Meer over de Neptunus/Zon-combinatie...
Wanneer de zon en Neptunus samenkomen, worden we over het algemeen geconfronteerd met het overweldigende verlangen om te fuseren met iets dat onuitsprekelijk groter is dan wijzelf. Roem, glamour, god, seks, kunst en veranderde toestanden gelijk, de Neptunus/Zon-combinatie inspireert in ons een soort goddelijk bereiken en gelijktijdig ontevredenheid. Het is misschien het moeilijkst om aan de vorm of vorm of afbeeldingen van Neptunus' verlangens te denken, omdat we Neptunus meestal beschrijven in termen als 'vormloos' of 'voorbij'. Als we deze woorden te letterlijk nemen, is het gemakkelijk om de zee in te worden geveegd, bedwelmd, vergiftigd, gehypnotiseerd of gedrogeerd. We worden gegrepen door de subtielere lagen van toch al subtiele beelden en we vergeten de onafscheidelijkheid van onze verlangens met de beelden... moeten ‘in de natuur zijn’. We zouden iets kunnen zeggen als:"Ik wil gewoon in de bergen zijn en weg van de stadslichten. Ik wil de sterren zien. Ik wil 's ochtends mijn adem zien en omringd zijn door bomen.” Hoewel dit boeiende afbeeldingen zijn, is het gemakkelijk om de subtiele body van deze afbeeldingen te missen (dat is de kracht van Neptunus). Bijvoorbeeld, de sterren zien, geen stadslichten, of in de bergen zijn, wie is degene die de sterren ziet of de bergpaden bewandelt? In het subtiele lichaam van deze afbeeldingen zullen we onszelf vinden en als we blijven beschrijven, vinden we misschien ook meer van Neptunus. We zouden kunnen zeggen:"Ik ben het gewoon. Wonen in een landhuis. Ik heb een open haard en een mooi kantoor. Ik drink mijn thee in de ochtend en ik ga naar buiten en ik kan bergen in de verte zien, en ik kan mijn adem zien, en ik kan de sterren zien in de nacht. Het enige wat ik hoef te doen om ze te zien, is de buitenverlichting uitdoen. Zo eenvoudig is het.'
Als we doorgaan met 'ingaan' op de fantasie of droom, zullen we meestal meer te weten komen over de vorm en vorm van het beeld dat ons vanaf de verre kust roept. Hoe verder we met het beeld gaan, vaak genoeg, hoe meer we kunnen zien of er iets verborgen is in het beeld dat door de mist probeert te spreken. Soms wordt bijvoorbeeld ontdekt dat het verlangen naar de hut in het bos de stem is van ons verlangen naar vrije tijd van het werk, diepere seksuele verkenning, of een verandering van tempo of schema en andere keren is het echt een oproep om naar het land te verhuizen . Het punt is nooit om Neptunus te reduceren tot iets praktisch, maar om de droombeelden van Neptunus te verkennen om te zien of onze fantasieën metaforische verzoeken hebben. Is er een hut in het bos of een niet-licht vervuild uitzicht dat we hier en nu kunnen openen? Kunnen deze droombeelden als metaforen werken als ze niet letterlijk kunnen worden bereikt? Het is vreemd hoe dromerig Neptunus is en toch hoe letterlijk de eisen van Neptunus voor zijn dromen kunnen worden. Het is alsof de weerstand van Neptunus tegen iets anders dan de letterlijke droom zelf (het is geen metafoor verdomme!) een ironische verdunning van zichzelf is die een soort zelfirritatie veroorzaakt, vandaar de relatie van Neptunus met hypochondrie, huiduitslag, huidirritaties , en allergieën.
Er is altijd een uitdaging met Neptunus om de droom mee te dromen, zoals dream-tenders graag zeggen. Laat de droom niet stoppen en hang zijn verlangens boven je hoofd. In plaats daarvan, als je de droom eenmaal herkent, droom hem dan mee door in de droom te fantaseren met vragen. Vraag de droom om te spreken of iets meer van zichzelf te onthullen. Anders zou de droom de neiging kunnen hebben om samen te klonteren tot iets dat meer lijkt op een geagiteerde onweerswolk... hij kan leeglopen, overweldigen, uitputten, dempen, deprimeren en ons vullen met zijn eigen letterlijke fantasie-irritaties.
De iets anders om op te letten bij Neptunus en de Zon, in het bijzonder, zijn de droombeelden van het ego. Verschillende fantasieën over wie we zijn of wie we zouden willen worden, kunnen ons overweldigen en we kunnen onszelf gemakkelijk misleiden tot keuzes die ons ego later alleen maar zullen ontgoochelen. De desillusies van Neptunus hebben weer te maken met die zeer belangrijke activiteit van luisteren IN of dromen IN de fantasieën die Neptunus inspireert. Want vaak genoeg is desillusie iets dat ons gewoon het subtiele lichaam van onze fantasieën onthult, waar we de eenvoudigere visie of het metaforische herkennen in het romantische landschap van een droom.
Laatste maar daarom niet minder belangrijk, laten we mediteren even over het idee van psychische ontvankelijkheid of intuïtie en de ideeën van dromen en visioenen. Cruciaal voor de ontwikkeling van psychische ontvankelijkheid is het vermogen om door de kunstmatige kloof tussen de droomstaat en de waakstaat te kijken. Zoals de Neptunus/Sun-dichter Mary Oliver ooit schreef over de aard van het ontvangen van poëtische inspiratie:"[Het] bestaat in een mysterieuze, niet in kaart gebrachte zone:niet onbewust, niet onderbewust, maar voorzichtig." Neptunus verstopt zich graag. Of zoals Heraclitus ooit schreef:"De natuur verbergt zich graag." Wanneer we in een droom proberen het gewone bewustzijn te behouden, verdwijnt de droom. Wanneer we teveel controle over inspiratie proberen te krijgen, verdwijnt het.
Als we proberen een droom te interpreteren, wordt de droom zelf dood. Paranormale ontvankelijkheid gaat daarom niet over "in de roos raken" of "de spijker op de kop slaan", met een of andere mooie gave of vaardigheid, het gaat om de zachte toelating die de subtielere lichamen, Jungs "duizend vissenogen", zachtjes laat opstijgen naar het oppervlak, vinnen die rustig kuifen en snelle staarten die snel spatten. Geen lucide dromen notebooks of paranormale trainingskampen maar liminaal leven. Er werd altijd op de roos gezinspeeld, naar voren getrokken, maar nooit geslagen, anders zouden we de roos waarmee we zien eruit plukken.
Gebed:de eenvoudige stier, wadend door het gras, kijkend naar de subtiele blauwe stenen terwijl ze uit de rivier oprijzen.