Het hart wordt gewogen op de weegschaal tegen een veer. We springen voorbij de voor de hand liggende tegenstrijdigheid omdat we ongeduldig zijn voor de clou. "Het hart MOET zo licht als een veertje ZIJN", haasten we ons om te zeggen, en dat is het dan. Het idee wordt als zoveel kinderen op de speelplaats die een versleten rijmschema reciteren, zowel trots als afgemat, en onze hersens wippen. Maar als we dieper kijken en 'bij het beeld blijven', zoals archetypisten zeggen, wat zien we dan? Het hart is een orgaan waarvan het gewicht duidelijk zwaarder is dan welke veer dan ook. Het hart is zwaar. De veer is licht. Toch worden de twee in mythische beelden getoond die elkaar balanceren. Zou het kunnen dat de ware massa van het hart en de lichtheid van de veer een bepaalde vorm van begrip of waarneming onthullen? Een manier om balans te vinden ondanks de gebruikelijke schijn van onbalans of ongelijkheid?
Zou het kunnen dat de manier van weten van het hart anders is dan de manier van weten van de geest? En toch waren voor de taoïsten de geest en het hart hetzelfde. Dus wat voor soort kennis heeft de geest van het hart? En waarom is het beeld van het Weegschaaloordeel er een van een duidelijk ongelijke gewichtsverdeling maar toch perfect uitgebalanceerd?
Laten we het voorbeeld nemen van een eed... een belofte of verbintenis. Het hart houdt van zijn loyaliteit. We worden in leven gehouden door een ongekwalificeerde steun ... een zichzelf verslaande, zichzelf in stand houdende loyaliteit. Evenzo worden relaties of verplichtingen die we aangaan, hoewel gebaseerd op ideeën, woorden en principes, levend gehouden door de zichzelf in stand houdende en ongekwalificeerde beat in het hart van elke band. We zijn verbonden met ons hart zoals elke verbintenis een hart met zichzelf is. Maar om onze toezeggingen en contracten heilig te houden, moeten ze de wijsheid van zaken als verraad of wantrouwen erkennen of in zich dragen. We herkennen de levensondersteuning van iets pas als het hartklopt, een slag overslaat, of dreigt te stoppen of achter onze rug om uit te geven.
Wat doen hartaanvallen of rugsteken voor ons? Niet hoe moeten we ze vermijden, waarom komen ze, uit welke 'duisternis' komen ze op en hoe kunnen we die duisternis naar het spreekwoordelijke 'licht' brengen, maar eerder:'wat doet het voor ons?' En het antwoord is dat deze donkere schaduw van het hart ook de lichtheid van de veer is. De talisman-wijsheid van de gier die wacht in de schaduw van onze zonnetrouw. Zonder de mogelijkheid van verraad, zelfs zonder de daad van verraad zelf, kunnen we de onvoorwaardelijke aard van de toezeggingen van het hart niet kennen... we kunnen ons niet herinneren dat de toewijding van het hart onvoorwaardelijk is voor en nadat we alle verschillende toezeggingen hebben gedaan die we doen. Het is dus het donkere lichaam in het hart dat aan de substantie van onze contracten zijn paradoxale lichtheid van zijn geeft.
Dit is iets waar we nu mee te maken hebben. Het gevoel van verplichting of verraad, het nakomen van contracten en het teleurstellen van toezeggingen. Er zijn nieuwe eden en beloften gedaan en ook gebroken. En toch is het niet de taak om uit te zoeken wie wat deed en waarom, wat er "zou" of "niet had moeten gebeuren", maar om in plaats daarvan te worden verzoend met het donkere lichaam van het hart ... zijn geheime lichtheid ... een wijsheid die ons verzoent tegen de gebeurtenissen van teleurstelling, desillusie, wantrouwen of de ontkenning van een oude verbintenis of focus.
Als we niet met wantrouwen hebben geleefd, als we geen vrienden en bondgenoten zijn met verraad, desillusie, en teleurstelling, dan blijft het hart overduidelijk een orgaan dat onevenredig zwaar weegt ten opzichte van de veer van de waarheid... onbewust bewust”, alsof het hart een operatie nodig heeft (uitgevoerd door de scheidende geest). Nee. Dit is niet voldoende. Omdat het hart en de geest hetzelfde zijn. Laten we dat eens overwegen. En laten we bedenken dat elke eed net zo waar of oppervlakkig is als ons vermogen om het onvoorwaardelijke hart te herkennen dat klopt binnen de principes die we erop leggen. trots zijn we op hun handhaving of 'handhaving'.
Als de dingen niet gaan zoals we zouden willen, als we falen, wanneer iemand ons in de steek laat, doet zich een geheime magie voor. Verzoening met dit falen van het contract is het begin van de wijsheid die de weegschaal tussen het schijnbaar zwaardere hart en de veer egaliseert. We zijn hier niet om het goed te doen of om waarheid en eer te ervaren ten koste van verraad. Dit zou Judas keer op keer verdoemen om de Christus van zijn koningschap te verzekeren. Dit soort eer is Leonische arrogantie of Weegschaalijdelheid. Nee. Nogmaals nee. We zijn hier om ons in ons hart te verzoenen met alles wat op ons pad komt, elk contract dat we sluiten en elk contract dat breekt.
Het woord "verzoenen" heeft een etymologische geschiedenis die de wortel van de het woord 'counsel' en ons moderne idee van 'counseling', waarbij counseling wordt gezien als het vermogen om schijnbaar ongelijksoortige gebeurtenissen op te nemen... een onevenredig uitziend fenomeen en om hun verborgen betekenissen of geheime equivalenten te leren zien. Op dit moment hebben we de kans om het soort betekenis te geven dat het oppervlakkige hart wil verwerpen... de situatie kan er duidelijk uitzien als iets waar het hart zich zwaar over zou moeten voelen. Maar zovelen zouden als een haperende pacemaker moeten worden... een kunstmatige levensondersteuning of een fantasieloze verbeelding. Opnieuw. Dit is het niet. We kunnen de geheime lichtheid van het hart vinden... we kunnen samen het werk doen om creatief te verzoenen met wat er is gebeurd, of wat er gebeurt.. in de schaduwen van het zware hart zijn eeuwige vleugels vinden.
Gebed:er is geen bi-pass-operatie nodig als we begrijpen dat de veren van de noodzaak uit het gewillige hart opbloeien... kan het ook anders? De vraag, niet het antwoord, is onze lichtheid.