Κάθε συναισθηματικός αγώνας στη ζωή μας πυροδοτείται από κάποιου είδους ανισορροπία της Σελήνης, της Αφροδίτης και του Δία, που οδηγεί σε πεποιθήσεις που προκαλούν συνθήκες και αντιδράσεις στον εξωτερικό κόσμο που δεν είναι σε αρμονία με τις αυθεντικές συναισθηματικές μας ανάγκες. Με τη σημερινή θέση της πεσμένης Αφροδίτης στον Σκορπιό όπου αναζητά τον πυρήνα κάθε ειλικρίνειας, φαίνεται ότι είναι μια καλή στιγμή για να έρθουν στο φως κάποιες αλήθειες επί του θέματος.
Πρόκληση του Δία
Αν και ο Δίας φαίνεται να είναι αποσυνδεδεμένος από αγαπησιάρικα, συναισθηματικά, χαϊδευτικά πράγματα στη ζωή, λογικά και κηρύγματα, ο κύριος σκοπός του είναι στην πραγματικότητα να μας οδηγήσει στην αγάπη. Είναι ο ευεργετικός γίγαντας που εξυψώνει στον Καρκίνο, βρίσκει ειρήνη στους Ιχθύς όπου η Αφροδίτη υψώνεται και κατανοεί την πραγματική κατεύθυνση που πρέπει να πάρουμε με πρωτοβουλία και τη φωτιά των θετικών μας πεποιθήσεων (μέσω του Τοξότη) για να φτάσουμε στην υλοποίηση των στόχων μας στον Αιγόκερω . Δεν είναι περίεργο που ο Αιγόκερως είναι το ζώδιο όπου πέφτει ο Δίας, γιατί είναι η ανώτερη δύναμη, η απόλυτη πίστη στο να βρίσκεσαι στο σωστό μέρος, τη σωστή στιγμή και το ερωτηματολόγιο που κάθε θρησκεία πρέπει να περάσει στον πραγματικό κόσμο. για να διαρκέσει. Θα δοθεί χρόνος σε αλήθειες που είναι σε αρμονία με το Θείο, και τίποτα άλλο δεν θα κάνει για περισσότερο από δύο, τέσσερα, επτά ή δέκα χρόνια. Αν είμαστε πολύ ύπουλοι, μπορεί να είμαστε σε θέση να ξεγελάσουμε τη μοίρα για περισσότερο, αλλά ο κύκλος του Κρόνου θα μας πει στο τέλος ότι σχεδόν 30 χρόνια από τη ζωή μας έχουν σπαταληθεί για να θρέψουμε ψέματα.
Αν και αυτό μπορεί να ακούγεται σκληρό, η ουσία της πτώσης του Δία δεν είναι ποτέ εύκολη, μέχρι να μάθουμε. Ο Αιγόκερως δεν θα είναι η απαλή, υπέροχη δύναμη που χτίζει τα υγιή μας όρια και μας κρατά ασφαλείς, μέχρι να δούμε πόσο θαυμαστό μπορεί να είναι. Η πρόκληση αυτής της τρέχουσας ρύθμισης των βασικών αρσενικών στοιχείων στον Ζυγό είναι ακριβώς αυτή – να δούμε τη δομή και το βάθος κάτω από όλα, να δούμε πώς είναι όλα ήδη συνδεδεμένα και ισορροπημένα και να κατανοήσουμε την ουσία του συμβολισμού και του Θεϊκού Νου που σχεδιάζει η ζωή μας δίπλα μας. Ποτέ δεν θα αφαιρέσει τη δύναμη της θέλησής μας εάν είμαστε συντονισμένοι με το κάλεσμά μας, αλλά μας τροφοδοτεί να κάνουμε πρόοδο που είναι αγνή, παιδική και η πραγματική πορεία αγάπης για τον Εαυτό. Αυτό δεν είναι μια μάχη για να εμπλακούμε, αλλά μάλλον ένα μέρος όπου οι απόψεις και οι πεποιθήσεις των άλλων δεν παρεμβαίνουν πλέον στις δικές μας με τρόπους που μας κάνουν να βλέπουμε έλλειψη αγάπης στο Σύμπαν στο οποίο ανήκουμε.
Εκεί που αρχίζουν όλα
Είναι ξεκάθαρο ότι η ιδέα της αγάπης χτίζεται στα πρώτα μας χρόνια, αλλά χτίζεται, επιπλέον, μέσα από ιδέες, ιδανικά και απογοητεύσεις προγόνων που προηγήθηκαν για αιώνες και χιλιετίες. Κάποια μαθήματα έχουν μαθευτεί στο συλλογικό επίπεδο πριν δημιουργηθούμε. Άλλα μαθήματα δεν έχουν ακόμη μεταβολιστεί από το σύστημά μας, και ίσως να είμαστε εδώ για να τα δούμε και να ανακουφίσουμε το βάρος του γενεαλογικού μας δέντρου και επομένως – ολόκληρης της ανθρωπότητας – βρίσκοντας την αγάπη σε απόμερα, μακρινά μέρη, όπου η μοναξιά φαίνεται να να είναι η μόνη απάντηση που βρέθηκε.
Φανταστείτε ένα παιδί που αγαπιέται άνευ όρων, του δίνεται ελευθερία να λέει τη γνώμη του, να είναι αυθεντικό, να είναι θυμωμένο και λυπημένο και να γελάει χωρίς έλεγχο, πλήρως προστατευμένο και πάντα αγαπητό. Φανταστείτε να ήσουν ένα τέτοιο παιδί, χωρίς αίσθηση ντροπής και γονείς που σου έδωσαν αγάπη μέσα από ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ περίσταση και οποιαδήποτε πράξη έκανες. Τώρα φανταστείτε για λίγο ότι αυτό ίσχυε για όλους μας. Τι θα συνέβαινε μεταξύ μας ως ενήλικες αν ήμασταν όλοι τόσο ευλογημένοι και τυχεροί που μας δόθηκε η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ελευθερία για την εσωτερική μας ΑΛΗΘΕΙΑ; Αυτό το εσωτερικό παιδί που όλοι θυμόμαστε σε κάποιο σημείο, είναι πάντα ειλικρινές. Αυτό που κάνουμε άθελά μας για να κρατήσουμε σταθερά την αίσθηση ότι ανήκουμε, είναι να δικαιολογήσουμε τους γονείς μας για την αγνή παιδική μας αγάπη, επειδή μας είπαν ότι η αλήθεια μας δεν είναι αληθινή. Και έτσι φυτεύεται η ρίζα των λανθασμένα καθορισμένων πεποιθήσεων, όπως συνέβη σε γενιές και γενιές που προηγήθηκαν της δικής μας. Δεν υπάρχει κανένας ένοχος εδώ, μόνο η απωθημένη αλήθεια, ο κύκλος του φόβου και η εξαρτημένη αγάπη που είναι στην ουσία της – αναληθής, όπως μπορείτε να δείτε. Το σημαντικό εδώ είναι να θυμόμαστε πάντα ότι αυτό δεν μας κάνει να μην αγαπιόμαστε, απλώς μας δίνει μια εργασία, μια εξίσωση που πρέπει να λύσουμε, ώστε να εστιάσουμε την προσοχή μας στην πραγματική αγάπη που μας δόθηκε μόλις τελειώσουμε.
Καθώς μεγαλώνουμε, πρέπει να διευρύνουμε το μέγεθος της ευγνωμοσύνης για την αγάπη και τη ζωή που μας δόθηκε, καθώς μας δόθηκε η ευκαιρία να θυμηθούμε πώς ήταν να βλέπουμε αυτήν την αλήθεια ως παιδιά, να αγαπάμε και να είμαστε Αγαπημένος χωρίς όρους, αν κρύβεται στις σχέσεις με τους γονείς μας, παρά σίγουρα σε επαφή με το Θείο, με τη Φύση, με όλο τον κόσμο να αναπνέει μαζί μας στον παλλόμενο κύκλο της ζωής του. Ανεξάρτητα από το τι αισθανόμαστε σήμερα, αυτή είναι η εσωτερική φωτιά και η εσωτερική δύναμη που εξακολουθεί να χτυπά και να αναπνέει μέσα στον καθένα μας. Όσο μελανιασμένοι κι αν είναι, είμαστε ακόμα συντονισμένοι με την ουσία της αυθεντικής ζωής μας σε κάποιο βαθμό, διαφορετικά δεν θα ήμασταν εδώ εξαρχής. Και η ίδια η ζωή είναι η εκδήλωση της αγάπης, επομένως πρέπει να μας αγαπήσει το Σύμπαν και να μας στείλει εδώ για κάποιο λόγο. Είναι ενδιαφέρον ότι το παιδί δεν γίνεται ποτέ πλήρως κατανοητό από τους γονείς, καθώς το ίδιο το παιδί είναι η επόμενη γενιά, εξελίχθηκε, βελτιώθηκε και μεταφέρει μια φωτεινότερη δέσμη φωτός στον κόσμο. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι δεν μπορούμε να κρατάμε μνησικακία επειδή οι γονείς μας δεν μπορούσαν να ξέρουν αυτό που δεν μπορούσαν να γνωρίζουν, καθώς αυτό μας έδωσε το σκοπό στη ζωή σήμερα – να αντιμετωπίσουμε το μερίδιο ευθύνης μας σε ένα πολύ μεγαλύτερο πλέγμα ανθρώπινης εξέλιξης , όπου ο Κρόνος συναντά τον Υδροχόο.
Εκδηλώσεις πραγματικής ζωής
Τώρα τι θα γινόταν αν κάποιος είχε τη Σελήνη, την Αφροδίτη και τον Δία του στον Αιγόκερω; Λοιπόν, υπάρχουν μερικά μεγάλα παπούτσια για να γεμίσετε, αυτό είναι προφανές, αλλά η πραγματική κατεύθυνση εδώ είναι να χτίσετε τον κόσμο της αγάπης αντί να αναβλύζετε σε θλίψεις του χαμένου παρελθόντος. Η πραγματική αγάπη αντέχει την αλήθεια, διαρκεί όταν μπορούμε να πούμε, να κάνουμε, να δώσουμε ή να πάρουμε ό,τι νιώθουμε ότι χρειάζεται. Όλες οι συνθήκες πετιούνται εδώ, ή κολλάμε σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα που κάποιοι τραυματισμένοι πρόγονοι επανέλαβαν και μας έφεραν να τα λύσουμε. Αυτό ισχύει σε κάποιο βαθμό για οποιονδήποτε από αυτούς τους πλανήτες που αμφισβητούνται με οποιονδήποτε τρόπο, επισημαίνοντας ότι εξακολουθούμε να κατηγορούμε κάποιον για όσα δεν πήραμε ποτέ ή προσπαθούμε να τροφοδοτήσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο από τον κόσμο των άλλων, κάτι που είναι αδύνατο.
Αναμένονται προβληματικά συναισθήματα με τη μεγάλη συναισθηματική απώλεια της Αφροδίτης στο ζώδιο της πτώσης της Σελήνης, αλλά τι συμβαίνει με αυτές τις εύρυθμες πλανητικές θέσεις, όταν η Αφροδίτη και ο Δίας, για παράδειγμα, βρίσκονται στους Ιχθείς; Εδώ βρίσκεται ο καθρέφτης του εν λόγω προβλήματος εάν θα προκύψει πρόβλημα, καθώς αυτά τα άτομα ξέρουν πώς να απορροφούν την αγάπη. Ωστόσο, θα το κρατήσουν ως ευλογία σαν να ήταν μεθυσμένοι, ενώ η σκληρή, πέτρινη αλήθεια είναι ότι έχουν μελανιάσει και μέρος μιας εμπειρίας που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν τα όριά τους ήταν στη θέση τους. Η απόρριψη της αλήθειας εδώ διαμορφώνεται για χάρη της συναισθηματικής σταθερότητας και οι καρδιές τους θα βρίσκονται στην αγωνιώδη κατάσταση της ειρήνης που δημιουργείται ενώ συναντούν δύσκολες συνθήκες και τις δικές τους σκιές που συχνά είναι κολλημένες σε άλλους ανθρώπους ως «λάθη» τους και τον πυρήνα του κρίση. Η συγχώρεση που δίνεται εδώ δεν είναι πραγματική, αλλά μια μορφή παθητικής επιθετικότητας όταν είναι αποφασισμένοι να πιστέψουν στην αγάπη με οποιοδήποτε κόστος, ακόμα και όταν πραγματικά δεν αγαπούν τον εαυτό τους αρκετά για να πουν «όχι». Η ψευδαίσθηση της αγάπης εδώ είναι εξίσου επιζήμια με την έλλειψη αγάπης εκεί, καθώς και οι δύο δεν είναι η αλήθεια που αναζητήσαμε αλλά τρόποι για να αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι η αλήθεια μας δεν έχει δει .
Σήμερα είμαστε ενήλικες και δεν είναι ευθύνη κανενός να μας κάνει να νιώθουμε ότι μας αγαπούν αλλά οι δικοί μας, όπως δεν είμαστε εμείς οι σωτήρες που προορίζονται να αποδείξουμε σε άλλους ενήλικες ότι οι θεωρίες τους περί αγάπης είναι σωστές ή λάθος. Ότι είναι κι αυτοί αγαπημένοι. Ο χρόνος δείχνει πάντα τι είναι αληθινό ούτως ή άλλως, οπότε μπορούμε επίσης να χαλαρώσουμε, να αρχίσουμε να πιστεύουμε τα συναισθήματά μας, να στραφούμε για να κοιτάξουμε την Ψυχή μας και να δώσουμε αγάπη στον εαυτό μας. Θυμήσου το λίγο εσύ και ο Εαυτός που έχεις νιώσει με όλη σου την ύπαρξη, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι είσαι εσύ ενάντια στον κόσμο, όσο οδυνηρή και λυπηρή κι αν είναι η μοναχική θέση, και υπενθύμισε στον εαυτό σου ότι σου δόθηκε αυτός ο Εαυτός από έναν δύναμη πολύ μεγαλύτερη από οποιονδήποτε γονέα, οποιοδήποτε άτομο και οποιαδήποτε εξωτερική εξουσία που η συλλογικότητα κατανοεί πλήρως σήμερα. Είναι καθήκον σας να εξελιχθείτε, να θυμάστε την άνευ όρων αγάπη για τον εαυτό σας, καθώς αυτό σας απελευθερώνει από όλες τις συνθήκες και τις πιέσεις άλλων ανθρώπων που δεν μπορούν να ξέρουν τι γνωρίζετε για τη δική σας αλήθεια και τις πραγματικές σας ανάγκες. Το μόνο που μπορείτε να κάνετε όταν σχετίζεστε είναι να προσπαθήσετε να συναντήσετε ο ένας τον άλλον σε κοινές αλήθειες. Οτιδήποτε λιγότερο υγιές αξίζει ένα λογικό όριο για να κρατάμε την καρδιά μας ασφαλή και ο φράκτης θα πρέπει φυσικά να βρίσκεται ακριβώς στο σημείο όπου η κοινή αγάπη είναι αληθινή. Αν και όλα αυτά φαίνονται ευκολότερα να τα πούμε παρά να τα κάνουμε, με αρκετό χρόνο και τρυφερότητα που δίνεται στον δικό μας εσωτερικό κόσμο, μπορεί απλώς να πλησιάσουμε αρκετά για να είμαστε ευτυχισμένοι και να κάνουμε αυτόν τον κόσμο πλουσιότερο μέσω των επαφών που κάνει η αγνή παιδική μας καρδιά.