Meer over het Venus/Saturnus/Neptunus t-vierkant.
De Het woord 'epistemologie' komt van het Griekse 'episteme', wat 'kennis of bekendheid met iets' betekent. Het betekent ook "vaardigheid of ervaring". Voeg de 'ologie' toe en je krijgt zoiets als 'de studie van kennis, vaardigheden en ervaring'. Helaas spreken de meeste mensen over epistemologie in puur filosofische termen, als 'de studie van kennis', en erger nog, het 'episteme'-gedeelte van het woord wordt gereduceerd tot zijn meest analytisch klinkende component, 'kennis'.
Maar zelfs met de wetenschap of studie van 'kennis' erkennen we over het algemeen niet de diepere en meer mysterieuze resonantie van het woord dat het onderwerp/object van studie is. Het woord kennis heeft verschillende basisassociaties, waaronder 'iets superieurs of aanbidding eren' en nog interessanter, 'om seksuele omgang mee te hebben'.
Dus, gebruik deze diepere betekenissen als onze gids voor Wat kunnen we op dit moment zeggen over onze 'kennistheorieën' of, eenvoudiger gezegd, onze 'overtuigingen'? We zouden kunnen zeggen dat elke reeks overtuigingen, elk stukje kennis dat we met ons meedragen, tot op zekere hoogte de gedistilleerde of ijle uitdrukking is van onze ervaringen. Vreemdeling:welke kennis we ook hebben, het is ook seksuele ervaring. Onze kennis en overtuigingen weerspiegelen het soort 'gemeenschap' dat we met de wereld hebben gehad:omgevingen, mensen, cultuur, geografie, ras, religie, geslacht, enz.
Onze nieuwsgierigheid om meer te leren over andere mensen, andere delen van de wereld, andere overtuigingen, andere manieren van zien, doen of geloven, is ook een seksuele nieuwsgierigheid. Iets weten houdt een intimiteit in die we niet anders kunnen dan als seksueel ervaren, al is het maar op een psychisch niveau.
Op dit moment weerspiegelen veel van onze relaties de aard van onze overtuigingen aan ons of kennis... de verzamelde ervaringen, hun verschillen of overeenkomsten, die op hun beurt verschillende seksuele geaardheden, stijlen, esthetische waarden of curiositeiten weerspiegelen.
We zijn zo verslaafd aan het OLOGIE-gedeelte van epistemologie, dat we vergeten dat ervaring, diepe seksueel intieme ervaringen met de wereld om ons heen, onlosmakelijk verbonden zijn met de logische of intellectuele vergelijkingen tussen 'systemen van kennis of geloof'. We zijn zelfs zo verslaafd aan het OLOGY-stuk ervan dat veel mensen het recht uit het raam gooien. "Wat geloof je?" we vragen iemand. En ze zeggen:"Nou, ik ben spiritueel, niet religieus", wat een manier is om te zeggen:"Mijn geest en lichaam zijn seksueel intiem met veel ideeën en ervaringen, en door ze in één bepaald systeem te plaatsen, zou de deur sluiten meer van die ervaringen, dus ik ben spiritueel, maar ik ben niet religieus.'
Zelfs wanneer mensen dingen als 'universalisme' of 'eenheid' kiezen, maar dan enorm tegenstrijdige metafysische ideeën of manieren omarmen van zien of denken, knikken en glimlachen de meeste mensen soort van knikken en glimlachen omdat we allemaal "erkennen" dat deze allesomvattende begrippen gewoon meer manieren zijn om de ervaringsgerichte aard van de ziel te eren... de liefde of het maken van liefde van het leven.
Het probleem met dit alles (niet dat het altijd een probleem is) komt wanneer we nadenken over het feit dat zoveel van deze allesomvattende geloofs- of kennisverklaringen voortkomen uit een overdreven gedichotomiseerde kijk op dichotomieën zelf. Omdat we ons niet willen afsluiten voor het voortdurende liefdesverdriet van ervaring (en dat is hoe we voelen dat echte kennis wordt gemaakt), reageren we te sterk op het idee van systemen of kennistheorieën bij elkaar. Toegegeven, dit is meestal omdat zoveel theorieën of kennissystemen de voortdurende ervaringsgerichte aard van de waarheid ONTKENNEN, maar desalniettemin hebben we de neiging om op deze rigide systemen te reageren door onze verbeelding af te sluiten voor de waarde of schoonheid van dergelijke systemen over de hele linie.
Het is net zoiets als zeggen:“Het is niet omdat monogamie een echt waardeloze institutionele vorm van relaties kan zijn, dat het nutteloos of slecht is. Dat systemen van kennis of waarheid vaak repressief zijn, betekent niet dat ze ALLEEN repressief zijn. een andere manier zijn om 'egoïsme' of 'defensiviteit' te zeggen. "All-inclusive" blijven, lijkt soms meer op "het dogma van onverschilligheid of apathie".
Is het niet waar dat Picasso zich inzette voor de kleur "Blauw" voor een schitterend moment in zijn schildercarrière ? Hemingway de eenvoudige zin? Bowie tegen Ziggy Stardust? Prins voor Jehovah’s getuigen? Dickinson naar haar zolder kijken? Of Madonna aan de maagd en de hoer?
Is het niet mogelijk om heel diep in te gaan op iemand, iets, een manier van zien of weten, zonder het voortdurende en radicaal open karakter van ervaring te ontkennen? Zien we de paradox niet overal om ons heen, en is er niet iets verfrissends aan epistemologische toewijding? Hebben we ook geen bewondering voor uitspraken van geloof, toewijding aan stromingen of tradities, doctrines, dogma's, afstammingslijnen, leertijd, specialiteiten, stijlen en onderwerpen?
Kunnen we uiteindelijk niet onze smaak, behoeften verduidelijken? , en vermogens tussen de lakens van het leven?
De afkeer die mensen vaak hebben voor polyamorie (nu niet proberen op polyamorie te pikken) is dezelfde afkeer die mensen hebben voor universalisme of eenheid. Hoewel het voor sommige mensen werkt, is er ook een vreemd dogma of aandringen op het 'radicaal open en zonder monogmaous commitment van welke aard dan ook' dat mensen op het verkeerde been zet, zoals de persoon met wie je slaapt en die je het gevoel geeft dat je gewoon een andere persoon op een lange lijst van leken die meestal onpersoonlijk zijn.
Onze intellectuele en spirituele verplichtingen smeken om te worden gemaakt vanuit de plaats van natuurlijke selectie...van de meest organische en gevoelvolle plaatsen die herstellen in vormen en kleuren en stijlen... evenzeer een esthetiek als een 'geloof'. Zoals Picasso's blauwe of Madonna's kegelstekende bh's in de jaren 80. Universalisme is niet altijd het antwoord, want universalisme is als een intellectuele (eerder dan esthetische) afwijzing van een niet-esthetische manier van zijn.
De waarheid is dat we liever met sommige goden in bed liggen dan anderen. Sommige ideeën dringen ons meer binnen dan andere. Sommigen verleiden en trekken onze mentale broek meer uit dan anderen. Sommigen houden en koesteren ons meer dan anderen. We kunnen dit proces van differentiatie niet vermijden als we willen groeien in waarheid. Omdat waarheid is als de ontwikkeling van de duizend vleugels en kleuren van een enkele pauwstaart. De waarheid groeit en verandert voortdurend, en toewijding aan bepaalde waarheden, vooral de soort die anderen van nature uitsluit, zijn net zo belangrijk voor de individuatie van de ziel als een allesomvattende geloofsverklaring.
Op dit moment zijn we oog in oog met elkaar kijken, en een van deze vragen of zorgen kan aanwezig zijn:
* Weet jij dezelfde dingen die ik weet en is dat het maken of breken?
* Zijn wij in staat om een compatibele realiteit te creëren?
* Zijn we seksueel compatibel op het diepste niveau?
* Is deze omgeving stimulerend genoeg voor mijn ziel?
* Heb ik genoeg geloof, heb ik meer nodig , of is mijn ambivalentie prima?
* Ziet hij/zij/deze groep mij echt zoals ik ben?
* Ben ik gewenst of wenselijk precies zoals ik ben?
* Op welke manieren veranderen mijn overtuigingen op basis van nieuwe ervaringen die ik heb?
* Welke compromissen ben ik bereid in mijn relaties te sluiten op basis van wat ik geloof of wat mijn ervaringen me hebben doen waarderen?
* Wat mis ik of verlang ik naar de gesprekken of relaties die op dit moment in mijn leven plaatsvinden?
Gebed:toewijding is niet iets dat nieuwe ervaringen kan stoppen. Toewijding is een soort ervaring op zich. Help ons dit te begrijpen en leid ons naar de diepste verplichtingen van onze ziel op dit moment.
afbeelding met dank aan creative commons:https://www.flickr.com/photos/pinkcotton/