Με τόσες συνεχιζόμενες συζητήσεις για το αυξανόμενο πρόβλημα της παχυσαρκίας, η διέλευση της Αφροδίτης μέσω του Καρκίνου φαίνεται σαν μια καλή στιγμή για να γράψουμε για το θέμα από την άποψη της αστρολογίας και του φόντου που φαίνεται μέσω του πλανητικού συμβολισμού. Δεδομένου ότι προέρχεται από περίεργες συνδέσεις και μπλοκαρίσματα στην τριάδα Σελήνης, Αφροδίτης και Δίας, πρέπει να αναγνωρίσουμε τόσο τους θετικούς όσο και τους αρνητικούς ρόλους της. Πολύ συχνά, οι άνθρωποι λένε ότι «τρώνε τα συναισθήματά τους», προσπαθώντας να μουδιάσουν τον πόνο ή την αδυναμία της καρδιάς. Η άνεση που έρχεται μέσα από αυτό περιγράφεται συχνά καθώς αναζητούμε την υποστήριξη της μητέρας που προορίζεται να βρεθεί στην ουσία του Καρκίνου. Ωστόσο, θα ήταν λάθος να περιορίσουμε την άποψη για τη βασική μας σχέση μητέρας-παιδιού όταν το ζώδιο του Καρκίνου φέρει συναισθήματα και πληροφορίες από ολόκληρη την προγονική μας γραμμή, με όλες τις φιλοδοξίες και τις φρίκη, τις πεποιθήσεις και τα προβλήματα, τα ταλέντα και τις απώλειες.
Το Τρίο της Ευτυχίας…
… είναι το τρίο της Αφροδίτης, του Δία και του κύριου της συναισθηματικής μας ευχέρειας – η Σελήνη. Όταν αυτοί οι πλανήτες αμφισβητούνται, ειδικά όταν όλοι τους είναι κατά κάποιο τρόπο μελανιασμένοι, ένα άτομο είναι πολύ πιθανό να βρει τρόπους να μουδιάσει τα συναισθήματά του στρέφοντας σε διαφορετικές θαμπές ουσίες από τον εξωτερικό κόσμο. Κάποιοι θα βρουν παρηγοριά στο αλκοόλ, άλλοι στα ναρκωτικά ή τα φάρμακα, ενώ κάποιοι στρέφονται στο φαγητό για να τους προσφέρουν την τόσο αναγκαία ικανοποίηση που τείνουν να αποσπάσουν από άλλους τομείς της ζωής τους. Με αυτούς τους όρους η λύπη (Σελήνη) και η ενοχή (Αφροδίτη) συνδυάζονται σε έναν βρόχο επιζήμιων πεποιθήσεων (Δίας) που μας κρατούν σε κλίμακες αόρατης ισορροπίας μεταξύ του συναισθηματικού και του ψυχικού μας κόσμου που φαίνεται να μην μπορούν να βρουν το σωστό σημείο συνάντησης.
Οι ενοχές είναι συνήθως ο κύριος παράγοντας στο θέμα, καθώς τον κρατά στον κύκλο της ανεπάρκειας, ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά προσπαθούν για το πόσο σταθερά αποφασίζουν να χάσουν βάρος κάποια στιγμή στη ζωή τους. Η αμφισβητούμενη Αφροδίτη μπορεί να φέρει φορτία ενοχών, η θεά της ισορροπίας μεταξύ της έλλειψης αγάπης για τον εαυτό και της επιβαλλόμενης αγάπης για τον εαυτό που επίσης δεν είναι καθόλου αγάπη. Καταλαβαίνει ότι κάποιος θα νιώσει ένοχος αν πάρει πάρα πολύ βάρος, οπότε γίνεται θέμα ελέγχου του Εαυτού και της συνεχούς ανεπάρκειας της εικόνας που δείχνουμε στον κόσμο. Στην άλλη πλευρά της ζυγαριάς μας (και λιγότερο ορατή αλλά εξίσου σημαντική) είναι η ενοχή που προσπαθείς να είσαι σε φόρμα και αδύνατη, όπως σου λένε «όλοι» – ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ. Υπάρχει λοιπόν η ενοχή που θέλεις να είσαι κάτι διαφορετικό από αυτό που είσαι σήμερα. Τώρα έχετε κατά νου – αυτό είναι ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΘΕΜΑ. Εάν δεν αγαπάμε τους εαυτούς μας ως παχύσαρκους ή αδύνατους ή λυγισμένους ή προβληματισμένους ή χαμένους, θα πρέπει απλώς να τα παρατήσουμε επειδή μας το είπαν άλλοι; Πρέπει να έχουμε κατά νου ότι πολλοί από τους ανθρώπους που προωθούν την ηθική κρίση της αγάπης για τον εαυτό τους για όσους αγωνίζονται με την αύξηση του σωματικού βάρους, δεν ασχολήθηκαν ποτέ με το θέμα εξαρχής. Λοιπόν, πώς θα ξέρουν τι πρέπει ή δεν πρέπει να αισθάνονται; Σε αυτό το θέμα - πώς θα μπορούσε κάποιος να μάθει ποτέ πώς θα έπρεπε ή δεν πρέπει να νιώθει κάποιος άλλος; Δεν μπορούμε να είμαστε τόσο σκληροί με τον εαυτό μας στις προσπάθειές μας να είμαστε ευτυχισμένοι.
Η αγάπη για τον εαυτό είναι ένα προσωπικό ζήτημα, που βασίζεται σε προσωπικές πεποιθήσεις και πεποιθήσεις, και στην εικόνα του Εαυτού που κανείς από τον εξωτερικό κόσμο δεν μπορεί ΠΟΤΕ να δει. Είναι οικείο, κρυμμένο ως διαμάντι μέσα στην κοιλιά μας, τον τέταρτο οίκο μας και τη Σελήνη μας με τη σκοτεινή του πλευρά επίσης, και μπορεί να εξαρτάται από οποιαδήποτε μορφή ηθικής κρίσης για τον εαυτό, συμπεριλαμβανομένης της μάταιης, ποζάρικης, επιφανειακής - θέλω να να είσαι όμορφος μέσα στα βασίλεια της συλλογικής προσέγγισης της ομορφιάς. Για να επεκτείνουμε τη δική μας προσέγγιση σε ό,τι είναι όμορφο, πρέπει να έχουμε μια ισχυρή βάση στη συναισθηματική υποστήριξη και τις συνδέσεις με την ανθρωπότητα και καμία προσέγγιση δεν πρέπει να απορρίπτεται μόνο και μόνο για να μην είμαστε ματαιόδοξοι. Αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό εδώ δεν είναι να κρατάμε ηθικές πεποιθήσεις που είναι «δίκαιες» στα μάτια του κόσμου (Δίας στον Αιγόκερω), αλλά σε ηθικές πεποιθήσεις που νιώθουμε ότι είναι ΑΛΗΘΙΝΕΣ στην καρδιά μας (Δίας στον Καρκίνο). Όταν ΜΠΟΡΟΥΜΕ να κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε και να αναδιαμορφώσουμε την πραγματικότητά μας σύμφωνα με την εσωτερική μας αλήθεια, κάθε πρόβλημα γίνεται πολύ πιο εύκολο να λυθεί. Αυτό συμβαίνει όταν οι απόψεις των άλλων γίνονται λιγότερο σχετικές. Επιτρέπεται να ευχόμαστε, να θέλουμε, να λαχταράμε, να λαχταρούμε, μας επιτρέπεται να τρώμε, να πεινάμε, να διστάζουμε, να χαθούμε, επιτρέπεται να είμαστε εύθραυστοι και πληγωμένοι όπως όλοι οι άλλοι, ακόμα κι αν το δείχνουν φαινομενικά λιγότερο από εμάς. Προέρχεται από το γεγονός ότι όλοι μας επιτρέπεται να αισθανόμαστε.
Η πραγματική μάχη με οποιαδήποτε μορφή εξάρτησης, συμπεριλαμβανομένης της τροφής, είναι η μία βαθιά μελανιά, το συναίσθημα που δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε, παρά ο τρόπος που φαίνεται η αντανάκλασή μας στον καθρέφτη. Αυτό το συναίσθημα μπορεί να είναι τρομακτικό και τόσο σκοτεινό που κανένα άλλο άτομο στη ζωή μας δεν θέλει να το δει. Είναι το μέρος όπου νιώθουμε αόρατοι και πεταμένοι, παραμερισμένοι μέχρι να κάνουμε κάτι, που προέρχεται από την απόρριψη συμπεριφορών και συναισθημάτων. Αυτό είναι ένα παιδί μέσα στο οποίο δεν επιτρέπεται να κλάψει, να θυμώσει, να ουρλιάξει ή να κινηθεί. Είναι ίσως μια μακρινή ανάμνηση ενός παιδιού από την οικογένειά μας που δεν του επέτρεψαν να αναπνεύσει. Τώρα έχοντας αυτό κατά νου, όσο σκοτεινό ή νοσηρό κι αν φαίνεται, μπορεί να υπενθυμίσουμε σε όλους πόσα διαφορετικά συναισθήματα κουβαλάμε από τη σειρά των προγόνων μας που δεν λύθηκαν ποτέ. Υπάρχουν τραύματα στα συστήματά μας που δεν καταλαβαίνουμε ή δεν βλέπουμε καθαρά και δεν μας κάνουν ματαιόδοξους ή επιφανειακούς, αλλά το αντίθετο. Πριν προσεγγίσουμε οποιοδήποτε θέμα στη ζωή, πρέπει να ανοίξουμε ορίζοντες για να κατανοήσουμε πραγματικά όσους αντιμετωπίζουν διαφορετικές μορφές αποφυγής, αόρατης επιθετικότητας, οίκτου, ασέβειας ή κρίσης.
Φυσικά, η αγάπη για τον εαυτό είναι το κλειδί και η λύση των προβλημάτων εδώ, αλλά πρέπει να είναι πραγματική, να βασίζεται στην πίστη στον σκοπό των συναισθημάτων μας (ο Δίας εξυψωμένος στον Καρκίνο), εστιασμένη στην προσωπική ευημερία και τρυφερότητα με τις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ μας ανάγκες (Σελήνη εξυψωμένη στον Ταύρο), τα υγιή όρια και την αίσθηση ασφάλειας και γείωσης που μπορούν να επιτευχθούν με άλλους τρόπους εκτός από το φαγητό. Αν το δούμε ως τον αμυντικό μας μηχανισμό για να αντιμετωπίσουμε τη ζωή, ίσως είναι πιο εύκολο για κάποιον να αποσπαστεί και να το δει ως ένα ζήτημα που μπορεί να επιλυθεί.
Η αίσθηση της προστασίας
Το ίδιο το σωματικό βάρος είναι θέμα του Άρη, σε ένα πρακτικό, προσγειωμένο επίπεδο. Αντιπροσωπεύει την ανάγκη μας για γείωση, εξ ου και την ανάγκη μας να προστατευτούμε από τις επιπτώσεις του εξωτερικού κόσμου. Αυτοί οι μηχανισμοί αυτοσυντήρησης όχι μόνο είναι απαραίτητοι, αλλά στην πραγματικότητα μας κρατούν ζωντανούς. Όταν τρώμε υπερβολικά (υπερβολικά και άλλα πράγματα) προέρχεται από την ανάγκη να προστατεύσουμε τον εύθραυστο εσωτερικό μας κόσμο από επιβεβλημένες πεποιθήσεις που αποδυναμώνουν τη δύναμη της θέλησής μας και μας κάνουν να αμφιβάλλουμε για τα συναισθήματά μας. Δεδομένου ότι τα ευαίσθητα συναισθηματικά όρια δεν μπορούν να φανούν με γυμνό μάτι (επίσης ένα θέμα του Δία που βλέπει καθαρά μόνο μέσα από την καρδιά κάποιου), ένα άτομο συχνά εμποδίζει τη δική του συναισθηματική ροή και προσπαθεί να ελέγξει πώς νιώθει για τους άλλους. Τώρα, ένα πραγματικά λυτρωτικό γεγονός είναι - τα συναισθήματα δεν μπορούν να ελέγχεται πραγματικά. Κάθε προσπάθεια ελέγχου, όσο και αν είναι προσωρινά επιτυχημένη, θα αφήσει το στίγμα της και τις συνέπειές της που θα αντιμετωπίσουμε αργότερα. Ο μόνος υγιής τρόπος προσέγγισης του Εαυτού είναι να αγκαλιάσουμε τα συναισθήματά μας μέχρι να περάσουν στον φυσικό τους τόνο, να δείξουν το σαφές μήνυμά τους και μαζί με αυτό τον αληθινό σκοπό που έχουν στη ζωή κάποιου. Οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση των συναισθημάτων μας θα επηρεάσει αρνητικά τη φυσιολογία μας, τον ασυνείδητο κόσμο μας και τις συνθήκες που μας περιβάλλουν.
Οι μώλωπες στην καρδιά είναι φυσικές και το σύστημα υποστήριξης που δημιουργούμε μπορεί να οικοδομηθεί μόνο στην ειλικρίνεια για τον Εαυτό μας και εμείς που επιλέγουμε να επιτρέψουμε στον θυμό, τη λύπη, τη δυσαρέσκεια, τη μούχλα, ακόμα και το μίσος μας, να μας δείξει το δρόμο. Όταν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να δει ξεκάθαρα πόση θλίψη κουβαλάμε μέσα μας, θα δούμε επίσης τη θλίψη στους άλλους και θα αισθανόμαστε λιγότερο μόνοι, με αποτέλεσμα να νιώθουμε επίσης λιγότερο λυπημένοι. Είμαστε όλοι τρελά εύθραυστοι και εύθραυστοι, ανεξάρτητα από τους αμυντικούς μας μηχανισμούς που μας οδηγούν στις μέρες μας. Συνήθως, οι άνθρωποι που μας πληγώνουν περισσότερο μοιράζονται τα προβλήματά μας και μπλέκονται, όπως και εμείς, σε μια σχέση θύματος-επιθετικού από την οποία πρέπει να βρούμε διέξοδο. Η υψηλή μάζα σώματος προσφέρει προστασία από εισβολές, από ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουμε, καθώς η αρνητική εικόνα του Εαυτού μας θωρακίζει, επιτρέποντάς μας να κρυβόμαστε και να νιώθουμε αρκετά ανασφαλείς ώστε να μην έρθουμε σε επαφές που δεν είναι καλές για εμάς εξαρχής. Η εμπιστοσύνη πρέπει να κερδίζεται όταν είστε ανασφαλείς και θαμμένοι κάτω από στρώματα προσωπικής προστασίας, και αυτή είναι η πρώτη γραμμή άμυνας ενάντια στις τοξικές σχέσεις και τις επιβεβλημένες συμπεριφορές. Παρόλο που η παχυσαρκία φαίνεται σαν ένας κίνδυνος για την υγεία που περιμένει μόνο να μας σκοτώσει, αυτή η αυτοκαταστροφική προσέγγιση της ζωής είναι αυτό που πιστεύουμε ότι μας προστατεύει από πράγματα που θεωρούμε «χειρότερα από τον θάνατο», προφανώς.
Έτσι, καταρχάς, εμείς δεν πρέπει ποτέ να υποτιμάμε το συναισθηματικό μας βάθος ή τη σοφία του. Η φυσιολογία είναι πολύ πιο έξυπνη από ό,τι μπορεί να γίνει ποτέ το μυαλό μας και μιλάει με διαφορετικούς τρόπους για πράγματα που δεν καταλαβαίνουμε ακόμη. Τα επιζήμια προβλήματα βάρους είναι πάντα θέμα συναισθημάτων και αυτοπροστασίας, συναισθημάτων που ξεπερνούν τη σημασία της ίδιας της υγείας και η αξία μιας τέτοιας εσωτερικής πάλης δεν πρέπει να παραβλεφθεί με κανέναν τρόπο. Γινόμαστε μεγάλοι ή σπάσιμοι για κάποιο λόγο, καθώς το σώμα μας μας δείχνει ότι υπάρχει κάτι που δεν βλέπουμε αρκετά καθαρά.
Για να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε τέτοια προβλήματα, πρέπει να αυξηθεί η αυτοπεποίθησή μας και ο Ήλιος μας να γίνει πιο δυνατός, ώστε να μπορούμε να δούμε ότι τα συναισθήματά μας δεν μπερδεύονται ποτέ στη ροή τους για να μας δείξουν το δρόμο. Αυτό που αναγνωρίζουμε στους ανθρώπους που βρίσκονται στη ζωή μας σήμερα μπορεί να είναι άτοπο και λάθος, αλλά αυτό μιλάει μόνο για προηγούμενα και προγονικά ζητήματα που κρατάμε και επαναλαμβάνουμε αυτή τη στιγμή. Για να διαχωρίσουμε το τώρα από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στο χρόνο, πρέπει να βουτήξουμε και να δούμε τι αντιπροσωπεύουν τα συναισθήματά μας, πόσο βαθιά είναι οι ρίζες των φόβων και πού βρίσκεται στην πραγματικότητα ο πυρήνας της αυταπάρνησής μας. Αν νιώθουμε μελανιασμένοι και ανασφαλείς γύρω από τους άλλους, ίσως θα έπρεπε απλώς να περνάμε περισσότερο χρόνο μόνοι. Αν θεωρούμε τους εαυτούς μας ματαιόδοξους ενώ θέλουμε να φαινόμαστε καλοί στις φωτογραφίες μας στο Instagram, ίσως θα έπρεπε να αγκαλιάσουμε αυτή την ανάγκη ως δική μας. Αν πεινάμε, ίσως πρέπει να φάμε. Αλλά όποιο κι αν είναι το ζήτημα, πρέπει να δούμε ΓΙΑΤΙ είμαστε μόνοι, ντροπαλοί, πεινασμένοι ή ματαιόδοξοι, αντί να κρίνουμε απλώς τον εαυτό μας. Αυτό είναι όπου η αγάπη του εαυτού πρέπει να κλωτσήσει, πίσω από όλα, γιατί είναι πολύ καλό να νιώθουμε ευάλωτοι, πεινασμένοι, θυμωμένοι, χαμένοι ή χρειαζόμαστε έγκριση από τους άλλους, ξεκινώντας φυσικά από τους γονείς μας. Καμία από αυτές τις ανάγκες δεν καθορίζει τον αυθεντικό μας πυρήνα, αλλά αντιπροσωπεύει μόνο ένα κομμάτι συναισθήματος που έχουμε σήμερα.
Δεν μπορούμε να μισούμε την ασπίδα προστασίας ή την αδυναμία μας και να προχωρήσουμε από αμυντικούς μηχανισμούς που δεν είναι υγιείς. Αντίθετα, αυτό πρέπει να αγαπάμε, τη βαθύτερη επιθυμία μας να είμαστε ελεύθεροι, αυτάρκεις και ταυτόχρονα τεμπέληδες, πάντα ικανοποιημένοι και χαμογελαστοί. Μόλις αρχίσουμε να αγαπάμε τη δική μας ανάγκη να είμαστε χαρούμενοι και χαλαροί, μπορεί να αρχίσουμε να αγαπάμε το σώμα μας όπως ακριβώς είναι και να το επηρεάσουμε με τρόπους που αλλάζουν τις συνήθειές μας και μας κάνουν πραγματικά ισορροπημένους. Η ικανότητά μας να απολαμβάνουμε το φαγητό είναι στην πραγματικότητα το θεμέλιο για έναν υγιεινό τρόπο ζωής καθώς το σώμα μας μας πληροφορεί τι χρειάζεται η αυθεντική προσωπικότητά μας και η φυσιολογία μας. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι καταλαβαίνουμε πάντα τη γλώσσα του σωστά με το σύνολο των πεποιθήσεων και των ηθικών κανόνων που έχουμε αντιμετωπίσει μέσω της επαφής με άλλους ανθρώπους. Έτσι, αυτό που πραγματικά πρέπει να αλλάξει είναι αυτό που βλέπουμε, γιατί μόνο με την προοπτική μας στη θέση μας μπορούμε να αφήσουμε τις ασπίδες μας στην άκρη καθώς βρίσκουμε ειρήνη ακριβώς εκεί που βρισκόμαστε σήμερα.