Το να είναι ενσυναίσθητο και πλήρως λειτουργικό φαίνεται να είναι ένα από τα πιο δύσκολα καθήκοντα για τα οποία κάθε άτομο πρέπει να αγωνιστεί και να επιτύχει σε αυτή τη ζωή. Όσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε προς τη μία πλευρά της «σύγκρουσής» τους, τόσο πιο δύσκολο γίνεται να μείνουμε στο δέρμα μας. Η ευκολία έρχεται μόλις αναγνωρίσουμε ότι η αίσθηση του περιβάλλοντος και ενός άλλου ανθρώπου μπορεί να χρησιμεύσει ως βάση για παραγωγικές προσπάθειες και επιτυχία.
Πώς χωρίστηκε ο Άρης από τη Σελήνη;
Όλοι γεννιόμαστε στον αρχέγονο κύκλο της Σελήνης, της Θεϊκής μας Μητέρας, που σημαίνει τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, και όμως, γεννιόμαστε επίσης για να υλοποιούμαστε στο σώμα μας μέσω της αρχέγονης κραυγής και του πόνου της την πρώτη μας ανάσα. Η σύνδεση της Σελήνης με τον Άρη φαίνεται καλύτερα σε αυτήν την περίπτωση γέννησης, γιατί αυτή είναι ακριβώς η στιγμή που οι δύο γίνονται αχώριστοι και εμφανίζονται ως ένα σύνολο για να καθορίσουν ολόκληρη τη μελλοντική μας ύπαρξη. Αν δεν υπάρχει ζωή χωρίς Σελήνη και ζωή χωρίς τον Άρη, πώς γίνεται να υποφέρουμε όλοι από τον αγώνα τους και να βρισκόμαστε συνεχώς μπερδεμένοι ότι ο ένας πρέπει να αποκλείει τον άλλον; Μπορούμε να μιλάμε για ανυπόμονες μητέρες, επιθετικούς τρόπους της ανθρωπότητας και την ίδια τη γέννηση ως μια διαταραγμένη οικεία υπόθεση που συχνά αφήνει κάποιον τραυματισμένο και σε κάποιου είδους πόνο ή φόβο για την ίδια τη ζωή. Ωστόσο, δεν θα ήταν πιο φυσικό να αναγνωρίσουμε πλήρως τις αδιαχώριστες ιδιότητες αυτών των δύο οντοτήτων, αν η μία αντιπροσωπεύει την ψυχή μας και την ίδια τη ζωή (μέσω της ανάτασης στην 3η μοίρα του Ταύρου) και η άλλη αντιπροσωπεύει τη γείωση και τη ζωή μας σε αυτό το σώμα και αυτή τη ζωή;
Ως μωρά, δεν μπορούμε πραγματικά να δούμε τον κόσμο γύρω μας και το μόνο που νιώθουμε είναι συναισθήματα και οι παρορμήσεις του περιβάλλοντός μας σε συνδυασμό με τις φυσικές μας ανάγκες. Εδώ ακριβώς εδραιώνονται τα πρώτα μας πρότυπα άρνησης, όταν οι ανάγκες μας δεν ικανοποιούνται ή αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως αγάπη μπαίνει στο χρονοδιάγραμμα κάποιου άλλου. Ένα μωρό τα ξέρει και τα αισθάνεται όλα, αλλά δεν επικοινωνεί ως ενήλικο, δεν βλέπει και δεν δείχνει ξεκάθαρα ποια είναι η συγκεκριμένη ανάγκη του. Μια μητέρα θα προσπαθήσει, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, να καλύψει αυτές τις ανάγκες με μια προαίσθηση και μια αίσθηση, αλλά κάθε κομμάτι του χρόνου όπου η αποκρυπτογράφηση δεν έχει ακόμη συμβεί δείχνει την αναπόφευκτη απογοήτευση, και ακόμη και οι πιο ενδιαφέρουσες μητέρες χρειάζονται μια στιγμή ή δύο για να κατανοήσουν τη σύνδεση των κραυγών του μωρού με την πραγματική ανάγκη. Είναι ο χρόνος (Κρόνος) που φέρνει τον χωρισμό, στο τέλος στέκεται ως η φωνή του Σύμπαντος που ορίζει τις εκπληρώσεις και τους στόχους μας στον φυσικό κόσμο. Γι' αυτό ακριβώς το κάρμα, το πεπρωμένο μας και τα χρέη μας που πρόκειται να αποπληρωθούν, εμφανίζονται μέσω του Άρη και του Κρόνου στον γενέθλιο χάρτη.
Είναι πραγματικός αυτός ο χωρισμός ή είναι μόνο εμείς;
Αν φανταστούμε τη ζωή μας ως έναν βρόχο που μας οδηγεί από το σημείο της απόλυτης σαφήνειας στο ίδιο σημείο στο τέλος, η διαδικασία μπορεί να γίνει πιο ξεκάθαρη. Όπως η στιγμή της γέννησης συνδέει τις τελείες, το ίδιο συμβαίνει και με τον θάνατο, και ο τόπος ανάπαυσης της Ψυχής μας έρχεται με την τρίτη μοίρα του Σκορπιού, το ζώδιο του Άρη. Φαίνεται ότι υπάρχει μια κατανόηση αυτών των οντοτήτων που δεν γνωρίζουμε, από την αρχή μέχρι το τέλος. Είναι η ικανότητα του μυαλού μας να επεξεργάζεται την ύπαρξή μας που στέκεται εμπόδιο στο να ζούμε σε αρμονία με το Σύμπαν ή είναι απλώς το κάρμα που επιβαρύνει την Ψυχή μας; Με τα παραμορφωμένα γυαλιά μας μακριά και σε επαφή με τον ρυθμό της στιγμής που ζούμε, εδώ και τώρα, αυτή η διαίρεση δεν θα γινόταν ποτέ από την αρχή.
Όταν βλέπουμε την κατάστασή μας με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να προσπαθήσουμε να ενσωματώσουμε τη γνώση στην καθημερινή μας ζωή. Η ευαισθησία μας δεν χρειάζεται να μας χωρίσει από τον φυσικό κόσμο, το σώμα μας και τη γείωση μας, όπως η φιλοδοξία και η ενέργειά μας είναι να «περάσουμε» το συναίσθημα που αστράφτει στα βάθη της καρδιάς μας. Συμπονετικοί και γεμάτοι αγάπη για τον εαυτό μας και τον κόσμο που μας περιβάλλει, μπορεί να συγκλονιστούμε όταν ανακαλύπτουμε ότι η ευαισθησία μας είναι στην πραγματικότητα η μεγαλύτερη δύναμή μας και δεν χρειαζόμαστε τίποτα περισσότερο από μια ανοιχτή καρδιά για να ζήσουμε πλήρως λειτουργικά και ενεργητικά. στον πραγματικό κόσμο που μας περιβάλλει. Ευτυχώς, αυτή φαίνεται να είναι η βαθύτερη αλήθεια που όλοι κουβαλάμε μέσα μας, και μπορεί να τη βρίσκουμε καθημερινά αν κοιτάξουμε τις καρδιές μας αρκετά κοντά.