertijd zou het een vergissing zijn om oneindigheid weg te gooien (ik weet niet zeker of dat mogelijk is?) In sommige opzichten zie ik moderne astrologie met de nadruk op persoonlijke groei nu als een uitgebreid spel op het oude gebruik van talismanmagie door bepaalde soorten oude astrologen. Het is niet per se nieuw om te denken dat onze grafiek min of meer rigide of vast is. Deze debatten woedden al een paar duizend jaar... maar onze huidige fixatie op de totale potentie en vrijheid die in de geboortehoroscoop worden getoond, lijkt mijn systeem te verlaten... alsof ik uit een vreemde bocht kom. Mijn aanvankelijke humeurigheid ten opzichte van de Neptunus-mist van de moderne astrologie voelt alsof het deel uitmaakt van het proces van het initiëren van een nieuwe leerfase... net zoals een kater je hoofd doet pijn doen en je de ochtend erna een beetje prikkelbaar maakt.

Het volstaat te zeggen dat het bestuderen van de hemelmechanica, naast enkele zeer uitdagende oude teksten en concepten, me in contact heeft gebracht met een nieuwe manier van nadenken over wat ik doe... en voor mij zijn deze veranderingen het equivalent van een verdiepend gebedsleven.

Gebed:Open onze geest en hart, maar laat ons ook onze grenzen zien, zodat we onszelf en onze omstandigheden kunnen voorstellen binnen de tijd en plaats van onze ziel... gesmeed in de geest van een goddelijke intelligentie die veel nauwkeuriger is dan het woord oneindigheid waar soms ruimte voor is