Βλέπω αυτό το γεγονός ως ελπιδοφόρο με κάποιο τρόπο… ανακουφιστικό ακόμα και… αν και δεν χαίρομαι ή ευχαρίστησα να βλέπω ναούς κατεστραμμένους…
Σκέψεις…
* Ο εξυψωμένος Ήλιος μιλά για γεγονότα αιχμής, στη νότια κάμψη, με τον Πλούτωνα και τον Κρόνο στον Αιγόκερω, την αποσυναρμολόγηση παλαιών κατασκευών, τον θάνατο και την ανάσταση παλιών ηρώων, μνημείων και εικονίδια.
* Το τρίγωνο προς τον ανάδρομο Δία από τον Ήλιο δείχνει τα ταυτόχρονα οφέλη που παρέχονται από τις δυνάμεις της φωτιάς και της μοίρας… πράγματα που πρέπει να καούν θα καούν…όταν ο καθεδρικός ναός είναι τόσο παλιός και ανθεκτικός καθώς πέφτουν τα γόνατα του κόσμου, τότε και εμείς μπορούμε να ξαναβρούμε τα γόνατά μας…μπορούμε να πούμε μια αληθινή προσευχή για άλλη μια φορά…
* Είναι αξιοσημείωτο να σημειωθεί ότι η Παναγία των Παρισίων χτίστηκε κυριολεκτικά πάνω από τα ερείπια ενός ναού που κάποτε ήταν αφιερωμένος στον Δία…
* Δεν υπάρχει ναός που δεν θα επιστρέψει τελικά σε στάχτη και νερό…κάθε βροχή που πέφτει πάνω μας είναι η συγχώρεση μιας παλιάς φωτιάς ναού….τόσοι πολλοί ναοί καίγονται όταν καταλαβαίνουμε ότι κάθε μορφή σε αυτόν τον κόσμο είναι ένα σπίτι των αγίων….τότε…τι όμορφο είναι να φαντάζεσαι αυτόν τον ναό να σηκώνεται στα σύννεφα, να πέφτει βροχή και να απελευθερώνει τους ανθρώπους από την πέτρινη λαβή του…
* Κάθε αληθινός ψαλμός προέρχεται από τον πόνο και την εξαιρετική δόξα του χωρισμού μας από τις ιερές πόλεις του κυρίου…όταν οι ναοί καίγονται γίνονται και ουράνιοι…βρίσκουν ένα αιθέριο σπίτι στο πάνω μέρος σφαίρες…
* Η Παναγία των Παρισίων μόλις έκοψε την ουράνια κορδέλα σε μια σφαίρα που δεν μπορούμε να δούμε με γυμνά μάτια αυτή τη στιγμή
* Όταν εξετάζουμε το «πάθος» του Χριστού, πρέπει πάντα να λαμβάνουμε υπόψη τον πόνο της αγάπης τόσο πολύ που καίει μέσα από κάθε φόβο και κάθε πέτρα και κάθε τοίχο.
* Όταν αναλογιστούμε το «πάθος» της Παναγίας, της οποίας η μυστική ζωδιακή αντισκία είναι ο φλογερός Κριός, θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε την εξαγνιστική και υπομονετική φωτιά της κοπέλας… υπάρχει ένα νεαρό φτερωτό άγγελος, ή πολλοί από αυτούς, παγιδευμένοι στις ξεχασιάρικες πέτρες των παραδόσεων μας…και δεν μπορούν να ελευθερωθούν από την υποτέλεια τους, για να ανακτήσουν την ποτέ μολυσμένη ομορφιά τους, μέχρι να πεθάνει ένας ρόδινος ήρωας ή ένα οικοδόμημα με μαύρες πέτρες ισοπεδωθεί σε στάχτη και σηκωθεί στη βροχή .
* Είναι ενδιαφέρον ότι σήμερα το απόγευμα, καθώς καθάρισα το γραφείο μου, άφησα μακριά όλες τις χριστιανικές μου εικόνες, εκτός από μια εικόνα του Χριστού και της Μητέρας Θηρεσίας. Σκέφτηκα, «Χρειάζομαι λιγότερα από αυτά τα εικονίδια και περισσότερο χώρο γύρω μου για να αναπνεύσει η αγάπη του Χριστού, να αναπαυθεί η αγάπη της Μητέρας».
Δεν ήξερα ότι καιγόταν η Παναγία των Παρισίων…
Προσευχή:Δείξε μας το σπίτι σου στους ουρανούς, δώσε μας το όραμα να δούμε την πανίσχυρη αγάπη σου, σηκώνοντάς μας ψηλά ακόμα κι όταν νιώθουμε ότι καίγουμε…