Enkele weken geleden had ik een levendige droom over de oppositie tussen Jupiter en Neptunus, waarbij tornado's over de oceaan naar land kwamen. Ik stond op een veranda en er was een krakende weegschaal die op en neer ging in de wind en ze waren omringd door honingbijen. Het was een levendige droom en je kunt de voorspelling lezen voor de dag dat ik hem had, 19 september. Nu een potentieel grote orkaan op weg is naar de oostkust, staat de droom duidelijk weer op de voorgrond van mijn gedachten en gevoelens. Ons huis is eindelijk ingericht na maanden van arbeid en stress, in een poging om het allemaal voorzichtig te beheren terwijl mijn vrouw zwanger is, en nu een orkaan die mogelijk neerkomt terwijl Pluto nog een laatste keer conjunct met mijn maan staat.
Toch herinner ik me in mijn droom dat ik een regenboog zag te midden van de overstromende lucht en de duisternis. Toen ik werd geboren, bevond de maan zich in het 9e huis van dromen, voortekenen, profetie en waarzeggerij, hoewel het in het nadeel was in Steenbok. Mijn hele leven heb ik last gehad van nare dromen gevuld met sombere, kale en grimmige beelden. Mijn ayahuasca-ceremonies gedurende tien jaar waren zelden zonder de zwartste luchten en de meest verwrongen ideeën, gedachten en landschappen. Ik dacht altijd dat het betekende dat mijn ziel moest worden gezuiverd of gereinigd van iets dat bij de wortel verrot was, iets zondigs uit een vorig leven, of uit mijn kindertijd, of iets dat in de aard van de mensheid zelf leeft. Ik ben me gedurende een lange periode gaan realiseren dat het beeld van verrotting aan de basis niet in de eerste plaats waar of onwaar is... het is de primaire realiteit die in het beeld zelf wordt vastgehouden. Het belangrijkste is wat het beeld doet voor de ziel, zowel negatief als positief.
Oude astrologen hadden gelijk toen ze zeiden dat de Maan in Steenbok in zijn nadeel is. Subjectief gezien is het onheilspellende beeld van rot, vuil, roest of bevriezing bij de wortels niet gemakkelijk om mee te leven. Het maakt het moeilijk om comfortabel te zijn. Het maakt het moeilijk om je van binnen warm te voelen. Maakt het moeilijk om je veilig te voelen. Maakt het moeilijk om te vertrouwen. Maakt het moeilijk moeilijk moeilijk ... minder een klacht en meer de beschrijving van een werkelijke textuur ... een werkelijke, feitelijke hardheid die ervoor zorgt dat uw voeten bij elke stap koud aanvoelen.
En toch heeft het werken aan de primaire beelden van ons leven de kracht om onze relatie met hen te transformeren. Omdat het blijkt dat elk afzonderlijk beeld, hoe het er ook uitziet, even levend, even levendig en mogelijk net zo belangrijk is voor het leven van de ziel als alle andere.
Ik heb de afgelopen 3-4 maanden zo hard gewerkt om onze wortels op de juiste manier vast te leggen, en bij elke stap waren er ontberingen van het proces. Zo werd een week voor onze eerste verwachte sluitingsdatum de eigenaar van het huis opgenomen in het ziekenhuis en (blijkbaar) bijna overleden. Dit duwde de verkoop van het huis met een maand terug. Toen, een week voor onze volgende sluiting, ontving ik het onverwachte nieuws dat mijn vader en zijn nieuwe partner een baby zullen krijgen enkele weken nadat mijn vrouw uitgerekend is. Ook een meisje..Ik zal vader worden en binnenkort een nieuwe zus hebben. Het nieuws trof me heel hard, en te midden van het omgaan met wat tot dan toe geheim was gehouden voor mij en mijn zus, worstelde ik met een zeer hardnekkige en angstaanjagende voetinfectie door een onzichtbare beet die ik had gekregen tijdens een bezoek aan mijn vader in de zomer (terwijl de eigenaar van het huis ziek was geworden).
Het hele proces van het betrekken van dit huis werd voor mij gemotiveerd door het gevoel van een naderende psychologische orkaan, en nu vraag ik me af of er een letterlijke storm gaande is om wat vreselijke schade aan mijn nieuwe huis aan te richten .... al het werk verpest dat ik net afmaak.
Gisteravond sprak ik met mijn vader aan de telefoon nadat hij lange uren had doorgebracht met het opruimen van een zeer donkere en griezelige kelderkruipruimte van ons nieuwe huis, nog steeds gevuld met de vorige eigenaren roestige en vuile oude gereedschappen, auto-onderdelen en andere diverse "rommel". Zoals met het meeste harde nieuws in het leven, voel ik me uiteindelijk op de hoogte van de feiten en doe ik mijn best om te leven met wat is in plaats van met wat ik zou willen dat de dingen zouden zijn. Ik bouw eindelijk kleine beetjes opwinding op over het hebben van een zus en over het feit dat mijn vader een nieuw gezin sticht. Ik zei gisteravond tegen mijn vader:'Ik dacht aan jou die opa's oude paalschuur aan het opruimen was, met al die jaren van opgehoopt vuil en vuil. Ik heb het gevoel dat ik weet hoe dat de laatste tijd is." De eigenaar van het huis had gewoon niet de energie om het huis op te ruimen en op te ruimen, en in plaats van hem nog meer stress te bezorgen of de sluiting mogelijk opnieuw uit te stellen, zeiden we hem dat we het gewoon zouden regelen. Aangezien mijn vrouw zeer zwanger is, is het me meestal overkomen, wat een vreemd soort zegen is geweest.
Gisteravond mijn handen in de wortels, rot en vuil van de kruipruimte steken, ergens tussen afbrokkelend beton en keiharde grond, oude verroeste werkbankladen tevoorschijn halen , spinnenwebben wegvegen, een opslagruimte organiseren en de ruimte zo schoon mogelijk maken. Ik had dit simpele besef dat me tot een paar stevige tranen van opluchting bracht.
Ik zou die vuile kelder nooit laten schitteren als kristal. Het was onmogelijk dat kruipruimte iets anders zou worden dan het is... en toch is het de basis van het huis waarin ik woon.
Op de een of andere manier, naarmate ik ouder word, wordt de Steenbok-maan in het 9e huis waaronder ik ben geboren, ondanks al zijn constante motivatie van een naderende overstroming of orkaan, steeds fantasierijker en minder letterlijk. Omdat ik in de loop van de tijd aan het beeld heb gewerkt, ben ik me gaan realiseren dat overstromingen, orkanen, vervelende kruipruimtes en problemen bij de wortels gewoon deel uitmaken van het leven. Het zijn de noodzakelijke beelden die grafsteenwerkers, dragers, begrafenisondernemers, tandartsen en priesters van de wintermaan creëren. Winter, dood, verval ... dit zijn harde maar ook ondersteunende waarheden. Wetende dat mijn religieuze verbeeldingskracht naar deze beelden neigt, moet ik bewust werken aan hun fundament in de ondersteunende aarde in plaats van hun basis in het stigma van woorden als zonde, straf, hel en verrotting.
Ik weet dit omdat mijn voet voelde alsof hij de hele zomer aan het rotten was te midden van deze uitdagende ervaringen, maar nu is mijn voet weer in orde, ik voel me geworteld opnieuw, en toch is er onmiddellijk een orkaan op komst. Wat kunnen we anders doen dan ontspannen in de wetenschap dat overstromingen en rampen elkaar opvolgen in het leven... zo regelmatig als zonnige dagen en alle sterren op één lijn? Wat kunnen we anders doen dan naar onze wortels zoeken in iets dat verder gaat dan deze cycli, terwijl we er met ons hele hart in leven?
Gebed:heb vertrouwen, want de beste dagen worden ondersteund door de slechtste, de mooie door de verrotte, de oplossing door het probleem en de onheilspellende door het veelbelovende... mogen we vertrouwen hebben en vreugde putten uit de banen die we krijgen, samen met alle beelden die bij ons zijn..geloof want we zijn kinderen van God, vastgehouden door de grond waarop we lopen, de lucht die we inademen..vastgehouden door de zon en de maan en alle planeten en sterren aan de hemel.