Οι άνθρωποι με ρωτούν μερικές φορές, "Ποιο ήταν το πιο αξιοσημείωτο όραμα που είχατε ποτέ πίνοντας ayahuasca για τόσα χρόνια; Ή ποιο είναι το πιο δυνατό πράγμα που έχετε αφαιρέσει από όλες τις φορές που ήπιες ayahuasca;»
Κατανοητά, οι άνθρωποι κάνουν αυτήν την ερώτηση επειδή ξέρουν ότι ήπια πολύ αγιαχουάσκα και επειδή ξέρουν ότι είναι μια πολύ δυνατή εμπειρία οραματισμού. Ωστόσο, η απάντησή μου είναι, νομίζω, αρκετά απλή και φαντάζομαι αρκετά συνηθισμένη σε όσους έχουν λάβει τακτικά ayahuasca για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Είχα το προνόμιο να δω κυριολεκτικά εκατοντάδες ανθρώπους όλα αυτά τα χρόνια να σπάνε το εγώ τους. Όλα τα διαφορετικά είδη εγώ, συμπεριλαμβανομένου φυσικά του δικού μου. Έβλεπα τόσες πολλές διαφορετικές ιστορίες να επιστρέφουν στα βασικά:φθόνος, πόθος, ζήλια, φόβος, λύπη, οργή, αγανάκτηση, σύγχυση, μοναξιά και πληγές.
Έχω δει ανθρώπους από όλα τα διαφορετικά κοινωνικά στρώματα να ισοπεδώνονται. Και ισοπεδώθηκα. Και αυτό ήταν πραγματικά το μόνο «όραμα» που είχε σημασία. Τα μόνα οράματα που μπορώ να δω ξανά και ξανά, ακόμα τόσο ζωντανά σήμερα, είναι αυτά ανθρώπων με «καλές προθέσεις», και πάλι συμπεριλαμβανομένου και εμένα, τελικά ανακουφισμένοι σε μια λίμνη σκότους, επιτέλους ανακουφισμένοι από την ευκαιρία να είμαι απόλυτα ειλικρινής για το τι είναι μέσα. Αυτά δεν ήταν οράματα γεμάτα από σαμανικά κοστούμια ή ντεκόρ, γεωμετρικά σχήματα και συναντήσεις με τον άλλο κόσμο, κ.λπ.
Αυτό είναι που με έχει κολλήσει. Μερικές φορές φαίνεται σαν ένα μεγάλο μυστικό. Γιατί στην πραγματικότητα, πολύ λίγοι άνθρωποι ανάμεσά μας έχουν πραγματικά χάσει τα λογικά τους και έχουν επιστρέψει από αυτό. Πολύ λίγοι από εμάς είχαμε το προνόμιο, και είναι πράγματι ένα προνόμιο, ανεξάρτητα από το τι μπορεί να πει κάποιος. Φυσικά, όλοι πέφτουμε σε δύσκολες στιγμές και κάπως περισσότερο από άλλους, αλλά το να χάσεις τη λογική σου από κοινού και μετά να επιστρέψεις για να το σκεφτείς είναι διαφορετικό (και πολύ περισσότερο στην πραγματική ζωή σε σύγκριση με μια τελετή ayahuasca). Γιατί όταν βλέπεις τη βρωμισμένη δεξαμενή ψευδαισθήσεων που στηρίζεται κάτω από τις ιστορίες, το σώμα και αυτή τη συγκεκριμένη σταγόνα στον κουβά ενσάρκωση, να βγαίνει αφρός από κάποιον, έξω από τον εαυτό σου, καταλήγεις να «πάς εκεί» σχεδόν με όλους τους άλλους που συναντάς. . Σε κάποιο σημείο, αν το εγώ τους ή το δικό σας αρχίσουν να επιβεβαιώνονται με τρόπο που είναι αντιπαθητικό, έχετε ένα επίπεδο συμπόνιας και υπομονής στη διάθεσή σας γιατί ξέρετε πού οδηγούν όλα… ίσως όχι σήμερα, και σίγουρα δεν το επιθυμείτε σε οποιονδήποτε, αλλά ξέρετε πολύ καλά πού οδηγούν όλα στο τέλος.
Και ναι, μερικές φορές, αυτό είναι σκοτεινό και βαρύ. Αλλά τις περισσότερες φορές είναι αναζωογονητικά ειλικρινές. Είναι ξεκάθαρο και εμπνέει αγάπη και υπομονή, κυρίως με τον εαυτό μας. Γιατί αν έχετε πάει εκεί, τότε ξέρετε ότι τελικά τίποτα δεν γεννήθηκε ποτέ και τίποτα δεν πεθαίνει ποτέ… τίποτα εκτός από αυτά τα εγώ και τις ατελείωτες ιστορίες μας. Αυτά που ξοδεύουμε τόσο πολύ χρόνο για να προστατεύσουμε, τόσο πολύ χρόνο επενδύουμε.
Η τρέλα από κάτω μας είναι πάντα εδώ, απλά δεν είναι πλήρως ορατή. Η κόλαση που προσπαθούμε να κρύψουμε δεν παρουσιάζεται πλήρως και έτσι απλώνεται με την πάροδο του χρόνου. Απαιτεί θεούς που κινούνται αργά να περιφέρονται γύρω μας σαν πλανήτες. Λαμβάνουμε ματιές και αναλαμπές για την τρέλα μέσα μας κάθε τόσο, όποτε οι αστερισμοί ραγίζουν και τα μοτίβα μας αλλάζουν, όταν συμβαίνουν απότομα γεγονότα της ζωής ή όταν κουραζόμαστε από τον πόνο και την ταλαιπωρία.
Οι πιο φτωχοί ανάμεσά μας είναι συχνά πιο κοντά στην τρέλα από κάτω. Νομίζουμε ότι η μεγαλύτερη υπηρεσία που μπορούμε να κάνουμε είναι να προστατεύσουμε όλους από αυτού του είδους την απώλεια, από πόνο, από ταλαιπωρία, από καταστροφή ή αδικία, και όμως ξεχνάμε ότι είναι ακριβώς στο χείλος της απώλειας, της επιθυμίας και της μεγάλης ανάγκης όπου πρέπει να πάμε όλοι αν θέλουμε να μάθουμε να αγαπάμε. Όπως είπε ο Ιησούς, «Μακάριοι οι πράοι, γιατί αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη».
Όσο και αν προσπαθούμε να προστατεύσουμε τα βασίλειά μας, τελικά έρχεται μια εποχή ή ακόμα και μια απροσδόκητη στιγμή, που σκίζει τους αιθέρες σαν κεραυνός και μας καταστρέφει ή καταστρέφει κάτι ή κάποιον που αγαπάμε. Όπως οι πυροβολισμοί που βλέπουμε στις ειδήσεις ξανά και ξανά και ξανά και ξανά.
Η αντίδρασή μας είναι να κουνήσουμε τη γροθιά μας στον ουρανό και να κάνουμε προσευχές προκλητικής θετικότητας. Απαιτούμε αλλαγή. Κατηγορούμε το σκοτάδι. Κατηγορούμε τον εχθρό.
Αλλά αυτό το σκοτάδι είναι το πεπρωμένο μας, ήταν στο παρελθόν, και θα είναι ξανά, αρκεί να θεωρούμε τους εαυτούς μας ως ελεγκτές.
Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια των ετών που πέρασα πίνοντας ayahuasca, παρουσιάστηκε η ευκαιρία να δουλέψω, για ένα σύντομο χρονικό διάστημα ως κοινωνική λειτουργός με ενήλικες σχιζοφρενείς (δεν ήμουν πολύ κοινωνικός εργάτης). Θυμάμαι έναν πελάτη με τον οποίο συνεργαζόμουν τακτικά. Οι αποζημιώσεις του ήταν απαίσια. Μια μέρα μου είπε:«Αδάμ, ξέρεις τι δεν αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι; Δεν συνειδητοποιούν ότι μπορεί να τους συμβεί ανά πάσα στιγμή. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα μου συμβεί. Οι άνθρωποι περπατούν πάνω σε τσόφλια αυγών και δεν το καταλαβαίνουν."
Παρόμοια, στο Srimad Bhagavatam, το μικρό άγιο αγόρι, ο Prahlad Mahajara, όταν ήρθε αντιμέτωπος με την άγρια ενσάρκωση μισού ανθρώπου, μισού λιονταριού του Visnu, τον Λόρδο Narasimhadeva, του είπε:«Κύριε, δεν σε φοβάμαι. Φοβάμαι μόνο τη Μάγια σου."
Πιστεύουμε ότι ο φόβος του Θεού είναι ασυμβίβαστος με έναν Θεό της αγάπης, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Η αγάπη του Θεού είναι ανεξιχνίαστη και οι άπειρες δυνατότητές της, για τον καθένα από εμάς, περιλαμβάνουν την αγριότητά της. Περιλαμβάνει τις τρομερές δυνάμεις που μας καταναλώνουν όταν ασκούμε το δικαίωμά μας να πάμε μόνοι μας, δυνάμεις που επίσης πάντα μας κοροϊδεύουν να το δοκιμάσουμε…απλώς προσπαθήστε…επιστρέφοντας στην αγάπη.
Όταν σεβόμαστε την αγάπη, όταν σεβόμαστε τη θεότητα και όταν μένουμε ανοιχτοί στην αγάπη, συνεχώς, αυτό συμβαδίζει με μια υγιή και λεπτή αίσθηση φόβου. Ο φόβος της τρέλας που τόσο εύκολα μας κατατρώει, η τρέλα που τόσο ξεκάθαρα κατατρώει τον κόσμο. Χωρίς υγιή σεβασμό για αυτό, δεν συνειδητοποιούμε τα διακυβεύματα που συνδέονται με την απόφασή μας να αγαπήσουμε.
Υπάρχουν προφήτες που διασχίζουν τις ψηλές πεδιάδες του μυαλού μας, και πάντα παρακολουθούν τους ουρανούς, παρακολουθούν τα καλύμματα των σύννεφων και παρακολουθούν τις πλησιέστερες αστραπές. Μας βοηθούν να διατηρήσουμε την αγάπη αληθινή, να διατηρήσουμε την επιθυμία μας για θεότητα ακριβώς εκεί που ανήκει, στο όριο μεταξύ απόλυτης ένωσης και χωρισμού, πάντα παρόν, που είναι το μόνο μέρος που μπορεί να είναι ποτέ η αγάπη.
Ακριβώς αυτή η ελαφριά χροιά φόβου…”Θα μπορούσα να το χάσω εδώ. Όλα θα μπορούσαν να καταρρεύσουν, ανά πάσα στιγμή», είναι ακριβώς αυτό που μας ωθεί πιο κοντά στο να μείνουμε σπίτι με την αγάπη και την αφοσίωσή μας στη θεότητα, και κατ' επέκταση ο ένας στον άλλο.
Τις περισσότερες μέρες δεν θα επέλεγα να επιμείνω ή να ενθαρρύνω οποιαδήποτε απόλαυση με το καταστροφικό ή το φοβερό, την τρέλα ή ακόμα και τη στενή γειτνίασή του με τη θεϊκή αγάπη και την παράδοση. Σίγουρα δεν είμαι ειδικός σε κανένα από αυτά τα θέματα, και μπορεί να είναι ένα σαγηνευτικό μέρος, ή τουλάχιστον είναι μια πραγματική Σελήνη στον Σκορπιό απέναντι από τον Ουρανό για παρέα! Αλλά καθώς έπαιρνα αυτούς τους τελευταίους μαζικούς πυροβολισμούς, και σήμερα το απόγευμα είχα χρόνο να διαλογιστώ αυτά τα γεγονότα υπό το φως αυτού του πρώτου τριμήνου της Σελήνης και της αντίθεσής της στον Ουρανό, ένιωσα σκόπιμο να μοιραστώ αυτά τα συναισθήματα.
Επίσης επειδή ένας αναγνώστης με ρώτησε ξανά σήμερα για τις εμπειρίες μου με το ayahuasca.
Ελπίζω λοιπόν ότι αυτές οι σκέψεις είναι χρήσιμες για όσους από εσάς αντιμετωπίζετε επίσης το σκοτάδι μέσα και έξω. Γνωρίζω επίσης ότι δεν είμαι μόνος ή μοναδικός σε καμία από τις ιδέες που έχω παρουσιάσει εδώ. Σας παρακαλώ, λοιπόν, με συγχωρείτε αν απλώς κάνω κήρυγμα στη χορωδία! 🙂 Ευλογημένο πρώτο τρίμηνο Σελήνη!