Kort nadat Y2K niet aan de hype kon voldoen, sprak James Hillman met een groep mensen over psychologie in het nieuwe millennium. Hij begon zijn toespraak, verwijzend naar de anticlimax van Y2K, en zei:"Kunnen we niet een nederlaag uit de kaken van deze overwinning rukken?"
Tijdens zijn herdenkingsdienst gaf Richard Tarnas commentaar op dit citaat van James' werk suggereerde dat het de kern werd van wat Hillman tijdens zijn carrière te zeggen had. Tarnas schreef:“In die twee kleine zinnen die Y2K [James] spreidde, slaagde hij erin om ongeveer een half dozijn van zijn favoriete doelen tegelijkertijd te raken:het opgeblazen heroïsche ego, moderniteit, letterlijk-apocalyptisch christendom, Amerikaans naïef can-do optimisme, de techno-wetenschappelijke -management mentaliteit. Dit alles met zijn kenmerkende kijk van onderaf, zijn oog voor schaduw, de gave van het verlies, de keerzijde, de depressie, de mislukking, de dwaling - vooral zijn liefde om de algemene wijsheid op zijn kop te zetten, de nederlaag van de kaken van overwinning namens de ziel, van het leven.
Onlangs op mijn Facebook-feed heb ik tientallen berichten per dag gezien over een andere langverwachte, imax 3D-voorspelling van de apocalyps in september. Ik moet toegeven dat toen ik voor het eerst de laatste profetieën las, ik dezelfde vertrouwde maar zieke fascinatie en opwinding kreeg die veel mensen krijgen als ze deze lezen. Voeg daarbij de onrust op de wereldmarkt deze week en je hebt alle ingrediënten voor een solide maand van reset 2012 toekomst en spanning.
Maar wat staat er op het spel voor het leven van de ziel in al deze profetieën? Ik kan niet zeggen dat ik boven of buiten dergelijke profetieën sta. In feite schrijf ik elke dag zoiets als een dagelijkse profetie. Dus wat doet profetie voor de ziel? En is het mogelijk dat dit antwoord belangrijker is dan of profetieën ooit worden gerealiseerd of letterlijk worden gemanifesteerd?
Ik herinner me terug naar 11 september 2001. Ik zat op de universiteit en ik had een vreemde droom over ramen verbrijzelen en het gezicht van het Vrijheidsbeeld stortte in in de nacht van 11 september, voordat de torens vielen. Ik was nog nooit in mijn leven zo opgewonden geweest toen de torens naar beneden kwamen. Ook al was het huiveringwekkend, het voelde zo ongelooflijk echt, en de enige impuls die ik kon noemen was de wens om de eerste te zijn om het iemand te vertellen of om het nieuws met iemand te delen. Ik had de fantasie om als Paul Revere over de campus te rennen en mensen samen te brengen in een gemeenschappelijke ruimte om naar de televisie te kijken... alsof de mensheid werd bijeengeroepen en georganiseerd voor een speciale missie. Met het verstrijken van de tijd kwamen de dromen en fantasieën van die dag en nacht tot me en deze relatief kleine en verre ervaringen van mezelf (de helft van het land verwijderd van New York in Minnesota) waren enkele van de eerste zaden die werden geplant voor mijn interesse in profetie, dromen, mythe en zelfs astrologie.
Destijds probeerde ik mijn vrienden mijn opwinding uit te leggen, maar kreeg ik een soort verstoorde achterdocht. Op een gegeven moment zei ik tegen mijn kamergenoot:"Het is alsof we dit allemaal nodig hadden, hoe vreselijk het ook is. Begrijp je dat?”
Hillman merkte iets soortgelijks op in zijn boek Suicide and the Soul, waar hij opmerkte dat de fantasie van zelfmoord, het verlangen of verlangen van de ziel naar zijn eigen vernietiging, een leidende mythe is die geeft inhoud en diepte aan ons leven. De actualisering van zelfmoord is niet echt het punt. Het punt vanuit het perspectief van het leven van de ziel is de fantasie om onszelf te beëindigen. Het gaat over wat de fantasie van onze eigen ondergang geeft aan het hier en nu. En Hillman geloofde op dezelfde manier dat apocalyptische fantasieën en profetieën zoiets waren als massale zelfmoordgedachten die de verlangens van de mensheid weerspiegelden voor een gevoel van soulfulness buiten de rationalistische dagelijkse aangelegenheden.
Dit is niet bedoeld om apocalyptische voorspellingen of de verschrikkelijke aard van onze situatie op aarde op dit moment. In feite was Hillman zelf vrij stellig in zijn overtuiging dat we ons op een zinkend schip bevonden en dat we op dit late uur weinig konden doen. Zoals veel boeddhistische beoefenaars, had Hillman een noodlottige acceptatie van eindes, dood en vergankelijkheid in het algemeen. Hij geloofde dat we het beste moesten doen met de tijd die we nog hebben, het planetaire schip repareren, schoonmaken en proberen te behouden terwijl het aan het zinken is.
Thich Nhat Hanh sprak onlangs met een ecoloog die iets soortgelijks suggereerde . Hij zei:"Massa-uitsterving is al vijf keer gebeurd en dit is de zesde. Volgens de boeddhistische traditie is er geen geboorte en geen dood. Na uitsterven zullen dingen in andere vormen weer verschijnen, dus je moet heel diep ademhalen om te erkennen dat wij mensen in slechts 100 jaar op aarde kunnen verdwijnen.”
Profetieën geven ons een idee van de relevantie van onze dood midden in het leven. Alle vormen van toekomstvoorspelling, voorspelling en profetie dienen om onze ervaring van verandering en vergankelijkheid te verdiepen. De mate waarin we verstrikt raken in de vraag of ze letterlijk of objectief 'waar' zijn, is de mate waarin we de heroïsche, opzettelijke en controlerende elementen van onze psyche verafgoden. “Als het waar is, dan kunnen we dit veranderen!” Of we zouden kunnen zeggen:"Als het waar is, zal het een nieuw begin creëren!" Of zelfs:"Als het waar is, heb ik altijd al gelijk gehad!"
Apocalyps kan zijn als narcisme dat wordt uitgeblazen tot kosmische proporties, en onze wens om het nieuws te delen, of het nieuws te verspreiden, de letterlijke verdomde waarheid van wat er gaat gebeuren, verdomme!!, weerspiegelt onze misleide overtuiging dat we alleen zijn in de dood.
De dood is eigenlijk een van de meest fundamentele dingen die we delen in... onze ontkenning van deze simpele waarheid daarom hebben we de neiging om onze apocalyptische fantasieën letterlijk te maken. En als ze de hype niet waarmaken, in plaats van te rouwen en samen onze teleurstelling te ondergaan... in plaats van ons gevoel van nederlaag te onderzoeken als we niet aan flarden worden geschoten, doen we alsof er iets heroïsch moet zijn gebeurd of nog steeds zou kunnen in een toekomst datum. Ergens op level 18 moet een vloot engelen hebben ingegrepen. Of ergens heeft iemand de kalender niet helemaal goed berekend vanwege schrikkeljaren of een kleine afwijking bij het tellen. Wat een belangrijke kans op teleurstelling missen we als we de anti-climax de rug toekeren.
Het radicale idee hier is dat de ziel van teleurstellingen en anti-climaxen houdt. Is het dus mogelijk dat deze houding, de openlijke liefde voor teleurstelling en mislukking, op dit moment de meest "groenvriendelijke" mentaliteit is voor onze planeet?
Ik zal het op mijn eigen manier zeggen. Toen 2012 niet doorging, was ik diep teleurgesteld. Ik schreef al vele jaren voor RealitySandwich en nam deel aan gemeenschapsbijeenkomsten en psychedelische ceremonies en snakte echt naar wereldwijde catharsis. Toch is de nederlaag van die periode een van de grootste geschenken voor het leven van mijn ziel die ik ooit heb ontvangen.
De waarheid voor mij is nu dat het leven een soort uitgebreide anticlimax IS. En als we onze weg naar dit mysterie niet kunnen kwetsen en liefhebben, denk ik dat we door zullen gaan met het maken van paranoïde voorspellingen over iets dat nooit een kwestie is van "of" maar alleen "wanneer" vanaf het begin.
Liefde lijkt te beginnen in teleurstelling, mislukking, teleurstelling en de ontbinding van onze toekomstige opwinding. Plots komen er weer een miljard sterren in beeld, en ons leven weer niet meer dan weer een zandkorrel langs het strand. Sereniteit komt binnen en het kost niemand iets. br />
Ik voorspel elke dag dingen omdat het het verhaal van de dood aan mijn ziel geeft... niet omdat ik te veel geïnvesteerd heb in of iets ervan uitkomt of niet.
Gebed:ook dit gaat voorbij…