Er zijn zoveel clichés die rondzweven over "stroom" tegenwoordig is het idee flauw geworden. In plaats van te denken aan de onophoudelijke variaties en snel bewegende ingewikkeldheden van een rivier, betekent stroming nu iets meer als 'rustig'. Een te lange dag doorgebracht in de buurt van de nooit eindigende REI-rivier. Verbrand door de zon en overstemd door het witte geluid van 'flow', pakken we onze vermoeiende sportwagens in en instagrammen de shit uit die flow. Meer serieuze beoefenaars van flow klagen ... "mensen zijn niet opmerkzaam, ze cruisen gewoon onbewust voort", zoals zoveel stukjes wrak en jetsam, alle nieuwsgierigheid overboord gegooid, heeft de serieuze beoefenaar van flow geen smaak voor deze eco-diversiteit. Hij houdt niet van vis; hij is vegetariër. Hij wil ze uit zijn rivier. Bouwt een netwerk op dat 'mindful eten' wordt genoemd.
De ideeën van flow zijn talrijk, en dat komt omdat het idee van flow zelf die snel bewegende variaties, snelle veranderingen en talloze diversiteiten weerspiegelt. Wanneer stroming een geloof wordt, een singulariteit, te veel een concept in plaats van water dat hier en daar over rotsblokken en boomstammen beweegt, wordt het een manische verdediging tegen de manie van diversiteit, tegen veelheid, en tegen de inherente dynamiek tussen patronen en onvoorspelbaarheid. Je ziet dat we dat soort werk niet willen doen. We willen niet het 'nooit twee keer dezelfde rivier'-bewustzijn dat ontstaat wanneer we onze voeten in de rivier zetten, in plaats van er foto's naast te maken en het kostuum te dragen van een concept dat 'flow' wordt genoemd. We oefenen liever een reeks die we van begin tot eind perfect kunnen doorlopen. We hebben liever dat het idee van flow ons leven verblindt met de uitstraling van perfectie. Hoe zijn we ertoe gekomen om te denken dat het idee van flow zowel alomvattend, natuurlijk, enkelvoudig en perfect is? Verbrand en slapend in de buurt van "een" rivier, dat is hoe... een beetje te veel wijn en iemand mompelde:"het is allemaal EEN grote rivier."
De luiheid van de stroming wordt zo eentonig...eentonig...en wij neem dat oude beeld van de lijdende zielen in Hades ter hand... eindeloos water in een emmer met gaten gieten.
Ik heb het momenteel moeilijk met de stroom. Alsof ik mijn voeten in de rivier zet. Ik probeer hier en daar de rotsblokken aan te wijzen. Kijk uit voor dat logboek, en zie je dat vreemde puin? Wat is dat?
Met Saturnus in het vierkant met de Vissen-energie, van Boogschutter, worden we eraan herinnerd dat de verstoring van de stroom in ons leven een cruciaal onderdeel is van hoe we de aard van iets specifieks leren begrijpen . Saturnus' onderbrekingen van onze dromen, van onze onschuld, van onze mijmeringen of gelukzaligheidsfabrieken, gaan niet over wreedheid of 'realiteit', het gaat over bijzonderheid. De gaten in onze emmer met stroom kunnen pas worden gedicht als we het belang van ontwrichting leren.
Als onze geluksgerichte levensstijlpatronen, onze aandacht, onze routines, onze dromen, onze fantasieën of zelfs onze pijn en klachten worden onderbroken, als er iets tussenkomt, moeten we ons voorstellen dat een lekkend gat net zo gemakkelijk wordt gedicht als we ons kunnen voorstellen dat we worden "geblokkeerd".
Er is al dit gepraat over blokkades... blokkades verwijderen, door blokken heen werken, enz., alsof de godin van de machtige, unieke rivier, Jehova als ruisende rivierkoningin, onze verbeelding zo volledig heeft gedomineerd dat alle blokken alleen worden gezien in termen van het versterken van een verenigde stroom. Maar wat als deze manische afweer over blokkades, wat als deze constante aandacht voor blokkades en het opruimen van blokkades of het interpreteren van hun karmische betekenis, niets meer is dan het beeld van die arme zielen in Hades, eindeloos water gieten in een emmer gevuld met steeds meer nieuwe gaten?
Wat als blokken uitnodigingen zijn om te specificeren? Zoals dat vreemde gevoel dat je krijgt als iets sterft of eindigt... je plotseling en onmiddellijk "kent de aard ervan". In plaats van onze blokkades op te heffen, moeten we ze misschien bestuderen, erover nadenken en proberen hun gezichten te zien. Geef ze wat meer autonomie en ontspan over het verwijderen ervan. Door dit te doen, worden de lekken misschien pluggen en worden onze psychische vaten een beetje steviger?
Dit brengt ons bij het idee van wonden en verwonding of de gewonde genezer, die allemaal op de een of andere manier een symbool zijn geworden van een iemand die heel goed is geworden in het water uit zijn lekkende vat halen. "Ik heb geleerd om door mijn blokkades heen te werken ... natuurlijk werk ik er nog steeds doorheen, maar ik besef dat het allemaal komt omdat ik bedoeld ben om de wereld te helen en te helpen." Dus we hebben deze opgeblazen teamcaptains in Hades, die constant onze inspanningen bundelen om het vat met gaten te vullen, en de arme zielen ervan overtuigen dat de inspanning uiteindelijk zijn vruchten zal afwerpen:"Sneller. Met een glimlach. Doe alsof totdat je er een bende van wordt. Je bent hier omdat we allemaal teamcaptains zijn. We zijn allemaal gewonde genezers!'
Het probleem is dat zolang we blokkades in TERMEN van stroming zien, zolang ze "obstakels" zijn om te stromen, rotsblokken in de rivier gedegradeerd en geobjectiveerd in plaats van bestudeerd, nagedacht over, geleerd over, verzorgd, gerelateerd aan, en toegestaan te bestaan op hun eigen manier. Als we nadenken over die boomstammen en zandbanken, hier en daar, zijn we zielen aan het maken. We creëren psychisch leven. Een ecosysteem in plaats van een probleem dat moet worden opgelost omwille van de monotheïstische riviergodin. Een ton met verstopte gaten, in plaats van gaten met een ton.
Dit betekent dat gewonde genezers niet echt de mensen zijn die goed zijn in het verwijderen van blokkades. Nee. Het betekent dat ze goed zijn in het helpen van mensen om na te denken over de diversiteit aan objecten die het psychische leven vormen. Gewonde genezers dichten gaten en leren mensen hoe ze kunnen stoppen met water ophopen. Ze brengen ons terug naar het verbeeldingsvermogen om flow te ervaren in plaats van erdoor te worden doodgevloeid. De draaikolken en snelheidsveranderingen, de opstoppingen en erosiepatronen, de tienduizend jaar oude rotsblokken en het bewegende oppervlak van zandbanken en diepe poelen... deze worden het terrein van psychische individualiteit. De gewonde genezer is in dit opzicht als een eco-gids.
Een laatste gedachte. Dit gaat ook niet over balans. De obsessie met balans is als de obsessie met blokkades. Onbalans is misschien wel het meest cruciale element van psychische diversiteit en bijzonderheid. We zijn wie we zijn vanwege de vorm van onze onbalans.
Al deze gedachten zijn reflecties van het huidige gesprek van Saturnus met Neptunus en Venus.
Gebed:de ecologie van onze problemen. De flora en fauna van onze pijn. De bacteriën van onze kracht. Help ons de vreemdheid van het woord 'flow' terug te winnen.