Pluto Direct:Ένας διαλογισμός στον Άδη

Δείτε τι πρέπει να παρακολουθήσετε:

* Δεδομένου ότι ο Πλούτωνας μετακόμισε στον Αιγόκερω, μαζί με τα τετράγωνά του στον Ουρανό, αυτή θα είναι η πιο αναμενόμενη διέλευση της δεκαετίας και ολόκληρου του ταξιδιού του Πλούτωνα μέσω του Αιγόκερω, για αυτό το θέμα. Αλλά για να κατανοήσουμε τη συνάφεια αυτού του γεγονότος, πρέπει να κατανοήσουμε τον ρόλο του Πλούτωνα στο κοσμικό δράμα σε βαθύτερο επίπεδο.

* Σκεφτείτε τον Δία/Δία ως τον νόμο και την τάξη που διέπει τον κόσμο ενώ είμαστε ξύπνιοι. Από το νομικό σύστημα μέχρι τις κυβερνήσεις και τα σχολεία μέχρι τα ημερολόγια και τις ομοσπονδιακές αργίες… οτιδήποτε και οτιδήποτε δημιουργεί ένα ειρηνικό, αρμονικό «σύνολο», που διέπεται από νόμο, τάξη, δικαιοσύνη, αλήθεια κ.λπ., τουλάχιστον ιδανικά, εμπίπτει στον τομέα της Δίας/Δίας.

* Θυμηθείτε τώρα ότι ο Άδης/Ο Πλούτωνας είναι ο αδερφός του Δία/Δία. Ο Άδης κυβερνά τον κάτω κόσμο, που δεν είναι μόνο ο τόπος των ψυχών, του θανάτου και της αναγέννησης αλλά και των ονείρων και του ασυνείδητου. Είναι ένα μέρος που μοιάζει με την ανάποδη, συν-παρούσα εκδοχή της «ξυπνούσας συνείδησής μας». Οι κανόνες του είναι οι αντεστραμμένοι κανόνες του κόσμου μας, η τάξη του, τα πλούτη του και η αλήθεια του, είναι η εκδοχή αυτού του κόσμου «περπάτημα στο ταβάνι», σαν ένα M.C. Σχέδιο Escher.

* Αλλά στην πραγματικότητα, ο Άδης και ο Δίας είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Αν δείτε την ύπαρξη από τη σκοπιά της ζωής, θα έχετε τον Δία, πλήρη με όλες τις φιλικές προς τον χρήστη οδηγίες συντήρησης της θρησκείας, της εκπαίδευσης, της κυβέρνησης, της κοινότητας, του νόμου κ.λπ. Ενώ, αν δείτε τη ζωή από την οπτική Ο θάνατος, τότε λαμβάνετε τον Άδη, μαζί με την αντίληψη της αλλαγής, της παροδικότητας, της φθοράς, του θανάτου, της πείνας, της λαγνείας, της εξουσίας, της διαφθοράς και της αναπόφευκτης πραγματικότητας της αιώνιας και αθάνατης ψυχής, που βρίσκεται πέρα ​​από το πέπλο της σωματικής ζωής. P>

* Κάθε φορά που ο Πλούτωνας εμφανίζεται στο βασίλειο της ημέρας, φυσικά παρεμβαίνει ή παρουσιάζει μια διαφορετική λογική από αυτή που έχουμε συνηθίσει. Αυτό συμβαίνει επειδή πίσω, μέσα ή κάτω από τα προγράμματα λειτουργίας που μας δίνουν την εμφάνιση της αιώνιας τάξης σε αυτόν τον κόσμο, οι φωτιές του Άδη είναι πάντα εκεί, σταδιακά φλέγονται μέχρι… ακόμη και αστέρια, ηλιακά συστήματα και Σύμπαν να καταποθούν και να ξεχαστούν.

* Αν και μπορεί να ακούγεται τρομακτικό, η αλήθεια είναι ότι οι αρχαίοι αστρολόγοι έβλεπαν αυτόν τον κύκλο τάξης και χάους ως φυσικό, και τον ίδιο ατελείωτο, έναν ατελείωτο κύκλο αυτών των ατελείωτων κύκλων. Ο Πλάτωνας έγραψε παρόμοια κάποτε, «Ο χρόνος είναι η κινούμενη εικόνα της αιωνιότητας».

* Λοιπόν, όταν ο Πλούτωνας έρχεται να χτυπήσει την πόρτα τι βιώνουμε; Βιώνουμε την καταστροφή των υλικών κανόνων, συστημάτων, τάξης και νοήματος που έχουμε θεωρήσει αθάνατους ή αιώνιους όταν μπορούν να είναι μόνο προσωρινοί. Η δικαιοσύνη του Πλούτωνα, η λογική του Πλούτωνα, η τάξη του Πλούτωνα, είναι αυτή του τέλους των κανόνων, των συστημάτων, των παραδειγμάτων και των νοημάτων αυτού του παροδικού κόσμου. Ο Πλούτωνας μοιάζει με την ημερομηνία λήξης που έρχεται σε οτιδήποτε και σε οτιδήποτε στον υλικό κόσμο, προσπαθήστε όπως μπορούμε να το αποφύγουμε.

* Πάρτε για παράδειγμα τη σταδιακή εξέγερση των δημόσιων/μαζικών πυροβολισμών σε μέρη όπως ναούς, εκκλησίες και συναγωγές, ή σχολεία και πανεπιστήμια, ή ακόμα και δημόσιους χώρους όπου οι άνθρωποι πηγαίνουν για να χαρούν, να γιορτάσουν ή να διασκεδάσουν. Η εμφάνιση του Πλούτωνα έχει κάνει πολλούς ανθρώπους στο δυτικό κόσμο να αισθάνονται «ανασφαλείς», αλλά αντί να κατηγορούν κανέναν ή οτιδήποτε, ακόμα κι αν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που φταίνε στον πάνω κόσμο του Δία που άφησε την αταξία και το χάος να εισχωρήσει, ο Πλούτωνας μας καλεί να κοιτάξουμε επίμονα στο κενό λίγο πιο πιστά πριν αναζητήσει λύσεις. Ο Πλούτωνας μας προσκαλεί να επιταχυνθούμε στην καρδιά, να ξυπνήσουμε στα άκρα, να ειδοποιηθούμε για τις άκρες των μαλλιών μας και να κοκκινίσουμε στο αίμα. Ο Πλούτωνας μας υπενθυμίζει ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφυγή από τον φλεγόμενο θάμνο της ίδιας της ύπαρξης:τρομερός, άγριος, όμορφος, μυστηριώδης, ατελείωτος και αναπόφευκτα αληθινός όπως είναι. Η εμφάνιση του Πλούτωνα, το πραγματικό δώρο του Πλούτωνα, είναι να πούμε, «πάρε αυτή τη φρικτή ομορφιά για ένα λεπτό».

* Όταν ήμουν νέος, μεγαλώνοντας στην εκκλησία, άκουγα συχνά τη φράση «Ο φόβος του Θεού είναι η αρχή της Σοφίας», αλλά το δεύτερο μέρος, ένας στίχος από το βιβλίο των Παροιμιών, έμεινε συχνά έξω, όπου λέει «και η γνώση του Αγίου είναι κατανόηση».

* Συνολικά, αυτός ο στίχος από το βιβλίο των Παροιμιών μας λέει γιατί ο Πλούτωνας είναι στην πραγματικότητα ο φίλος της ψυχής. Ο Πλούτωνας είναι φίλος μας γιατί αυτός ο κόσμος έχει πέσει, καταρρέει συνεχώς, αλλά εμείς δεν είμαστε. Ο Πλούτωνας είναι φίλος μας γιατί αυτός ο κόσμος είναι ένας χορός μεταξύ τάξης και χάους, αλλά εμείς δεν είμαστε. Εμείς, ως ψυχές, είμαστε το μέσο μέσα στο οποίο περιστρέφονται αυτοί οι κύκλοι και οι κύκλοι των αντιθέτων μονομαχίας, εξίσου σίγουρα με τους πλανήτες.

* Όταν ήμουν στο μεταπτυχιακό, ζούσα σε ένα μικρό εξοχικό σπίτι, και τα πρωινά και τα βράδια, την αυγή και το σούρουπο, τα ελάφια έβγαιναν και έβοσκαν όχι μακριά από την πίσω βεράντα μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς έμαθα να τους προσεγγίζω. Έπρεπε να φροντίσω να μην κατευθύνω τη συνείδησή μου σε αυτούς, ούτε να κάνω απότομες, γρήγορες, ασυνείδητες ή βιαστικές κινήσεις με το σώμα μου. Και αν το έκανα, αν τους τρόμαζα και τα αυτιά τους σηκωθούν, τότε θα έπρεπε να τακτοποιηθώ όπου κι αν βρισκόμουν, για λίγο, προτού συνεχίσουν να τρώνε ήρεμα. Μπορούσαν να πουν αν επρόκειτο να μετακινηθώ ξανά ή όχι, μπορούσαν να διαβάσουν τις προθέσεις μου και έτσι έπρεπε να μάθω πώς να μην επιθυμώ να μετακινηθώ για χρονικά διαστήματα πριν μετακινηθώ ξανά, φυσικά. Στη συνέχεια, σιγά σιγά, φυσικά, μπορεί να βρω ένα πραγματικό κάθισμα για να τους παρακολουθήσω, να τους δω πραγματικά, να τους νιώσω πραγματικά και να νιώσω το πνεύμα της στιγμής, που κόβει την ανάσα.

* Η ψυχή είναι και σαν ελάφι. Κρύβεται. Είναι όλο και πιο ευαίσθητο όταν προσεγγίζεται. Παρατηρεί τα πάντα. Είναι σε εγρήγορση και σε εγρήγορση. Και ναι, αν δεν ξέρετε την ψυχή, καμία ψυχή τι να πούμε για τη δική μας, τότε θα τρέξει εύκολα. Η ψυχή αναπαύεται και ξεδιπλώνεται ειρηνικά όπου υπάρχει ένα μακρύ ρεύμα αδιάκοπης παρουσίας. Τα ευαίσθητα, εύθραυστα, ακόμη και τρομακτικά και τρεμάμενα χαρακτηριστικά του γίνονται όμορφα, περίπλοκα και παραδεισένια υπό το φως της ηρεμίας, της ροής, της αδιάκοπης γαλήνης. Η ψυχή με αυτόν τον τρόπο μοιάζει με ελάφι.

* Έτσι, στην αρχή, όταν πλησιάζουμε την ψυχή, όταν τα μέλη μας είναι βαριά και μας βυθίζει ο ύπνος και η λαγνεία και η βαρύτητα των ψευδαισθήσεών μας, κάνουμε πολύ θόρυβο και την τρομάζουμε μακριά. Ξέρει καλύτερα από εμάς ποιες είναι οι προθέσεις μας και με χαρά θα κρυφτεί από το φόβο του θορυβώδους κυνηγού.

* Στην αρχή για να πλησιάσουμε την ψυχή χρειάζεται να έχουμε ιερό άγχος, ιερό φόβο, όπως μας λένε οι Παροιμίες. Πρέπει να πλησιάσουμε την ψυχή φοβισμένοι για να την τρομάξουμε μακριά. Πλησιάζουμε την ψυχή φοβούμενοι ότι μπορεί να μην είμαστε άξιοι να είμαστε κοινό της. Πλησιάζουμε την ψυχή απελπισμένοι για να υπηρετήσουμε κάποιον αντάξιο του θαυμασμού μας.

* Στη συνέχεια, μόλις ρίξουμε μια ματιά, μόλις καταλάβουμε τη λειτουργία της ψυχής, τον ιερό φόβο που χρειάζεται για να την προσεγγίσουμε προσεκτικά, τότε ο φόβος μας μαλακώνει και γίνεται κατανόηση. Αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε γιατί όλος ο φόβος, όλη η κόλαση, όλη η ανησυχία, όλη η ευθραυστότητα, όλη η καταστροφή και ο θάνατος, όλο το χάος και η ευαλωτότητα, στέκονται τόσο ως φύλακες της ψυχής των κυνηγόσκυλων της κόλασης, όσο και ως οδηγοί του Ερμή που μας μεταφέρουν στα πλουσιότερα και εσωτερικοί θάλαμοι.

* Αυτός είναι ο λόγος που ο Άδης σημαίνει κυριολεκτικά «πλούτη».

* Είναι η υλική μας βεβαιότητα, η αλαζονεία, η καλοσύνη, οι υπερήφανες προθέσεις, η γνώση και τα πλούτη μας, που μας κρατούν από την τρομερή ομορφιά και την απόλυτη πραγματικότητα της ψυχής και της ψυχής της ψυχής μας. Και έτσι δεν είναι περίεργο που υπάρχει ο Άδης, φύλακας του πραγματικού πλούτου, καταστροφέας της υπερηφάνειας. Ο Άδης είναι ο εφιάλτης που μας φέρνει πίσω από τον περήφανο ύπνο, ο οιωνός που απειλεί να καταστρέψει, το τίμημα που δεν αντέχουμε να σκεφτούμε γιατί μας φέρνει πίσω σε αυτό το απλό, εύθραυστο μέρος… στο ανακάτεμα της αυγής και του σούρουπου, όπου μας βλέπουν για τα εύθραυστα, αιώνια όντα που είμαστε.

* Κάθε φορά που ο Πλούτωνας μας δίνει μια ματιά στην ψυχή, στα πραγματικά μας πλούτη πέρα ​​από τη λογική τάξη αυτού του κόσμου, μας δίνεται το δώρο μιας νέας ζωής. Τι είναι όμως αυτή η νέα ζωή; Αν δεν είναι τίποτα άλλο από την ανακούφιση που βιώνουμε αφού επιζήσουμε από έναν τρόμο, τότε δεν έχουμε μάθει τίποτα. Και πολλοί άνθρωποι κάνουν ακριβώς αυτό. Έχοντας βιώσει ένα πινέλο με τον Πλούτωνα, σαν μια συγκλονιστική βόλτα μόνο, χρησιμοποιούμε την αδρεναλίνη και ουρλιάζουμε στον Δία, «Με Jove! Νιώθω αναγεννημένος μετά από αυτή την τρελή εμπειρία. Τώρα, τι θα κάνω με όλη αυτή την ενέργεια;»

* Και έτσι ο θλιβερός μας κύκλος συνεχίζεται… από το ένα τηλεφώνημα και την εξομολόγηση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στο άλλο, από τη μία ιστορία προσωπικού θανάτου και αναγέννησης στην άλλη, προσπαθούμε να κάνουμε κάθε θάνατο σε προσωπική μας νίκη και επικύρωση…

* Αλλά όπως έγραψε κάποτε ο Τζέιμς Χίλμαν για τη βαριά κουλτούρα του Δία, «Δεν μπορούμε να κλέψουμε κάποια ήττα από τα σαγόνια αυτής της νίκης;»

* Πώς μπορείτε να καταλάβετε ότι ο Πλούτωνας εργάζεται σε κάποιον; Το έργο τους στον κόσμο γίνεται βαθύτερο ενώ το εγώ γίνεται πιο ήσυχο. Γιατί αν το εγώ έχει πάρει το μάθημα από τον Πλούτωνα, τότε ξέρει ότι τα βαριά πόδια και οι δυνατοί θόρυβοι τρομάζουν τα ελάφια.

* Είναι, λοιπόν, μια ειρωνεία, μια ιερή ειρωνεία, ότι ο Πλούτωνας έρχεται πρώτα ως βαριά, σκοτεινή και δυσοίωνη δύναμη στα όνειρά μας, σαν κυνηγός, αλλά μας αφήνει ελαφοειδή, σε εγρήγορση, τρέμοντας όμορφα και σοφά.

* Ο φόβος του Κυρίου είναι η αρχή της σοφίας και η γνώση του Αγίου φέρνει κατανόηση. Αυτό λένε οι Παροιμίες.

* Και πώς μπορείς να καταλάβεις ότι κάποιος αναπτύσσει σχέση με τον Πλούτωνα; Η αγάπη τους για τον Πλούτωνα είναι διστακτική, προσεκτική, προσεκτική και προσεκτική. Δεν προσκαλούν τον Πλούτωνα ούτε φοβούνται τον Πλούτωνα, αλλά εμπιστεύονται τον Πλούτωνα.