Σήμερα προσκαλούμε τη λέξη "άρνηση" στην καρδιά και στο μυαλό μας.
* Η ετυμολογία της λέξης "άρνηση", φέρνει την εικόνα της απομάκρυνσης, του όχι, της άρνησης ή της αποκήρυξης.
* Η ψυχολογική χρήση της λέξης «άρνηση» σχετίζεται με την εσκεμμένη αλλά συχνά ασυνείδητη απομάκρυνση «επώδυνων ή ενοχλητικών συναισθημάτων ή σκέψεων».
* Σκεφτείτε ότι επιθυμούμε εκείνα τα πράγματα που μας βλάπτουν, εκείνες τις ιδέες για τον εαυτό μας που είναι επώδυνες και ντροπιαστικές. Τους επιθυμούμε, τους υπερασπιζόμαστε, κι όμως αρνούμαστε την ύπαρξή τους τη στιγμή που τους κρατάμε στον ιδιωτικό πόνο της καρδιάς μας. Δεν μπορείς να έχεις τον πόνο μου. Δεν θα το δεις. δεν θα το δω. Είναι δικό μου. Το πνεύμα της άρνησης είναι μια κρυφή επιθυμία να έχω ό,τι βλάπτει και να βλάπτω ό,τι προσπαθεί να αφαιρέσει τον πόνο «μου».
* Πώς μπορούμε να αρνηθούμε τον κόσμο και όμως να πούμε ότι τον αγαπάμε; Πώς μπορούμε να είμαστε στον κόσμο αν οι επιθυμίες του κόσμου τόσο συχνά μας αρνούνται την ελευθερία και την αγάπη; Δεν μπορείς να έχεις τον πόνο μου. Δεν μπορείς να έχεις τον κόσμο μου. Είναι δικό μου. Δεν θα το δεις. δεν θα το δω. Είναι δικό μου.
* Σκεφτείτε ότι επιθυμούμε επίσης κάθε είδους πράγματα που θα μας βλάψουν και ότι το πνεύμα της άρνησης έρχεται να μας απομακρύνει από τα αντικείμενα του πόθου μας. Κάθε μέρα για να είναι αληθινή η αγάπη, κατά κάποιον τρόπο πρέπει να απομακρυνθούμε από τον κόσμο, και όμως δεν μπορούμε να αρνηθούμε τον κόσμο σαν να ντρεπόμαστε ή να τον ποθούμε κρυφά, γιατί ο κόσμος δεν ντρέπεται για εμάς. Το γνωρίζουμε αυτό γιατί μας επιθυμεί πλήρως, χωρίς τύψεις ή ντροπή, κάθε στιγμή.
* Η άρνηση μας πείθει συχνά ότι πρέπει να απομακρυνθούμε από τη φροντίδα του εαυτού μας, την αγάπη προς τους άλλους, από τη στοργή και την τρυφερότητα, επειδή δεν έχουμε χρόνο για αυτό ή επειδή ο κόσμος δεν θα το περιμένει. Η άρνηση μας πείθει ότι η ευθύνη είναι πιο υπεύθυνη από την αγάπη. Αλλά η αγάπη μας διδάσκει ότι η ευθύνη μεγαλώνει από αγάπη. Από την σκοπιά της Αγάπης, η άρνηση είναι ένα προστατευτικό πνεύμα που μας απομακρύνει από αυτές τις απληστικές και ψεύτικες ευθύνες και πίσω στη μόνη αιώνια ευθύνη, τη δύναμη που είναι υπεύθυνη για όλα και για όλους, τη δύναμη που αρνείται τίποτα ενώ απομακρύνει ό,τι έχει απομακρυνθεί από επιστρέφει στον εαυτό του:αγάπη.
* Γιατί διαλογιζόμαστε ή προσευχόμαστε ή ανεβαίνουμε στα χαλάκια μας ή οτιδήποτε άλλο μπορούμε να κάνουμε για να συγκεντρωθούμε; Είναι πράγματι να αρνηθείς τον κόσμο; Ή μήπως για να βρούμε εκείνο το μέρος όπου αγαπάμε τον κόσμο χωρίς να τον κατέχουμε, όπου επιτρέπουμε στον κόσμο να μας αγαπήσει χωρίς να καταναλωθεί από αυτόν;
* Γιατί χρειάζεται πειθαρχία, εστίαση, σκληρή δουλειά ή πνευματικός ιδρώτας για να αγαπήσεις τον κόσμο και σε αντάλλαγμα να αγαπηθείς από αυτόν; Όπως τα παιδιά μαθαίνουν ότι δεν έχουν στην κατοχή τους τους γονείς τους ή τους γονείς των παιδιών τους, για να μεγαλώσει η αγάπη πρέπει να είναι δωρεάν.
* Ενώ βρισκόμαστε σε έναν φυσικό κόσμο, έναν κόσμο όπου οι μορφές δημιουργούνται και εκλείπουν, η ελευθερία και η αγάπη πρέπει να καλλιεργηθούν τόσο σωματικά όσο και πνευματικά επειδή είμαστε σωματικοί και νοερά πλάσματα. Εάν δεν δουλέψουμε τους μύες της ελευθερίας και της αγάπης, θα ατροφήσουν και θα καταφέρουμε να κρατήσουμε ή να βρεθούμε στα χέρια μας κάτι που μας αρνείται την αγάπη.
* Γιατί να υπάρχουν ποτέ περιορισμοί ή έλλειψη ελευθερίας; Με τους περιορισμούς και τον χωρισμό έρχεται το ιερό χάσμα μέσα στο οποίο μοιράζεται η οικειότητα και η αγάπη. Απαιτείται μια μετατόπιση της συνείδησης για να κατανοηθούν οι περιορισμοί ως το κάλεσμα της αγάπης.
Δεν είμαι εδώ για να είμαι αυστηρός αρνητής του κόσμου. Δεν είμαι εδώ για να με τρώει ο κόσμος. Είμαι εδώ για να τραγουδήσω τους ύμνους της αγάπης.
Προσευχή:Αγαπητέ Κρόνο και Άρη. Δείξτε μας πού ζούμε στην άρνηση και τραγουδήστε μας πίσω στην ήπια πειθαρχία της στοργικής καλοσύνης.