Κατά τη διάρκεια της πρώτης χιλιετίας π.Χ., οι Χαλδαίοι ανέπτυξαν ένα σύστημα ουράνιας παρατήρησης που περιελάμβανε τη διαίρεση της εκλειπτικής (η διαδρομή της ετήσιας κίνησης του Ήλιου στον ουρανό) σε δώδεκα ίσα τμήματα, το καθένα συνδεδεμένο με έναν συγκεκριμένο αστερισμό άστρων. Αυτά τα δώδεκα τμήματα, γνωστά ως ζώδια, ονομάστηκαν από τους εξέχοντες αστερισμούς με τους οποίους ευθυγραμμίστηκαν.
Οι Βαβυλώνιοι απέδωσαν συμβολικές έννοιες και χαρακτηριστικά σε κάθε ζώδιο με βάση τις παρατηρήσεις τους για τα ουράνια σώματα και τις αντιληπτές επιρροές τους στις ανθρώπινες υποθέσεις. Το ζωδιακό σύστημα που ανέπτυξαν οι Χαλδαίοι έπαιξε κρίσιμο ρόλο στις αστρολογικές πρακτικές τους, οι οποίες περιελάμβαναν τη μελέτη των θέσεων και των κινήσεων των ουράνιων αντικειμένων για να κάνουν προβλέψεις για γεγονότα και αποτελέσματα.
Με την πάροδο του χρόνου, το ζωδιακό σύστημα υιοθετήθηκε και βελτιώθηκε από άλλους πολιτισμούς, συμπεριλαμβανομένων των Ελλήνων και των Ρωμαίων. Ο Έλληνας αστρονόμος Κλαύδιος Πτολεμαίος ανέπτυξε περαιτέρω το σύστημα και τελικά έγινε η βάση για τη δυτική αστρολογία, η οποία εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η έννοια των ζωδίων και της αστρολογίας δεν έχει επιστημονική βάση και θεωρείται ψευδοεπιστήμη. Οι θέσεις των άστρων και των ουράνιων αντικειμένων δεν έχουν άμεση επίδραση στην ανθρώπινη συμπεριφορά ή γεγονότα.