Een van mijn passies is lezen over hoe sommige van onze astrologische voorouders werkten met en dachten over astrologie.
Een favoriet is Firmicus Maternus en ik vind dit citaat van hem op de maan (die ik de afgelopen jaren heb gebruikt in lezingen over maanstanden) echt poëtisch.
“…want we voelen in ons lichaam de toename van de wassende maan en de verliezen van haar afnemen. De binnenste delen van de mens groeien als de maan groeit, en wanneer ze licht begint te verliezen, kwijnen ze weg, vermoeid in het lichaam; als ze weer groeit, komt hun groeikracht terug.' *
Ik hou ervan hoe welsprekend deze woorden je 'binnenste delen . verbinden ' naar de eb en vloed van de maan, alsof de opkomst en ondergang van de maan een gids is voor het aardse leven.
Op dit moment is de maan haar afnemende cyclus, de balsamico-fase, waarbij ze het beetje licht dat ze nog moet verduisteren loslaat voordat ze wordt ververst door de zon (bij nieuwe maan).
Evenzo worden ook wij uitgenodigd om los te laten, los te laten, af te sluiten, te voltooien en ons terug te trekken.
Net als de maan die licht verliest, kan je geest of zelfs je lichaam nu wegkwijnen, een beetje moe van de afgelopen vier weken en behoefte aan rust, bij voorkeur alleen, om op te laden.
Misschien wetende dat de maan weer zal groeien, en je op zijn beurt inspireert om je opnieuw te verbinden met de 'kracht van groei ' (volgende week, na de Weegschaal Nieuwe Maan) zal je helpen nee te zeggen, een stap terug te doen en de komende dagen even op pauze te drukken.
Stem je af op de maan? Merk je een verzachtende, loslatende of toegenomen behoefte aan rust terwijl we deze maand de donkere balsamico maanfase ingaan?
*(Het citaat komt uit de Brahm-vertaling en is te vinden op pagina 118.)