Toen ik een kind was, gaf mijn moeder les enkele van onze jeugdgroepbijeenkomsten in de kerk. Op een dag deed ze deze les voor ons, waarbij ze al deze tubes tandpasta meebracht en ons zoveel als we wilden eruit liet persen, maar ze vertelde ons van tevoren dat we echt moesten nadenken over hoeveel we eruit wilden persen voordat we het deden. Daarna vertelde ze ons dat we moesten proberen alle tandpasta die we eruit geperst hadden terug in de tube te krijgen. We hebben er allemaal mee geworsteld en hebben er een tijdje plezier van gehad. Ze controleerde elke groep en vergeleek welke groepen het beter deden met de lastige en rommelige taak (ik denk dat we handdoeken hadden liggen of in de kerkkeuken waren of zoiets). Na de oefening sprak ze over roddels en kwetsende woorden en brutale opmerkingen tegen onze ouders of leraren of broers en zussen. Ze vertelde ons dat als die dingen eenmaal uit zijn, je ze niet zomaar terug kunt nemen. In de echte wereld betalen we een prijs voor de dingen die we zeggen. Ze zei dat niet nadenken voordat we spreken, niet voorzichtig en gevoelig of vriendelijk zijn met onze woorden hetzelfde was als een heleboel tandpasta uit de tube persen en dan proberen alles weer in de tube te krijgen. Ze zei:"Ook al heb je misschien medelijden, ook al zullen mensen je vergeven, het is nog steeds een puinhoop om op te ruimen." Dus legde ze uit dat ons spirituele werk niet alleen was om te zeggen dat het ons spijt nadat we iets hebben gezegd, maar om te werken aan het niet zeggen van kwetsende dingen om mee te beginnen.
Er was mijn Schorpioen/Waterman-moeder die hielp wij, kleine adolescenten, leren het onderscheid tussen 'sorry zeggen, want dat is wat christelijke kinderen geacht worden te doen als ze het verknoeien en iets gemeens zeggen', en leren hoe ze in het algemeen meer oplettend kunnen zijn. Ze hield niet van 'goedkope genade', zoals ze het vaak noemde. Of het bezuinigen op genade.
Soms maken we er een gewoonte van om iets steeds opnieuw te doen, en zijn we heel goed in sorry zeggen en worden we misschien zelfs heel goed in proberen de tandpasta terug te doen daarna in de buis, maar het is zoveel moeilijker om eraan te werken om niet de fout te maken om mee te beginnen.
We willen dat genade vrij is, en iedereen omarmt en accepteert... kan zijn... maar we moeten er ook dagelijks aan werken om ervoor te zorgen dat we genade niet steeds weer kleineren met dezelfde ondoordachte patronen.
Vooral nu met onze woorden en hoe we onze gedachten. Hoe onze gedachten zich verhouden tot onze gevoelens, en hoe onze gevoelens zich verhouden tot de wereld om ons heen. Het werk op dit moment is om de manier te herkennen waarop een omgeving een stemming creëert die een gedachte creëert die een impulsieve uitspraak, roddel, cliché, overdrijving, bedrog, leugen of onnauwkeurigheid creëert. Dit gebeurt de hele tijd, en niet alleen omdat we fouten maken, maar omdat het moeilijk is om de soepele en snelle transacties tussen deze ruimtes te zien. Het is moeilijk om het verband te vatten, na te denken en dan, als we iets zeggen, iets voorzichtiger te zeggen.
Tijdens deze hele retrogradecyclus, of we nu kijken naar contracten of eenvoudige communicatie , gevoelens, keuzes en reacties, we gaan een duidelijker beeld krijgen van hoe het ene kleine ding het andere en het andere triggert totdat we witgekalkt zijn. Als we het werk kunnen doen door met deze bewegingen te blijven hangen en te vertragen, zal ons vermogen om te communiceren enorm toenemen.
Gebed:vertraag mijn geest, merk mijn omgeving op, voel mijn gevoelens, denk aan mijn gedachten... spreek nu zonder na te denken, de gedachten van hogere werelden.